Embedded Files
Archipel, (ter gelegenheid van Open Monumentendag 2023) ivm met Basisschool De Linde, tegenwoordig school Context:
"Axel Ghyssaert (°1933) is een bijzondere architect, een buitenbeentje in de modernistische architectuur, met een puristische visie in zijn architecturale expressie. Zijn werk is van bijzonder hoog niveau, gekenmerkt door de poëzie van de perfectie. Opvallend door eenvoud, expressiviteit, verhouding, materiaalgebruik, positie, zuiverheid, contrast,… toont zijn werk een kracht van internationaal niveau."
'Architect' en 'La Maison', tijdschriften, maart 1963:
Artikel over Prijs Van de Ven, waarbij aandacht besteed wordt aan het plan, de oriëntatie, de constructie en het esthetische aspect.
Geert Bekaert:
Geert Bekaert beschrijft woning Naessens (Prijs Van de Ven) als opvallend door zijn formele aanpak, kenmerkend voor het gehele oeuvre van A. Ghyssaert.
Paul Breyne, Gouverneur van de Provincie West-Vlaanderen:
Ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling in The Art Gallery Marc De Geeter van het Casino te Blankenberge in 2001: "De weerspiegelende sculpturale structuren vormen een lumineuze aanwezigheid in de omgevende ruimte."
Monique E. Bucquoye, Knack:
Over de eigen woning: “Axel Ghyssaert bouwt een imposante getuigenis van zuiver, structureel constructivisme, bouwtechnologie, doorgedreven perfectie in ordening, volumes en afwerking, eenvoud, ruimte, licht en zon”.
Johan Debruyne, Brugsch Handelsblad van 6 okt. 2001:
Ter gelegenheid van de tentoonstelling het het Casino van Blankenberge:"Verrukkelijke osmose"
Interview met Johan Debruyne uit 2008
Kamiel D'Hooghe, directeur Koninklijk Muziekconservatorium, Brussel:
"Ik feliciteer u zeer oprecht voor de schitterende realisaties. Zij getuigen van grootheid, visie, rijke harmonie, mooi gedifferentieerd lijnenspel en prachtige structuur.", 1987
Luc Fossaert in Het Nieuwsblad van 1 sept. 2001:
"Met een tentoonstelling in het Casino van Blankenberge heeft de gerenommeerde architect Axel Ghyssaert zich meteen een benijdenswaardige plaats toegewezen in het bruisende wereldje van de plastische kunst. Ghyssaert is sinds vele jaren gefascineerd door geometrische structuren. Een monumentale spiegelglassculptuur, ooit gemaakt in opdracht van Glaverbel, vormt trouwens het hart van zijn tuin die hij recent in een kortfilm heeft gevat."
Guy Goethals, First Edition Fotografen en Journalisten:
“Architecturale kracht die doorheen de jaren op wonderlijke manier behouden blijft” (over woning Naessens, Prijs Van de Ven in 1963).
Pater Jean Gualbert, leraar Sint-Andriesabdij Zevenkerken :
“vous avez un style qui est très beau et qui vous est propre. Je crois que c'est là le véritable art et je ne doute pas que vous occuper une place d'honneur parmi les architectes modernes.", 1987
Colin C Lovett Associates ivm Penitentiair Complex:
Joris Nauwelaerts in "Beeld van de Stad", Stad Brugge, 2020:
"(...) De luxe en generositeit van de architectuur zit in de overweldigende ruimtelijkheid en interactie met het landschap (...)"
Joris Nauwelaerts in boekje Open Monumenten Weekend 2024, Stad Brugge:
"Elk van zijn ontwerpen is uniek en een extreem uitgepuurd en minimalistisch antwoord op het programma en de omgeving. Elk detail, elke maat en materiaalkeuze zijn steeds zorgvuldig overwogen."
"Ghyssaert streeft er steeds naar zijn gebouwen maximaal te integreren in de omgeving en contact te zoeken met de natuur door de grenzen tussen binnen en buiten te laten vervagen. Het materiaalgebruik is steeds doelbewust zeer sober. De luxe en generositeit van de architectuur zit in de overweldigende ruimtelijkheid en interactie met het landschap."
