Колькі гадоў нашай вёсцы сказаць цяжка, але поводле дакументальных крыніц Залужжа вядома з ХVIст.  У XVII-XIX стст. вёска знаходзілася ва ўласнасці князёў Алелькавічаў, Радзівілаў, Вітгенштэйнаў.  У 1846 годзе стала дзяржаўнай ўласнасцю.

Звесткі пра нашу вёску змяшчае “Слоўнік геаграфічны Каралеўства Польскага і іншых краёў славянскіх” (т. 14, стар.360, Варшава 1895 г.) У слоўніку адзначаецца, што “Залужжа – сяло, якое належала некалі  Радзівілам, знаходзіцца за 91 вярсту ад Бабруйска.  Маецца 96 двароў. Пархіяльная царква Святога Юрыя з даўніх часоў мае 2,5 валокі зямлі. Парафіян, людзей вернікаў, каля 1500 чалавек.  Мясцовасць маладаступная. Глеба пясчаная, шмат выганаў і лугоў”.

У слоўніку Залужжа названа сялом, а гэта значыць, што яно было вялікае і акрамя царквы тут былі яшчэ карчма і крама. У святочныя дні сюды сыходзіўся народ на богаслужэнне, кірмашы і таргі. Да гэтага часу ў нас бытуе выраз: “Як пайду я на сяло, тут жа стане весяло”.

На думку І.А.Сербава, аўтара этнаграфічнага нарыса “Беларусы-сакуны” (1915 г) вёска заснавана “за лужамі”.  Менавіта ад мноства лугоў, размешчаных вакол вёскі, і ўзнікла назва Залужжа. 

1 легенда

У даўнія часы на месцы нашай вёскі было непралазнае балота. Куды ні глянь- балота і лес, лес і балота. Між гэтых балот вузкай паласой працягнулася невысокае ўзвышша. Ў пошуках свабоднага месца для жыцця сюды прыйшлі людзі. Ім спадабалася гэтая мясцовасць. Побач быў лес, дзе вялося шмат дзікіх звяроў. Непадалёку пачынала з балота свой бег рака, багатая рыбай. Павольна, амаль нячутна, несла рачулка свае воды праз луг і хавалався ў лес. З цягам часу вёску засялялі ўсё новыя і новыя людзі. Але паселішча іх не мела назвы.

Аднаго разу праязджаў тут знатны чалавек з Расіі. Спыніўся ён на ўзгорку, глянуў навокал і прамовіў: “Прыгажосць якая!”

Ад дарогі і да самага лесу раскінуўся квяцісты луг. Вялікія лужы блакітнымі коўдрамі пакрывалі траву- мураву.

- Якія лужы! – здзівіўся падарожнік. - Відаць, добры дождж прайшоў нядаўна.

І ён накіраваўся да ўскрайку лесу, дзе чарнелі хаціны. Вечарэла. Чалавек вырашыў папрасіцца ў тутэйшых людзей пераначаваць. Зайшоў у першую хату. Яго сустрэлі прыветліва, запрасілі за стол: “Чым багаты, тым і рады!”

Назаўтра, ад’язджаючы, гэты чалавек запытаўся:

-А як жа завецца ваша вёска, у якой мяне так гасцінна сустрэлі?

-Мы і самі не ведаем,- адказалі жыхары. - Жывём вось тут сярод балот, лугоў, пажываем, а як завецца наша вёска ніколі не задумваліся.

-А што тут доўга думаць,- засмяяўся чужы чалавек.- Вунь колькі луж за вашай вёскай! Інакш як Залужжам яе не назавеш.

- І то праўда,- згадзіліся жыхары.- Быць нашай вёсцы Залужжам.

З таго часу і мае вёска такую назву.

2 легенда

Тут, дзе зараз раскінулася вёска Залужжа, было адно вялікае балота, пасярэдзіне якога – невялікае ўзвышша. Ехаў аднойчы са Слуцка ў Дараганава багаты пан Лазоўскі. У дарозе застаў яго вялікі лівень. Фурман скіраваў не на тую дарогу і заблудзіўся. Пан Лазоўскі вылез з фурманкі, доўга тупаў, не ведаючы што рабіць, бо навокал было адно балота. І вырашыў пан, што калі выберацца адсюль, то пабудуе тут вёску. Хутка развіднела, і ўгледзеў Лазоўскі непадалёку вёску. Паслаў туды за дапамогай свайго фурмана. Праз паўгадзіны пан рушыў у дарогу.

Ішоў час. Хутка да таго самага месца ішлі падводы з пяском пракладваць дарогу да новай вёскі.

Вёска Залужжа Старадарожскага раёна Мінскай вобласці знаходзіцца за 15 км на паўночны захад ад раённага цэнтра. Па галоўнай вуліцы вёскі праходзіць аўтамагістраль Ст.Дарогі – Мар’іна Горка.

Вёска Залужжа адносіцца да сярэдніх па памерах тэрыторый сельскіх населеных пунктаў. Яна займае кампактную тэрыторыю, якая па сваёй форме нагадвае прамавугольнік з невялікімі адгалінаваннямі. Працягласць цэнтральнай вуліцы складае каля 2,5 км.

На працягу свайго фарміравання вёска ўваходзіла ў склад адміністрацыйна-тэрытарыяльных адзінак, якія ўтвараліся ў сувязі з фарміраваннем тэрыторыі краіны. З устанаўленнем Савецкай улады ў в.Залужжа быў створаны сельскі савет, які праіснаваў да пачатку Вялікай Айчыннай вайны і аднавіў сваю дзейнаць пасля вызвалення вёскі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.

З 1924 г. вёска адносілася да Старадарожскага раёна.  У верасні 1944 года была ўтворана Бабруйская вобласць, у якую ўвайшоў Старадарожскі раён. А са студзеня 1954 года раён зноў у Мінскай вобласці. У 1959 годзе цэнтр сельсавета быў перанесены ў вёску Дражна. Пасля ліквідацыі Старадарожскага раёна ў 1962 годзе наша вёска ўваходзіла ў склад Слуцкага раёна. З 1966 года Старадарожскі раён быў адноўлены.

Колькасць насельніцтва вёскі на пачатак 2011 года складае  633 чалавек,  з іх працаздольных – 348 чал., пенсіянераў – 126 чал.,  дзяцей да 18 гадоў – 159 чалавек. Налічваецца  256 асабістых  гаспадарак.

Вёска Залужжа  знаходзіцца  на   Цэнтральнабярэзінскай раўніне,  Усходне-Еўрапейскай платформе,  Рускай пліце,  Прыпяцкага  прагіну, перадпалескай правінцыі.