8 podstawowych zasad konstruktywistycznego uczenia się
Nowy paradygmat, oparty na konstruktywistycznym modelu uczenia się, można sformułować następująco (P. Gorny, F. Thissen - 1997):
Wiedza jest nieprzekazywalna i nie może być bezpośrednio przekazana uczniom.
- Wiedza jest odkrywana i reodkrywana, konstruowana i rekonstruowana przez uczącego się.
- Uczący się poszerzają swoje możliwości tworzenia i kreowania indywidualnej wiedzy, która jest dla nich zrozumiała.
- Uczenie się jest procesem aktywnego konstruowania wiedzy, która zawsze musi być powiązana z wiedzą już istniejącą.
- Uczeń musi być aktywny podczas konstruowania wiedzy. To on sprawuje kontrolę nad własnym uczeniem się oraz konstruowaniem znaczeń.
- Uczenie się jest indywidualną konstrukcją umysłu ludzkiego. Osoba ucząca się buduje własną interpretację świata opartą o doświadczenia i interakcje.
- Wiedza nie jest, więc zestawem informacji, ale dynamicznym procesem interakcji uczącego się ze światem.
- Umysł uczącego się nie jest, zatem "pustym naczyniem" czekającym na wypełnienie, ale aktywnym podmiotem poszukującym, przyporządkowującym znaczenia i nadającym sens bodźcom percepcyjnym.
- Uczenie się i nauczanie konstruktywistyczne jest uczeniem i nauczaniem problemowym.
- Poznanie jest osadzone w kontekście, w którym jest używane (autentyczne zadanie umiejscowione w realistycznych realiach).
- Rozwiązywanie autentycznych problemów w rzeczywistych kontekstach wymaga od ucznia prowadzenia wnikliwych badań, przewidywania alternatywnych rozwiązań oraz współpracy z innymi.
- Uczenie się w dużej mierze polega na współdzieleniu wiedzy (selfteaching - selflearning).