J. Tijsebaert, directeur strafinrichting Sint-Andries-Brugge:
W. Van den Bussche, Hoofdconservator Museum voor Moderne Kunst, Oostende:
Een huis in de natuur gebouwd om in de natuur te verdwijnen dat was de bedoeling van Axel Ghyssaert toen hij op een boogscheut van Brugge op een vuilnisbelt zijn eigen nederzetting realiseerde. Vuilnis wegwerken en laten verdwijnen in de natuur, een huis bouwen dat zich met die natuur verenigt, was het opzet. Nog voor de recyclagewoede ontstond, gaf Axel Ghyssaert op zijn eigen manier het signaal tot afvalverwerking. Een park ontstond geleidelijk aan rond dat huis. Hij werd ook de bouwheer van zijn omgeving. Planten, dieren, water, alles wist hij naar zijn hand te zetten in een waarachtige symbiose met zijn woonstede van waaruit hij alles kan observeren. Zijn ramen werden ingekaderde stukken natuur. Zijn openschuivend dak brengt de lucht, de wolken aan tafel. Hij, de architect, bracht structuur in zijn omgeving door alles binnen zijn zeer licht geconcipieerde huisconstructie visueel te kapteren via doorkijken en spiegelwanden. Een spel van licht en ruimte lost elke vormvastheid op en suggereert een oneindige variatie van zichtbare onzichtbaarheid. Dat hierin de seizoenen de hoofdrol spelen is evident en brengen de weersomstandigheden quasi aan huis.
De dagelijkse confrontatie, het werk in het park, het aanleggen van paden en doorgangen tesamen met de observatie door ramen, deuren en reflexie in spiegels bracht er Axel Ghyssaert uiteindelijk toe deze beelden picturaal vast te leggen.
Na een lange en gedreven architectenloopbaan schildert hij nu reeksen stukken natuur steeds vertrekkend van zijn glazen spiegelstructuren die hij als optische beelden-vangers heeft opgesteld in zijn natuur. De verschillende invalshoeken en breekpunten zijn onderwerp van zijn acrylschilderijen en laten een oneindige veelheid aan vormen toe. Een onuitputtelijke weergave van delen en beeldfragmenten uit zijn centraal « observatietoestel » gegrepen vormen de inhoud van iemand die uit respect voor de omgeving, de natuur in al haar facetten laat spreken.
Vanuit zijn zin voor ruimtelijke ordening als architect weet hij hier evenzeer een structurele opbouw te bereiken ontstaan vanuit een artificieel vertrekpunt : zijn pyramidale spiegelconstructies. Het spreekt voor zich dat het licht hierin een dirigerende rol speelt. In die zin kan Axel Ghyssaert een luministisch schilderende architect worden genoemd. Alle beelden van de natuur die hem omringen heeft hij jarenlang op zijn netvlies opgevangen om ze vandaag door het plastisch medium van de schilderkunst aan ons over te maken. Op de achtergrond horen we hem op zijn Steinway Chopin spelen. De architect die schilder is geworden, heeft immers ook een grote passie voor de muziek. Als estheet met een ruime culturele achtergrond en kennis wist hij alles tot de uiterste grens van het essentiële te herleiden zowel in zijn woondenken, zijn levensstijl, zijn architectuur als nu in zijn schilderkunst. Het resultaat van reflexie van buiten naar binnen en omgekeerd. In een open huis op visuele emoties gebouwd heeft de poëzie de plaats van het functionele ingenomen.
Van kindsaf aan was Axel Ghyssaert met schilderen en tekenen bezig en die betrokkenheid zou hij nooit aflaten. Éénmaal door de architectuurstudies gebeten zou hij enkel vaart zetten achter deze discipline. Thans in een rustiger fase van zijn rijpe leven gekomen, grijpt hij terug naar zijn oude passie, de schilderkunst. Zijn fascinatie voor tuinen en parken die er hem had toe aangezet zijn eigen droompark zelfs eigenhandig te verwezenlijken resulteerde in een reeks schilderijen waarin hij dezelfde sfeer van schoonheidsbeleving en geestesrust wil vastleggen.
Zijn tuinen en landschappen zouden « Tuinen van de geestesrust » kunnen genoemd worden en zijn terzelfdertijd feeërieke prenten geschilderd met zin voor orde, harmonie en kleur.
