Kenismaking met priester Jan Parmentier

KENNISMAKING met priester Jan Parmentier

(pastoor-moderator ‘in solidum’ in de 5 parochies van de Pastorale Eenheid, wonend in de Wijnbergpastorie)

“Ik werd geboren op 10 oktober” – zo begin ik mijn voorstelling op dezelfde manier als priester Sylvester. We ontdekten dat we dezelfde verjaardag hebben - maar niet hetzelfde geboortejaar. Mijn goede ouders brachten me ter wereld in 1957, in de week van de Spoetnik, het eerste ruimtetuig dat de grenzen van de aarde doorbrak. Ruimtevaart boeide me als kind.

Nu: start met hindernissen

Op 31 december 2019 nam ik afscheid van het onderwijs in Menen. Zes maanden tijd hadden we met ons toekomstig PE-Zacheüs-team. Zo zouden we op de verschillende terreinen waarop parochies actief zijn de laatste puzzelstukjes voor de nieuwe samenwerking kunnen leggen. Halverwege mei voorzagen we een info-avond. Daar zouden we  met de parochianen bekijken waarom de stap naar een pastorale eenheid van de 5 parochies van Wevelgem, Gullegem en Moorsele voor de toekomst nodig is.

MAAR. Door het verbod op samenkomsten moesten we ons echter beperken tot informatie via het parochieblad of op de website en vergaderingen via mail. De plechtige oprichting van de pastorale eenheid, voorzien op 28 juni, werd uitgesteld naar 6 december 2020. Maar de tweede besmettingsgolf schoof de datum nog verder vooruit naar 24 oktober 2021.

Op 1 juli 2020 werd de pastorale eenheid Zacheüs Wevelgem-Gullegem-Moorsele officieel opgericht door de bisschop van Brugge. Ik voel me dankbaar dat we daar met het team en de andere medewerkers ondanks alle handicaps toch in slaagden. We konden immers niet meer wachten om de samenwerking te starten, aangezien priesters Guido Deman en Jean-Marc Soetaert hun functie als pastoor neerlegden. Intussen kon pater Sylvester niet snel terugkeren van zijn sabbatjaar in de VS. Na nog een weekje quarantaine in België, verwelkomden we hem pas vanaf 25 juli in onze kerken.

De communicatie en voorbereiding van de overgang naar een pastorale eenheid hadden we dus een beetje comfortabeler gewenst, met veel meer kansen tot kennismaking en informatie. Al liet de versoepeling in de zomer ons wel toe om priester Guido en priester Jean-Marc in een weekendviering te danken voor hun jarenlange inzet - in afwachting van een uitgesteld groter dankfeest. Ook de twee nieuwe pastoors werden hartelijk verwelkomd in de vieringen van begin augustus, samen (‘in solidum’) verantwoordelijk, niet gebonden aan één deelgemeente of kerk.

Maar iets belangrijks ontbreekt, voelen we, in ons kerkleven zoals ook in de hele samenleving: geen tijd voor napraten, persoonlijk kennis maken bij een glaasje of een hapje na een vergadering, de mens leren kennen achter de praktische afspraken. Met de verantwoordelijken in het team en de kerkfabrieken lukt dat wat beter omdat we elkaar vaker kunnen ontmoeten (fysiek in de zomermaanden, of langs een videoverbinding op het computerscherm). Ook met de families in rouw bij de voorbereiding van een uitvaart is er nauwer contact, net zoals met de vormselteams en de schoolteams van de eerste communie voor de uitgestelde vieringen van september en oktober. Maar een ideale kennismaking is anders.

Zelf ken ik de streek wel. Ik groeide op in Kortrijk, gaf meer dan 30 jaar les in Menen, en werk al 13 jaar parttime mee in de parochiefederatie Wevelgem en 4 jaar in de voorbereiding van de pastorale eenheid. De teamleden in Gullegem en Moorsele helpen me om ook daar de weg te vinden, ondanks alles wat ons leven als zichtbare geloofsgemeenschap nu moeilijk maakt.

