Склеп Юрьевича

Место захоронения 

Фотография Сергея Эльмира, 18.05.2022

Памятник-часовня со склепом. 

Станислав Юрьевич (06.11.1802 — 04.03.1877), польский шляхтич (белорусский дворянский род), отставной ротмистр, предводитель Витебского губернского дворянства, коллекционер произведений искусства, одесский домовладелец: ему принадлежал бывший дворец графа Л. А. Нарышкина по улице Софиевской, впоследствии приобретенный городским головой Г.Г. Маразли (он выкупил его из казны, ибо Юрьевич в 1875 году взял заем под эту недвижимость, который не успел погасить) и подаренный им городу под Музей изящных искусств, ныне Одесский художественный музей. Его сын, Павел Станиславович Юрьевич (Paweł Franciszek Asyży Norbert, 18.06.1875-1938), усыновлен семейством Родоканаки. Станислав был членом Одесского общества изящных искусств (1865—1873). В этом Обществе состояли и другие представители этого семейства: Ипполит Кондратьевич и Мстислав (1865—1867), Венцеслава (1865—1870) Юрьевичи. Это еще одна «старая могила» Нового (Второго) кладбища, и вновь В. И. Смирнов несколько противоречит сам себе, говоря, что официальные погребения начались на Новом (Втором) кладбище лишь с декабря 1885 года. Это тем более странно, что речь идет о представителе старинной аристократии. Возможно, как и в случае с Вишневским, здесь все же имеет место перезахоронение со Старого кладбища? 

№ 258 по реестру В. И. Смирнова. 



Источник: "Первые кладбища Одессы" (В.И.Смирнов , О.И.Губарь , М.Б.Пойзнер) 

✞

Останки (ossa et cineres = кости и прах) Станислава Юрьевича 

Родился 06.11.1802 г. 

Умер 04.03.1877 г. 

Выборный предводитель дворянства Витебской губернии Военный трибун российской армии. 

Своему лучшему Отцу с нежной любовью и благодарностью посвятили этот памятник потомки

1900.28.10  - Śmierć w Paryżu Wieńczysławy Barczewskiej 1-voto Jurjewiczowej, 2-voto Rodocanachi (LPAO, f. R-3152, opis 1, spr. 44, k.1). Jej zwłoki sprowadzono do Lwowa i złożono w rodowej kaplicy. Na karcie w księdze cmentarnej znajduje się również zapisana ołówkiem adnotacja: „w katakombie pod Jurjewiczową pochować [jej] syna Feliksa Jurjewicza”.

Jej pierwszym mężem był Stanisław Jurjewicz (Jurewicz) (1802-1877), którego Barczewska poślubiła jako wdowca. Miała z nim trójkę dzieci: Feliksa (11.03.1863-1900), Pawła (*1875) i Marię (*1881). W rok po śmierci Jurjewicza poślubiła milionera z Odessy – bankiera, armatora i przedsiębiorcę Peryklesa Rodocanachi (1841-1899), należącego do najzamożniejszych, arystokratycznych, kupieckich rodów wywodzących się z greckiej wyspy Chios; patrz np. Merkury : dodatek tygodniowy do Ekonomisty. R.5 [!], N. 27 (6 lipca 1870) + dod. 

Источник

Franz Xaver Winterhalter, Portret Wieńczysławy Barczewskiej – Madame de Jurjewicz, 1860, Muzeum of fine Arts, Boston, nr inw. 1998.396, źródło: https://collections.mfa.org. 

🔹🔹🔹

Одесские новости, № 5108, 23.10.1900

Kaplica Barczewskich на Лычаковском кладбище во Львове, где похоронены Венцеслава Родоканаки/Юрьевич и её сын Феликс Юрьевич

Информация о Павле Юрьевиче (польский язык)

Paweł Jurjewicz (1875– ?), urodzony w Odessie, kształcił się we Francji. W okresie I wojny światowej pracował w Komitecie Polskim w Vevey (Szwajcaria). W polskiej służbie dyplomatycznej od 6 czerwca 1919 r. początkowo jako II sekretarz legacyjny w MSZ i jednocześnie osobisty sekretarz Ignacego Jana Paderewskiego. W centrali MSZ pracował w departamencie zajmującym się kontaktami z krajami zachodnimi (Wielką Brytanią, USA, Francją, Japonia i Belgią). Awansował w maju 1920 r. do stopnia I sekretarza legacyjnego. W październiku i listopadzie 1920 r. był pomocnikiem naczelnika Wydziału Zachodniego w MSZ. W Bukareszcie od 8 listopada 1920 r., początkowo jako I sekretarz legacji (radca legacyjny), od 16 grudnia, w związku z powołaniem Aleksandra Skrzyńskiego do rządu gen. W. Sikorskiego, kierował placówką jako charge d’affaires, od 2 maja 1923 do 1 listopada 1923 r. – poseł w Bukareszcie. W Warszawie pozostawał do dyspozycji Ministerstwa do 1 kwietnia 1924 r. Zwolniony ze służby z uwagi na brak wyższego wykształcenia 26 czerwca 1924 r. i reaktywowany w służbie od 15 października 1924 r. skierowany do Londynu jako radca legacyjny (formalnie posiadał tytuł posła). W Wielkiej Brytanii pozostawał do 25 lutego 1926 r. Z Londynu skierowany został do Aten jako poseł. W stolicy Grecji pozostawał do 30 czerwca 1934 r. Odwołany do Warszawy został przeniesiony w stan nieczynny, a z dniem 31 grudnia 1934 r. skierowany na emeryturę. Posiadał ordery Coroana României I i II klasy. We wspomnieniach Magdaleny Samozwaniec określany jako osoba ciepła i chętna do współpracy z pracownikami niższego szczebla w Poselstwie. 

Źródło: Słownik biograficzny polskiej służby zagranicznej 1918–1945, vol. IV, Warszawa 2012, s. 57; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, red. J.M. Majchrowski, G. Mazur, K. Stepan, Warszawa 1994, s. 99. 

Источник

Фото: Paweł Jurjewicz z małżonką [Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn. 1-D-1804] 

Выпись из м/к о рождении и крещении сына Павла, Одесса

Бракосочетание сына Павла, 13.10.1901 г., Варшава

Jurjewicz Mieczyslaw Jan Filip

▪️▪️▪️

Dziennik Kijowski : pismo polityczne, społeczne i literackie. 1911, nr 158, 20.06/03.07.1911

Родоканаки Перикл Федорович  (22.06.1840-31.10.1899) → похоронен на Старом кладбище в семейном склепе

Илл. прил. к газете "ОН", № 4786, 07.11.1899

Греческая Троицкая церковь, 1840 г. ДАОО, 37-3-575 (стр. 262 эл.вар.)

Одесские новости, № 6933, 21.05.1906

Ещё из Юрьевичей

Одесские новости, № 8216, 16/29.09.1910