The last man standing

Een zot idee en iemand die het graag wil uitwerken. Daar beginnen mooie projecten meestal mee. Zo onstond ook de Last man standing; een virtuele loopwedstrijd die over heel de wereld kon gelopen worden. De hoofdrolspelers van dit verhaal zijn Toon Witters -die zich reeds liep opmerken met lange duurlopen - en de beheerder van de website www.bvrc.be, Christophe Declercq die dit voorjaar doorbrak met de Brakelse Virtuele Running Cup. Het verhaal is eigenlijk heel simpel; loop zo lang mogelijk mee. Elk uur dien je een afstand van 6,7 km af te leggen. Ben je te laat binnen (je hebt voor elk rondje dus 60 minuten de tijd) dan lig je uit. Met de Corona maatregelen in het achterhoofd was de beperking dat je pas kon starten (en moest starten!) om 5u 's morgens en je maximaal kon doorlopen tot 23u59 door de wetgeving mbt de avondklok. Deelnemers konden dus maximaal 127 km lopen. Aan de startmeet stonden 203 gepassioneerde lopers en loopsters. Graag deel ik met jullie mijn ervaring

Mijn verhaal begon reeds vrijdagavond. Voor ik zou gaan slapen heb ik al mijn elektronica opgeladen; een Petzl Actik Core met een accu en reserve-accu, mijn bluetooth-oortjes van JBL zodat ik onderweg wat muziek had, een smartphone met Spotify voor muziek en om foto's te trekken onderweg. Daarna heb ik een tafeltje gedekt met mijn persoonlijke bevoorrading; isotone sportdrank van Isostar, aardbeicake'jes, zouten koekjes, vegan snoepjes, extra loopsokken, handschoenen (het zou sowieso een hele frisse ochtend worden) droge tshirts, een verfrissende spray en een washandje. Voor de zekerheid heb ik een doosje magnesium klaargezet voor vermoeide en verkrampte spieren. Mijn lampje lag ondertussen ook klaar en een externe batterij met het kabeltje van mijn horloge en een mini-usb om mijn bluetooth-oortjes, accu en een klein rood fietslichtje op te laden moest dit nodig zijn. Op de postbus kleefde in een QR code maar daar zodadeijk meer over. Om 22u onder de wol en voldoende slaap opbouwen voor een stevige uitdaging de dag erna.

Tijd voor mijn 2de en 3de rondje. Ik had voldoende tijd gewonnen bij mijn eerste rondje om rustig een WC bezoek te doen en voor de zekerheid de accu van mijn hoofdlampje wat bij te laden. Tegelijk kon ik nog even genieten van de foto's die andere lopers deelden via de Whatsappgroep. Het gaf een zeker gevoel van samenhorigheid. We liepen allen samen maar toch weer niet helemaal. Het nieuwe Corona-normaal zullen we het maar noemen. Tijd voor een droog tshirt en andere sokken en dan trekken we de deur weer voor 45 minuutjes achter ons toe.

Het werd wat warmer en de handschoenen konden terug de schuif in gelegd worden. Het zonnetje zorgde voor de eerste stoeten wielertoeristen; flink in groepjes van 4 veroverden ze de dijken van de Rupel.

In tegenstelling tot mezelf zagen ze er nog fris en monter uit. Ze moesten eens weten dat ik bijna een marathon in de benen had.

De eerste krampjes in de bovenbenen lieten van zich horen en het werd tijd voor de eerste kauwtabletten vol magnesium.

Terug thuis en de kindjes aangemoedigd om een rondje mee te fietsen met papa.

Uiteindelijk hebben 14 lopers de maximale afstand gelopen. Petje af voor Adinda Vetsuypens, Benny Fischer en de 12 andere "beesten" die niet hebben opgegeven maar zijn blijven malen tot aan de finish!

Zaterdag 21 november; D-Day! De wekker liep af om 4u10. Ik heb uitgebreid tijd genomen om wat havermout te eten en wat sportdrank voor te proeven. Daarna een thermische tshirt aangetrokken voor de eerste 2 rondjes op een hele frisse ochtend. Tandjes gepoetst, me snel even gewassen zodat ik met een fris gevoel aan mijn challenge kon starten. De tijd begon verder te tikken en ik startte mijn laptop op. Christophe had samen met Toon gewerkt aan een livestream zodat we steeds konden kijken wie er nog in de "running" was. Tegelijk kwamen de eerste succes wensen binnen via een Whatsapp-groepje dat speciaal voor de gelegenheid was opgericht. Ik checkte voor de laatste keer de QR code aan de postbus. Telkens als we onze 6,7km gelopen hadden konden we deze scannen en zou onze tijd automatisch geregistreerd worden.

Ik had een rondje van 2km in gedachte dat ik meermaals zou lopen maar al snel had ik zin om wat te verkennen en te freestylen zodat ik elke ronde van 6,7km iets nieuws zou zien en dat ik misschien Toon en Lars wel zou tegenkomen onderweg.

Zelf had ik beslist deze uitdaging niet in een loopbubbel aan te vatten maar ze alleen aan te gaan. Later op de dag zou mijn vriendin en de kindjes nog wel een rondje meelopen. Ik liep een rondje van 6,8km om zeker te zijn en scande mijn tijd.

Over de 3de ronde liep ik 53' minuten. Dat was met traagste ronde maar helaas niet omdat ik er veel stopte voor foto's. Ik had niet goed naar mijn voorgeprogrameerde rondes gekeken op mijn Garmin Instinct en ik liep 7,8km ipv de bedoelde 6,8km. Dom van mij want dat was een kilometer die niet zou tellen maar me ook extra minuten rust heeft gekost. Ondertussen werd het langzaamaan licht en kwam ik ook de eerste wandelaars tegen langs de dijken en in het dorp. Steeds meer foto's van deelnemende lopers werden gepost door anderen die wat later op de dag ook zouden geteisterd worden door pijnlijke kniëen, blaren of verzuurde bovenbenen.

De eerste rondjes heb ik mijn tijd gevuld door te luisteren naar de podcast van de Runningcrew en die ruilde ik eventjes in voor een heel fout uur vol après-ski muziek. Even verstand op nul en luisteren naar iemand die "een heel erg vreemd gevoel vanbinnen" kreeg.

Ondertussen kreeg ik zelf ook wel een hongertje en zocht ik bij mijn volgende rustpauze snel naar dat bordje pasta dat ik de vorige dag in de ijskast had verstopt.

De eerste ronde was een familie-uitstapje; Axel (8 jaar), Lena (6 jaar) en Cindy (oeps dat mogen we misschien niet vermelden ;-) ) reden hun eerste rondje van 7km mee langs de kronkelende dijken van de Rupel.

Daarna reden Axel en Lena elk nog afzonderlijk een rondje mee en waagden we ons enkele keren offroad. Hier moet ik toegeven dat ik al eens iemand weer in gang moest duwen na het rijden in het natte gras.

Ik zat ondertussen aan 60km lopen en moest nog 3 kilometer strompelen om mijn rondje te vervolledigen. Lena heeft voor haar papa dan maar 3 kilometer voor haas gespeeld om zo vermoeid maar voldaan af te sluiten met 63km op de teller.

Page updated

Google Sites

Report abuse