[Αποσπάσματα]

Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ

Κομμάτια και οι δυο του φεγγαριού

που μπαίνει ολόκληρο από τα παράθυρα.

Φωτεινά περιγράμματα αιωρούνται στο σκοτάδι

το κάθε σώμα ικανό να βουρκώσει.

Ανυψώνεται σταθερά το δωμάτιο

χωρίς σημασία φαίνονται πια οι διαφορές.

Μοιραστήκαμε τώρα τον ίδιο θαυμασμό,

στις αϋπνίες συναντιόμαστε συχνά

τ’ αναφιλητά μας ακούγονται άφοβα.

Ορίστε η ζώνη σου Ιππολύτη,

κάθε βράδυ την φιλούσα με πίστη.

Γιατί εκείνες οι μάχες της κατοχής;

================================================

ΑΝΑΤΟΛΗ

Ξυπνάει δίπλα το κορίτσι, ανασηκώνεται

ήλιος που ανατέλει από το ιδρωμένο του πρόσωπο.

Μεταγγίσανε την επιθυμία σε καρπό μυστικό,

σχεδόν λιπόθυμοι

στην τελευταία μεταμόρφωση της νύχτας.

Αλλά το φως σχηματίζει και σκιές

γι’ αυτό έκαναν στέγη τους ένα καρπούζι

σαν κουκούτσια πετάξανε τις έγνοιες

το χρόνο μέσα του παγώσανε

πάντα μαζί και νέοι.

Κόκκινο χείλη δροσιά

ζωή συνεχίζεται εντός

παράθυρα ανοίξανε σε συμβάσεων φλούδα σκληρή

τον κόσμο να κοιτάνε με μάτια ξαφνιασμένα.

Το καρπούζι φέγγει από τη λάμψη τους

γίνεται ο φάρος μιας αλήθειας μεθυσμένης.

Το παράνομο ξέρει να διατηρεί την αίγλη του.

===============================================

ΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 

            (από τη σειρά ποιημάτων ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ)

 Οδόστρωμα ολισθηρό τριών λωρίδων

από τον εαυτό ανακατεμμένο    

με άλλα πρόσωπα και θάλασσα.

Διακεκαυμένη διαγράμμιση ασφάλτου

επιθυμίες σφηνωμένες σε ηλιοδίαιτο παρόν.

Αναγγελία διπλής κυκλοφορίας

          ιδεών και εμπειρίας.

Πλαγιά απότομων κατολισθήσεων

ρόλοι γεμίζουν στάλα στάλα τις λακούβες

έσπασε η θάλασσα σε λίμνες μικρές

για ζωή αμφίβια.

Ένα σου φιλί μεταμορφώνει το βατράχι.

Άσε με να έρθω χωρίς πινακίδες δοσμένες

η ίριδα των ματιών σου σήμανση μόνη

στη γυαλάδα της να σχηματιστώ

είδωλο ανεστραμμένο.

Νησίδα ασφαλείας εσύ

 για τον εκτός μάχης εαυτό.