Gerard Valet:
In een TV interview ter gelegenheid van expo "De Ideale Woning" in het Eeuwfeestenpaleis: ..."Axel Ghyssaert bezit een bijzondere gave voor creativiteit"
Jan van der Hoeven, auteur, Provinciale Prijs van West-Vlaanderen voor Literatuur:
Axel Ghyssaert, een snelportret
Een rijzige, soepele en elegante verschijning, zo te zien een gentleman van nature. Een attente blik, niet geheel vrij van een kleine dosis scepsis die getuigt van een niet geringe kennis van het grote avontuur van het mens-zijn. Zoals het een heer past is het opvallende aan zijn kledij dat deze nergens door opvalt, op een onsterfelijke vlinder na waarmee Axel zijn kraag de das omdoet. Een langzame, veilige démarche; haast is voor diegenen die te laat vertrokken zijn; Axel is op tijd; hij is immers vertrouwd met het begrip van de duur, want wat hij bouwt zijn geen efemere huisjes met tuintjes. Zijn aangeboren feeling voor de esthetica reikt tot in zijn gebaren. Geen opgewonden gesticulatie, geen vuisten op tafel maar een elegante, handzame nadruk die zijn betoog kracht bijzet. Ook staat zijn stemvolume nooit op storm; ook een hinderlijk probleem kan zonder donder en bliksem opgelost worden. Het totaalbeeld van zijn verschijning en zijn gehele mimiek blijft, net als zijn spiegelstructuren, verticaal ogen. Vrij hoog, in de kruin van deze rechte boom sieren hem springlevende witgrijze haren. het zijn de niet te verhullen signalen van een doorleefd verleden, een zilveren kroon op zoveel initiatieven, zoveel verbeelding, zoveel realisaties.
Axel Ghyssaert, homo faber par excellence
Het oeuvre van Axel Ghyssaert in een beperkt bestek toelichten is geen eenvoudige opdracht. De architect - urbanist is immers ook schilder, ontwerper van fascinerende sculpturen in spiegelglas, kineast en hij schrikt niet terug voor een gevarieerd pianorecital, desnoods op zijn zelf ontworpen, transparante vleugelpiano.
Toch is zijn indrukwekkend oeuvre tot enkele principiële axioma’s te reduceren omdat ze een emanatie zijn van een strict persoonlijke visie.
De wereld van Axel Ghyssaert wordt beheerst door een strak rationeel evenwicht waarin afgemeten verhoudingen subtiel op mekaar inspelen.
Afgezien van het functionele karakter dat zijn architectuur kenmerkt, is er ook steeds een rustgevende soberheid ingebouwd, een verfijnde keuze van materialen en niet te verwaarlozen, een zinvolle integratie in het natuurlandschap;
Uiteraard vergt de aanleg van sportterreinen en kinderspelen een verschillend architecturaal klimaat ten opzichte van de constructie van een penitentiair complex, een bankgebouw of een privé woonst.
De belijdenis van zijn bouwkundig credo is wellicht nog het best af te lezen uit het ontwerp van zijn eigen woonst.. Zo goed als onvindbaar houdt het huis zich verborgen in een indrukwekkende groene zone waar het zich enigszins verheft om de kijk op de natuur te accentueren. Esthetiek en functionaliteit omarmen mekaar en het strakke, consequent doorgevoerde geometrische concept, mede bepaald door een optische transparantie,illustreert perfect hoe cultuur en natuur een leefbare symbiose vormen. Deze wordt nog benadrukt door de monumentale sculptuur in spiegelglas, oprijzend uit een immense vijver waarin de geringste vibraties op het watervlak geregistreerd worden. Mede door de weerspiegeling van vogels in hun vlucht suggereert het monument vanuit zijn statische aard noodgedwongen een voortdurend wisselende beweging. Zo genereert de inertie van het beeld nagenoeg een permanente ongedurigheid, en zo verenigt de sculptuur ruimte en tijd.
De architectuur van Axel Ghyssaert blijft te midden van de postmodernistische geestesverwarring getuigen van een humane spiritualiteit waarbij functionaliteit en esthetisch raffinement op indrukwekkende wijze vertaald zijn in een steeds herkenbaar stilistisch concept. Zijn architectuur, consequent opgevat naar de maat van de mens, zet het werk voort van zijn illustere voorgangers, gangmakers van de grote revolutie in de architectuur. Het oeuvre van Gropius en Mies van der Rohe, om het bij deze beiden te houden, is niet tevergeefs geweest.
Dat hij daarvoor in binnen- en buitenland tal van onderscheidingen, beurzen en prijzen toegekend kreeg is een niet meer dan normale honorering voor zijn indrukwekkend oeuvre.
Volledigheidshalve dient daaraan toegevoegd dat de architect ook met gezag aanspraak kan maken op de titel van landschapsarchitect. De ruime omgeving van zijn woonst heeft hij met verfijnde smaak en grondige kennis van de botanica omzeggens gemetamorfoseerd tot een herboren Hof van Eden waar mens en dier in een benijdenswaardige harmonie kunnen samenleven.
