Embedded Files
ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΥ
Ξάνθη, Τοξότες, Προφήτης Ηλίας, βουνοκορφή.
Κάτω στα φαράγγια ο Νέστος
κυλά φιδωτός σαν αμαρτία.
Από ένα άγγιγμα τοξευμένοι στη μέση της καρδιάς
φτάσαμε στου καθενός το ύψωμα.
Σύννεφα κατεβασμένα χαμηλά, κορυφογραμμές εναλλάσσονται
πιασμένοι χέρι με χέρι ατενίζουμε τον ορίζοντα
ως εαυτόν.
Λειώσαμε στο ψιλόβροχο, στη δίψα μας έκθετοι.
Ώσπου καταιγίδα ακατάπαυστη δυναμώνει
ο εξώστης μαγνητίζει κεραυνούς
αστράφτουμε στον καιρό, έξω απ’ ότι έχουμε ήδη βιώσει
παίζοντας κορώνα γράμματα τη ζωή μας μέχρι εδώ.
Ο χρόνος ο σχιστός ανυπόφορος πια
σα ν’ αφήνει δύο μόνο επιλογές:
Ή να φύγουμε τρέχοντας για οικείες πεδιάδες, ή να πέσουμε.
Σε άγνωστη ζαλάδα να πέσουμε.
Θα σε αναπνέω
μέχρι να γίνουμε
στεναγμός.
Ακλόνητοι, σαν αγάλματα ηδονής, έμειναν εκεί
πιασμένοι πεισματικά χέρι με χέρι,
το ένα πρόσωπο ατενίζοντας το άλλο
ως εαυτόν.
Ώσπου
η μπόρα έσβησε, η πίεση εξατμίστηκε.
Κατηφορίζουν γαληνεμένοι
με μια ευγνωμοσύνη γιατί μπόρεσαν.
Απλώς και μόνο μπόρεσαν
ρευστοί κι ελεύθεροι να κυλάνε
σαν αμαρτία.
============================================
ΌΤΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΙΩΝΕΙ
(ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ)
Η κρούστα μας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, πλήρως διαπερατή. Κάτι αστεροειδείς σκάγανε πάνω της με ορμή, χιλιάδες γεγονότα εκτινάσσονταν. Κάποια χάνονταν στη λήθη, άλλα πυροδοτούσαν μια αλληλουχία εκλάμψεων. Eκρήξεις, προστριβές, εμπειρίες με σπάνια υφή, ένα ξέφωτο φανέρωσης, η κληρονομιά του φωτός. Ώσπου η έκθεση σε υψηλές θερμοκρασίες έφερε τη συσσωμάτωση. Τα γεγονότα στην καρδιά της γης έσμιξαν σε λάβα καυτή που γύρευε να πάρει μορφή.
Σιγά σιγά ο χρόνος συμπλήρωνε το ψηφιδωτό της αφήγησης και η κρούστα σχηματίστηκε. Πάνω της ανάγλυφα τα πρόσωπα, παρόντα σε τούτη την κοσμογονία. Μέσα από τα ύψη και τις χαράδρες τους, τα λυτρωτικά νερά ή τα οργισμένα κύματα.
Ώσπου φτάνουμε στη μέση ηλικία. Η τροχιά έχει πλέον σταθεροποιηθεί. Βοήθησαν κάτι δυνάμεις μαγνητικές, της φύσης δωρεά: φροντίδα, ισχύς, ελευθερία, πόνος, ηδονή, δημιουργία. Φτιάχνουν ένα κράμα, του καθενός την κράση. Όσο περνά ο καιρός, οι μαγνητικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους συγκρούσεις, πετυχαίνουν μια εξισορρόπηση. Εν πάση περιπτώσει η γη έχει βρει τη θέση της στο γαλαξία κι έκτοτε χτίζει τη μικρή της κατοικία στο σύμπαν. Οι κρίσιμες επιλογές έχουν ήδη συντελεσθεί. Λύτρωση, ή αλλιώς, η αρχή του τέλους.
Παραμένει φυσικά το ενδεχόμενο μιας αιφνίδιας ακτινοβολίας που αλλάζει τη σύσταση. Ή μιας προδοσίας τεκτονικής που τόπους γεννά κι άλλους εξαφανίζει. Πάντα υπάρχει μια πιθανότητα, είτε ως απειλή είτε ως ευκαιρία. Κάτι να περιμένεις, να σε κρατά σ’ εγρήγορση.
================================================
ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Κάτι βράδια ξαπλώνω κατάχαμα στο παιδικό δωμάτιο.
Στους τοίχους φωσφορίζουν αστέρια αυτοκόλλητα
το τρενάκι στη γωνία, μόνη σταθερή τροχιά μου
ανάσκελα χαζεύω τον αρυτίδωτο κόσμο.
Κατεβάζω από το ράφι ένα μικρό πλανητάριο.
Μόλις ανάβει η λάμπα του, στο ταβάνι
απλώνεται ο έναστρος ουρανός
τ’ αστέρια συλλαβίζω ξανά
εκεί ο Ζυγός, πιο πέρα η Ανδρομέδα.
Στο παιδικό δωμάτιο απορία και πίστη μαζί
ειρωνεία ακόμη πουθενά δεν χωρά.
Το τρενάκι με φτάνει μέχρι την Κασσιόπη
διασχίζω τη νύχτα μου, αντικρίζω για λίγο τον Βέγα
ξεφλουδίζω κάθετι περιττό, μέχρι να φτάσω
στο άδολο, αναγκαίο, χάδι
στη λαμπρή αλήθεια σε γαλαξίες της καρδιάς.
Εδώ
η αγκαλιά είναι αγκαλιά
η χαρά είναι χαρά
το φιλί, φιλί
κι η ζέστη
απέραντη.
Σκύβω να φιλήσω το λατρεμένο μάγουλο.
Βγαίνω κλείνοντας απαλά την πόρτα.
Οι ράγες έξω απότομα κομμένες,
ο ουρανός θεοσκότεινος.
Page updated
Google Sites
Report abuse