Hij is de oudste van de familie Willems en woont zijn hele jeugd in de Dijkstraat in Dendermonde. Hij huwt in 1927 met Delphine de Man, en blijft dan nog een drietal jaar samen in het ouderlijk huis in de Bogaerdstraat om net voor de geboorte van hun zoon Guido (Guy) te verhuizen naar de Sint Jorisgilde 3-5. Het herenhuis was van een adellijke familie die bedienden hadden in de kelderkeukens. Het witte  huis is te zien op de foto's in de rubriek Dendermonde 1866-1953, bij "Sint Jorisgelide". Er was een tuin en het huis was niet omgeven door woningen. Herman liet er een garage-annex atelier bouwen en de tuin werd omgebouw tot "koer" met glazen overkapping. Het huis betrof een herenhuis dat Delphine de Man als bruidsschat verwierf van haar ouders. Deze waren fabriekseigenaar en maakten schoenen in de Hemelstraat in Sint Gillis. Een fabriek dat tijdens de tweede wereldoorolg in de  as werd gelegd. Haar ouders waren Henry de Man en Leontine Van Vlimmeren. Zij had één zus Irene de Man, en één broer Cesar de  Delphine en César waren geschoold, spraken Duits, Frans en Engels en deden de boekhouding van het bedrijf. Ze bezaten als één van de  weinigen een auto. Herman gaat naar de academie en vakschool en wordt zoals zijn vader decorateur. (binnenhuisarchitect) en werkt samen met zijn vader als zelfstandige. In 1935 neemt hij het bedrijf over van zijn vader. Hij woont dan al 5 jaar in de Sint Jorisgilde en is dan 40 jaar. Na enkele mooie jaren volgt de bittere oorlogsperiode. Er is geen werk en ze leven van rantsoenzegels. De kinderen gaan naar school te Dendermonde (Lydie in het Sint Vintentiusinstituut en Guy in het Heilig Maagdcollege). Ze doorlopen de lagere school en leren beiden een technisch vak. Herman is eveneens actief als schidler van reclame (voorbeeld publiciteit voor films in cinema Belgica en Roxy). Hij restoreert schilderijen, meubels en schildert vanaf 1953 zelf meer (na de dood van zijn vader). Hij blijft actief zijn vak beoefenen (even samen met zijn zoon) tot hij 69 jaar is. Hij wou zijn vader geen concurrentie aandoen en start pas na 1953 echt met schilderen.  Zijn werk wordt vaak omschreven als impressionistisch. Herman was een landschapsschilder. Mensen interesseerden hem als onderwerp niet. Door zijn koloriet en stijl kan je hem wel als impressionistisch benoemen. Vooral de verinnerlijking typeert hem, net zoals zijn vader. Wolken en vernanderende natuur droegen zijn interesse weg. Hij overlijdt tussen zijn geesteskinderen op zijn atelier op 12 maart 1973, hij is dan net 78 en nog geen 9 jaar op pensioen. Zijn moeder Louise overleed enkele jaren daarvoor, ze werd 99 jaar. Zijn broer Clement woonde nog bij haar in te Gent. Herman was een diepgelovig en spiritueel man. Hij spendeerde veel tijd in de Abdijkerk en de OLV-kerk. Hij was bevriend met de abt van de Benedictijnenabdij. Hij vertoefde graag in zijn atelier en je trof hem steeds aan met kiel en hoofddeksel.  Als kind mocht ik uren doorbrengen in zijn nabijheid. Hij schilderde maar zijn penselen gingen neer als iemand in de nabijheid kwam. Mij tolereerde hij. Hij leerde me tekenen, knutselen en vooral hoe het is "innerlijke rust" te hebben. Deze rust zie je in zijn werk en dat maakt hem ook deel van de Dendermondse school. Hij haalt niet het niveau van zijn vader maar zijn werk is kwalitatief hoogstaand! Na zijn dood werd veel van zijn werk verkocht door zijn echtgenote. Zijn echtgenote Delphine overleed 4 jaar na hem, op september 1977. Haar broer& had geen kinderen en was haar voornaamste gezelschap. Ze leefde nog steeds in het grote huis in de Sint Jorisgilde. Nadien verwaterde het contact met de familie Willems. Een artistieke familie sloot de creatieve poort na 100 jaar. Ik probeer dit pad te verlengen met mijn hobby maar haal al helemaal niet het niveau van deze 2 generaties artiesten. Mijn moeder Lydie stapte eveneens in de mode en was in feite de derde generatie die bezig was met decoratie. Ze had de artistieke aanleg in het bloed, dat merkte je aan de inrichting van haar woning, de keuze van kleuren en materialen. Ze maakte al onze kledij als kind en werkte op bestelling.   Herman Willems was ingetogen, rustig. Hij maakte twee wereldoorlogen mee, streed in de loopgraven in West-Vlaanderen en sprak zelden over deze 'hel'. Als oudstrijder is zijn graf nog te bezichtigen in Dendermonde (Appels).