ภาษาถิ่นพิเทน

จุดเด่นของภูมิปัญยาท้องถิ่น

    บ้านพิเทน เป็นชุมชนเกษตรกรรม และชุมชนชาติพันธุ์ของกลุ่มคนไทยพูดสำเนียงพิเทน สำเนียงพิเทนเป็นรอยต่อระหว่างภาษาไทยถิ่นใต้ กับสำเนียงตากใบ พร้อมกับอิทธิพลของภาษามลายูปัตตานีที่รายล้อม ทำให้สำเนียงพิเทนเกิดการผสมผสานระหว่างภาษาไทยถิ่นใต้กับภาษาตากใบ และได้นำคำมลายูปัตตานีมาใช้ จนภาษามลายูปัตตานีมีอิทธิพลมากต่อภาษาถิ่นพิเทน คำว่า "พิเทน" เดิมมาจากคำว่า พี่เณร เป็นชื่อของบุคคลที่ออกตามหาช้างเผือกคู่บ้านคู่เมือง จากการเล่าสืบต่อกันมามากกว่า 300 ปี ชาวพิเทนอพยพมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา ซึ่งในสมัยนั้นช้างเผือกคู่บ้านคู่เมืองสูญหาย พระเจ้าแผ่นดินมีราชโองการให้องครักษ์ผู้ดูแลช้างออกติดตาม ปรากฏว่าช้างสูญหายลงมาทางใต้ และร่องรอยสูญหายไปในพื้นที่เมืองปัตตานี คือจังหวัดปัตตานีในปัจจุบัน เมื่อติดตามช้าง แต่ไม่สามารถนำช้างกลับไปได้ พี่เณรและพี่น้องทั้งหมดไม่กล้าเดินทางกลับอยุธยาเพราะกลัวอาญาแผ่นดิน จึงตั้งรกรากอยู่ในป่าทึบ คือตำบลพิเทน ในปัจจุบัน ส่วนคำว่า "พิเทน" สันนิษฐานว่าน่าจะมาจากคำว่า พี่เณร ในสมัยก่อนนั้นเอง และชาวบ้านตำบลพิเทนก็พูดภาษาไทยพิเทน ซึ่งสืบทอดมาจากพี่เณรนั่นเอง

ความร่วมมือกับ ศกร.ระดับตำบล

เป็นวิทยากรส่งเสริมการจัดโครงการภาษาให้กับนักศึกษา สกร.และประชาชนในชุมชนตำบลพิเทน อำเภอทุ่งยางแดง จังหวัดปัตตานีเพื่อสื่อสาร

สำเนียงพิเทน เป็นภาษาไทยถิ่นย่อยถิ่นหนึ่ง ที่ใช้จำเพาะอยู่ในชาวไทยมุสลิมในตำบล พิเทน อำเภอทุ่งยางแดง จังหวัดปัตตานี มีลักษณะคือเป็นภาษาไทยภาคกลางปนถิ่นใต้