Plots zien we iets heel vreemd; op het strand duiken er overal kerstbomen op het strand, inclusief koets voor sprookjeslopers

.Wanneer we Middelkerke naderen krijgen Christophe en Kristoff een eerste bevoorrading.

Pas wanneer de bunkers van Raversijde in het vizier komen mag ook ik voor de eerste keer iets drinken en eten. Snel vul ik mijn softflasks bij met isotone drank, eet ik een banaan en peperkoek en duw ik een speculaasje, peperkoek en banaan in mijn trailrugzak. Ik neem even tijd om me wat te verfrissen en trek een droog tshirt en sweater aan.

We komen ondertussen op 28km en ik moet een extra inspanning doen om mijn teamgenoten in te halen. Kristoff zit erdoor en stapt uit de race.

Voor Oostende haal ik Christophe opnieuw in bel ik naar Cindy voor een nieuwe bevoorrading ter hoogte van Fort Napoleon.

Ondertussen begint het te regenen wat het een stuk zwaarder maakt in combinatie met een scherpe wind.

Na een - voor mij onbekend - stukje langs de Vindictive Memorial en bunkers van de Atlantic Wall volgt er een eerste overwinning.

Enkele jaren geleden strandde ik tijdens een eerdere poging op het strand van Bredene.

Nu lopen we, vermoeid, langs deze eindeloze strook van zand richting De Haan en Wenduine. Onderweg naar de dijk van De Haan wordt het duidelijk dat Christophe aan het einde van zijn Latijn zit en na een knappe 46km nemen we afscheid van elkaar.

Ik ben de strand even kotsbeu en probeer me een weg te banen van de watersportclub Windhaan naar Wenduine via een paadje door de duinen.

In Blankenbergen verspil ik erg veel tijd; mijn bril beslaat door de haarband als mondmasker te gebruiken en ik mis enkele wandelknooppunten. Ik baan me een weg door het centrum en zet koers naar Zeebrugge.

Zeebrugge wordt uiteindelijk een hels stukje in het Big Coast Run avontuur.

In Zeebrugge valt de regen met bakken uit de hemel en het is een heel doolhof langs de havengeul . Ik roep Google Maps ter hulp en kom uiteindelijk uit op het treinperron "Zeebrugge Strand".

Ik zoek via verkeersborden via de openbare weg een route richting Heist en Duinbergen en aan een van de bruggen op het industriegebied krijg ik een laatste kleine bevoorrading.

Ik ben verkleumd, doorweekt maar ik kan nu niet opgeven. Nog 8 kilometer te gaan. De zon is ondergegaan en ik trek snel een fluohesje aan.

In Nieuwpoort moeten we voor de eerste keer het veerpont op. Snel zoeken naar ons mondmasker.... Op de boot krijgen we voor het eerst een belangrijke les. Als je stil zit (boot) begint je lichaam snel af te koelen en krijg je koud. Ook beginnen je spieren stram te worden.

Snel zoeken naar iets warm om over aan te doen want de wind snijdt door onze natte tshirts.

Op de boot scannen we nogmaals onze QR codes en maken ons klaar om langs het natuurgebied en de kazerne van Lombardsijde te lopen.

Aan het veer van Oostende hebben we pech want de schipper heeft middagpauze. Tijd om de codes te scannen.

Mentaal is deze rustpauze niet echt ideaal. We koelen opnieuw af en op de boot en de steigers mogen we noch eten noch drinken.

Door de ruime gratis parking vlak achter het veerpont blijkt het hier een ideale post om te bevoorraden.

Na de bevoorrading zien we nog 2 Big Coast Runners uit de duinen komen. Zij zagen de lange wachttijd aan het veerpont niet zitten en liepen rond de havengeul naar Fort Napoleon.

Het paadje wordt al snel een erg smalle single track tussen het natte helmgras dat als natte zweepjes mijn onderbenen geselt.

Zonder mijn gezelschap wordt het psychologisch een heel stuk zwaarder. Zeker als ik aan de dijk van Wenduine een bevoorrading misloop.

Snel plannen we een nieuwe pickup langs de grote baan naar Blankenbergen en wissel ik een natte muts in voor een droge haarband die ook moet dienen als mondmasker (de vorige was volledig doorweekt).

Op de dijk ter hoogte van Heist is het erg druk.

Een lichtspectakel brengt veel volk op de been en ik waggel me er wat onhandig doorheen.

Ik hou mijn Garmin Instinct nauwgezet in de gaten; mijn batterij is bijna plat en ik tel de kilometers af van wandelknooppunt tot wandelknooppunt.

Nog 1,5km tot wandelknooppunt "12".

De dijk wordt steeds rustiger en ik zet een vrolijk muziekje op, op de smartphone. Een gevoel van overwinning maakt zichzelf meester van me en ik doe een laatste krachtinspanning.