Met zijn tentoonstelling in The Art Gallery Marc De Geeter in het Casino van Blankenberge heeft de gerenommeerde architect Axel Ghyssaert zich meteen een benijdenswaardige plaats veroverd in het wisselende landschap van de plastische en picturale kunsten.
Gefascineerd door geometrisch geconcipieerde structuren ontwierp hij, jaren geleden reeds, een nadrukkelijk verticaal ogend environment uit spiegelglas, waarin balk- en driehoekvormige elementen niet alleen onderling dialogeren, maar vanuit de aard van hun materie en hun locatie, midden in het tuinlandschap, fragmenten van de natuur, als het ware, optisch registreren.
De van formaat meer beperkte piramiden, hier tentoongesteld, zijn het product van een absolute vormwil en een rigoureus constructivisme. De gebruikte materie, spiegelglas, is hier aangewend omwille van haar glasheldere, wellicht ook gladheldere luminositeit die perfect aansluit bij het geometrische stijlprincipe. In tegenstelling tot de ons bekende piramiden uit antieke culturen die een uitgesproken massief karakter vertonen, geven de hier tentoongestelde een indruk van gewichtloosheid en ultieme kwetsbaarheid.
Door de specifieke en doordachte opstelling, uiteraard mede bepaald door de aard van de gebruikte materie, ontstaat een soort syntaxis van visuele akkoorden, een ongrijpbare speling van duplicaten.
Omdat de spiegel niet interpreteert, is hij niet meer, maar ook niet minder dan een referent van een beeld. Binnen dit absoluut statische concept reflecteren per definitie bewegende elementen die hier subtiel de dimensie van de tijd inbouwen er meteen ook de magie van het levend bewegen.
De piramiden van Axel Ghyssaert zijn geen grafmonumenten, wel de bewaarders van een sublieme esthetica.
Een ander aspect van de veelzijdigheid van Axel Ghyssaert is zijn schilderkunst. Hij vat deze discipline dan ook letterlijk op, met verf en penseel. Geen geëxperimenteer met hoopjes afval die tot installatie gepromoveerd moeten worden en evenmin gewaagde integratie van materialen, vreemd aan de specifieke schilderkunst.
Zijn inspiratiebron is de natuur en die heeft hij aan huis in zijn onmetelijk mooie tuin. Een citaat uit de brieven van Paul Cézanne lijkt perfect van toepassing op zijn verhouding tot de natuur. ‘ Toujours le ciel, les choses sans borne de la nature m’attirent et me procurent l’occasion de regarder avec plaisir ’.
Zoals een dichter een specifieke verhouding ten opzichte van de taal heeft, zo ook heeft de schilder een eigen visie op de transpositie van natuur tot cultuur.
Waar het sculpturale werk van Axel Ghyssaert ingebed is binnen rigoureuze geometrische verhoudingen, bestaan zijn schilderijen krachtens een ondefinieerbaar flou van subtiele kleurenmodulaties. Dit flou dat onwillekeurig impressionistische technieken oproept, wordt vaak doorbroken, zowel door een oplichtend als door een diep donker contrast. Dit fascinerend spel van licht en donker beantwoordt perfect aan de aanbevelingen van Edouard Manet, die zijn tijdgenoten volgende raad voorschreef: ‘ Cherchez la grande lumière et la grande ombre ’.
Door de integratie echter van rechtlijnige, geometrische objecten, ontstaat een deviatie ten opzichte van de verwijzing naar de natuur. Wat nu die oplichtende partijen betreft, is er iets heel specifieks aan de hand dat direct verband houdt met die geometrische objecten.
De opvallende luminositeit in bepaalde doeken wordt merkwaardig genoeg niet gegenereerd door een natuurlijk fenomeen. In de omgeving die Axel Ghyssaert inspireert staat namelijk het environment dat nog intenser dan het water, het licht reflecteert. Aldus ontstaat een ietwat hybride picturale situatie waarbij natuur tot kunst en kunst tot een tweede macht geëvalueerd wordt. Dit is een geraffineerde ‘ démarche ’ die Axel Ghyssaert graag en met groot talent tot de zijne rekent.
Rudolf Werthen:
Rudolf Werthen, dirigent van het orkest "I Fiaminghi", zei ter gelegenheid van een concert met Ekatharina Nowitskaja (laureate van de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano in 1968) op de doorzichtige vleugelpiano op één poot, design Axel Ghyssaert: "Er zit muziek in zijn architectuur".
Google Sites
Report abuse