กลางศตวรรษที่ 1800 กฏแรงโน้มถ่วงของไอแซคนิวตันได้ประกาศความยิ่งใหญ่จากการค้นพบดาวเนปจูน โดยในปี 1846, นักคณิตศาสตร์ชาวฝรั่งเศส Urbain Le Verrier ได้คำนวณวงโคจรที่แปลกประหลาดของดาวยูเรนัส ราวกับว่าได้รับอิทธิพลจากวัตถุขนาดใหญ่อีกอันหนึ่ง และไม่กี่เดือนถัดมานักดาราศาสตร์ชาวเยอรมันก็สามารถระบุตำแหน่งของดาวเนปจูนได้ตรงกับที่กฎของนิวตันทำนายไว้ได้ แต่ยังมีอีกวงโคจรหนึ่งที่มีความคลาดเคลื่อน จนเป็นช่องโหว่ของทฤษฎีของนิวตัน ซึ่งแนวคิดของไอน์สไตน์สามารถอธิบายได้

ในปี 1859, Le Verrier ระบุว่าดาวพุธได้โคจรมาถึงจุดที่ใกล้ดวงอาทิตย์ทีสุด (perihelion) ช้ากว่ากำหนดไปครึ่งลิปดา (1/120 องศา) ซึ่งไม่ตรงตามกฎของนิวตัน

แต่การเลื่อนไปข้างหน้าของจุดใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุดนี้ก็ไม่ได้มากมายอะไร คิดเป็นหนึ่งในล้านเปอร์เซ็นต์จากการทำนายด้วยทฤษฎีของนิวตันด้วยซ้ำ แต่ในแต่ละครั้งที่วนมาครบรอบ (ดาวพุธมีรอบปี 88-วัน), มันก็ยังปรากฏไม่ตรงตามตำแหน่งที่นักดาราศาสตร์คาดการณ์ไว้เหมือนเดิม

ในตอนแรก มีการสัญนิษฐานเหมือนกรณีของดาวยูเรนัสว่า จะต้องมีดาวเคราะดวงอื่นที่อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์มากกว่าดาวพุธ และมีอิทธิพลต่อวงโคจรของดาวพุธ ถึงกับตั้งชื่อดาวตามที่มโนไว้ว่า Vulcan แต่จนแล้วจนรอดผ่านไปหลายสิบปีก็ยังไม่เจอเจ้าดาวที่ว่า

แล้วไอน์สไตน์ก็ก้าวเข้ามา ในปี 1915, ทฤษฎีใหม่แกะกล่องของเขาคำนวณความผิดปกติของดาวพุธนี้ได้อย่างแม่นยำ โดยอธิบายว่าเกิดจากการบิดงอของ space-time ที่เกิดจากมวลมหาศาลของดวงอาทิตย์

การเลื่อนไปข้างหน้าของจุดใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุดแบบเดียวกัน ที่สอดรับกับทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปอย่างสมบูรณ์แบบทั้งหมดนี้ ได้ทำให้สามารถอธิบาย ระบบดาวอื่นๆ ที่เรียกว่าพัลซาร์คู่ได้ ระบบที่ว่าคือดาวนิวตรอนสองดวงที่เป็นซากดาวที่มีความหนาแน่นมหาศาล เกิดจากการยุบตัวของดาวขนาดยักษ์ ซึ่งไอน์สไตน์ทำนายไว้ว่ามันจะตวัดรอบกันและกัน และก็เป็นจริง แม้ว่าจะไม่เคยมีมนุษย์คนใดรู้จักวัตถุเหล่านี้มาก่อน จนกระทั่งทศวรรษที่ 1930 ก็ตาม

ตอนต่อไป : ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป [2]