การวัดการกระจาย

1. การวัดการกระจายสัมบูรณ์

         การวัดการกระจายสัมบูรณ์ เป็นการวัดการกระจายของข้อมูลเพียงชุดเดียว เมื่อต้องการทราบว่า ข้อมูลชุดนั้น มีการกระจายมากน้อยเพียงใด สามารถทำได้ 4 วิธี คือ

       1) พิสัย (Range)
      2) ส่วนเบี่ยงเบนควอร์ไทล์ (Quartile Deviation)
      3) ส่วนเบี่ยงเบนเฉลี่ย (Mean Deviation)
      4) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard Deviation)

    1. พิสัย คือ ค่าที่ใช้วัดการกระจายของข้อมูลที่ได้จากผลต่างระหว่างข้อมูลที่มีค่าสูงสุดกับข้อมูลที่มีค่าต่ำสุด

              1) การหาพิสัยของข้อมูลที่ไม่ได้แจกแจงความถี่

             2) การหาพิสัยของข้อมูลที่แจกแจงความถี่

2. ส่วนเบี่ยงเบนควอไทล์

            คือ ค่าที่ใช้วัดการกระจายข้อมูลที่ได้จากครึ่งหนึ่งของผลต่างของควอร์ไทล์ที่ 3 กับควอร์ไทล์ที่ 1 ใช้สัญลักษณ์ Q.D แทนส่วนเบี่ยงเบนควอร์ไทล์  ถ้าส่วนเบี่ยงเบนควอร์ไทล์มีค่ามากแสดงว่ามีการกระจายมาก ถ้าส่วนเบี่ยงเบนควอร์ไทล์ มีค่าน้อยแสดงว่ามีการกระจายน้อย มีสูตรในการคำานวณดังนี้

1) การหาส่วนเบี่ยงเบนควอร์ไทล์ของข้อมูลที่ไม่ได้แจกแจงความถี่ 

2. การหาส่วนเบี่ยงเบนควอร์ไทล์ของข้อมูลที่แจกแจงความถี่

3. ส่วนเบี่ยงเบนเฉลี่ย

         1) การหาส่วนเบี่ยงเบนเฉลี่ยของข้อมูลที่ไม่ได้แจกแจงความถี่

4. ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

        เป็นค่าที่ใช้วัดการกระจายของข้อมูล เพื่อศึกษาดูว่าข้อมูลมีการกระจายห่างออกจากค่าเฉลี่ยเลขคณิตมากน้อยเพียงใด เป็นวิธีการทางสถิติที่ดีและนิยมใช้มากที่สุด ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานที่มีค่ามาก แสดงว่าข้อมูลมีค่าแตกต่างจากค่าเฉลี่ยมาก นั่นคือข้อมูลแต่ละตัวมีการกระจายห่างกันมาก ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานที่มีค่าน้อย แสดงว่าข้อมูลมีค่าแตกต่างจากค่าเฉลี่ยน้อย