Ik zit wel een beetje in met mijn collega priester Sylvester: hij komt over uit een ander bisdom, uit een ander dialect, maar het is rijden met de handrem voor wat de kern van ons geloofsleven is: mensen ontmoeten en samenbrengen, luisteren en spreken en verbondenheid vieren, en samen wegen zoeken die toekomst openen.

Tot nu: dragende invloeden

Oudste van vier broers, wonend in de vanaf 1960 verkavelde nieuwe wijken in het zuiden van Kortrijk. Drie grootouders van bij de IJzer en een uit Beitem maken mijn dialect Westhoeks en met ons gezin voelen we ons ook geen echte stadsmensen.

Priester geworden vanuit het geloofsleven van na het Tweede Concilie en de jaren 60, maar ook met het beeld van drie missionarissen in de familie: een oom, grootoom en groottante in de Filipijnen. Scheut is al altijd een beetje familie, al miste ik het contact wel toen beide ooms-scheutisten met enkele jaren verschil in hun missieland verongelukten. Ja zeggen aan het geloof gaat niet vanzelf. Het is geen korte sprint naar direct succes, maar een kwestie van lange adem en vertrouwen (wat ik ook herken in wielrenner Herman Vanspringel, mijn vriendelijke jeugdidool).

Tijdens mijn priesterstudies kreeg ik de kans om Nederlands, Engels en literatuur te studeren in Leuven, en ook om mee te werken in een onthaalhuis waar we ex-gevangenen na hun straf weer op weg wilden helpen in de samenleving. De theologiestudie in Brugge werd nog 2 jaar verlengd met bijbelse theologie in Rome. Niet zozeer gericht op taal- en tekststudie en archeologie van de Bijbel, maar wel op de boodschap: de geschiedenis van Gods liefde voor de mensen als bron van leven, voor de kerk, voor de wereld en voor elke persoon. Woorden waarvan we als christenen nog elke dag kunnen bijleren.

Mooie tijd: les geven en samen-scholen

Meer dan 33 jaar mocht ik les geven, vooral aan de 5e- of 6e-jaars in het college in Menen: Nederlands, godsdienst, psychologie en sociologie in de richting Menswetenschappen – maar ook creatieve wegen zoeken in schoolpastoraal, leerlingenbegeleiding, en vooral de werking van het leerlingenpresidium. Dat bouwden we uit volgens het model ‘jeugdbeweging op school’ met zowel ontspannende, groepsvormende als bewustmakende activiteiten. Zo deed ik ervaring op in het helpen organiseren van fuiven, bij de 100 dagen bijvoorbeeld…

In Ontmoetingsweekends (volgens de werkwijze van Marriage Encounter) met priester-collega Luc en vele koppels konden we jongeren de kans bieden om de weg te vinden naar open communicatie. Verrijkende en ver-reikende ervaring.

Met een aantal van hen en ook andere West-Vlaamse jongeren organiseerden we de CM-Mantelzorgvakanties voor volwassenen met een geestelijke beperking. Al gaat de tijd zo snel, die ervaring van wat jongeren samen kunnen tekent hun en mijn leven voor goed: niet aan anderen de les lezen over wat we zouden moeten doen, maar kansen zoeken om het samen al doende te leren. Ik ben er hen en de school en de Stokkemvakanties dankbaar voor.

En verder vanaf nu?

In Gods verhaal mogen we samen luisteren en leren, maar ook mee leven, mee spelen en mee vertellen. Met respect voor iedereen die al jaren lang wil meegaan op die weg van geloof. We hopen dat ook in de toekomst mensen de terugweg naar Emmaüs zullen ombuigen naar nieuwe manieren om gelovige gemeenschap te vormen.

Is het gemakkelijk? Nee, maar zoals op de weg naar Emmaüs wil die kwetsbare Jezus ons leven delen en met ons meegaan op een nieuwe manier: luisterend naar ons levensverhaal met de ups-and-downs, licht brengend vanuit de bijbelse geschriften, het brood brekend… zodat we als andere mensen opstaan en weer op weg gaan, open voor wat we samen van Jezus van Nazareth kunnen leren.

Dank!