23.05.2022

Pierwszy tydzień skończył się kampanii

Wielkie spustoszenie serca polskie rani

Punkt oporu Wizna dzielnie się szykuje

Szkopów kroczących przez Narew długo upilnuje

Czterystu tam było Polaków dzielnych

W kilku nędznych schronach osłoniętych

Lecz z wielkim patriotyzmem i honorem

byli w stanie pobić nazistowską hordę

Niemców czterdziestu było, tylko że w tysiącach

Artylerią w ogóle nie naruszyli męstwa w obrońcach

Wysłali więc czołgi, punkty polskie oddzielili

lecz wytrwałości polskiej wciąż nie zniszczyli

Kapitan Raginis patriota wielki

Morale chcąc dodać towarzyszom męki

Szczerze przed Bogiem zaraz przysięgnie,

że żyw przed wrogiem nigdy nie ucieknie

Trwała tak dzielna obrona Wizny

zostawiając Niemcom ogromne blizny

Niemiecki żołdak gdzieś indziej potrzebny

Szantaż zastosował bestialsko konkretny

,,W przypadku braku polskiego poddania

dojdzie do polskich jeńców rozstrzelania''

Ruch paskudny, do takich Szkop tylko zdolny

Zasady, cnotę i honor depczący

Dowódca z bólem się na to zgodził

Lecz jako człek wielce cnotliwy

Swój obowiązek wzorowo dopełnił

i odbezpieczył granat straszliwy...

...który wybuchł po krótkiej chwili

roznosząc dookoła dźwięk przekuwający serca

jakoby głosząc, że Polacy właśnie stracili tego,

co nigdy nie zgiął karku przed potęgą Niemca

Kapitan zmarł jak mężny żołnierz z honorem zostając

Bogu dowiedziawszy, że nie skłamał przysięgając...

xXx_KniaźJarema1649_xXx

07.05.2022

Wystąpienie przeciw naturze
oferuję państwu dziś
będę skakać z góry chmurzej
w czarny oddech, w blady świt.

Witaj ty mój mały światku
zadeptałem cienką nić
już nie żyjesz w niedostatku
koniec egzaltowanych lic.

Bez emocji, bez maniery
naturę w rękach swych mam
krwawe gliny, jęków szmery
podaruję w zamian wam.

Za tę przestrzeń wyliczoną
za pożałowany oddech - wina!
naturalną moją bronią
zegar zemsty bić zaczyna.

Naturą władam
a ty
patrz człowiecze
z braku poszanowania
z braku chęci
bierze się to stulecie
nie będziesz miał władania.

Zgadnij kim jestem
a powiem ci jak to się skończy
w głuchym wielkim mym królestwie
małej mrówki zdepczę rączki.

wyrachowany

26.04.2022

Wiosna zieleni rozkwita w mym ciele
pnie się w górę ambicji marzenie
promienie rozświetlają polik czerwieni
owoc cierpliwości soczyście się mieni
łąka kwiatów uczuć czystej rześkości
kwiecień - miesiąc kwitnącej miłości

Gabriela

13.04.2022

Inne włosy, oczy, figura,
Różne myśli i postępowania,
Wiele pomysłów na siebie,
Jeszcze więcej marzeń i celów.

Różnorodność to piękny dar,
Lustro nie odbija dwóch identycznych twarzy,
Jednak na każde pytanie o najpiękniejszą
ma jedną, właściwą odpowiedź: Ty.

Patrzymy na siebie z jednego kąta,
Oceniając zbyt krytycznie,
Myśląc o tym, co by można zmienić...
W jaki sposób poprawić?

Zmieniając punkt widzenia,
Spoglądając na siebie łaskawiej,
Szukając piękna, które ma różne oblicza
Zyskamy coś pięknego: akceptację.

Pokochanie siebie to droga,
Często bardziej wyboista,
Gdy już zajdziemy w niej wystarczająco daleko,
Dostrzeżemy w lustrze naszą prawdziwą wartość.

Nikola

11.04.2022

Przez większość czasu w życiu
przejawia się w lęk
wstajemy
stawiamy czoła
temu lękowi.

Robimy zdjęcia
chcemy uwiecznić nasze lęki
robimy zdjęcia
tylko tego co widać w obiektywie
nie tego
co naprawdę czujemy.

Nawet gdy spróbujemy uciec
on nas dogoni.

Nagle wszystko staje się ograniczone.

<3

11.04.2022

Życie to wiele niewykorzystanych szans.
A więc spotkajmy się jeszcze raz...
Wtedy obiecuję, że wszystko naprawię.
A życie upłynie nam doskonale.

xxx

03.04.2022
Wiersz został nagrodzony w Szkolnym Konkursie Poetyckim

Dotykałam pustki swoich oczu
Kroczyłam po gruncie chmur i obłoków
Wsłuchana w dźwięk ciszy, mówiłam
Do szpitalnych ścian wylewałam słodkie łzy

Nadchodzi godzina życiowego testu
Czy życie okaże się śmiercią
Następny oddech będzie tym ostatnim
Następny krok będzie tym do grobu

Zamknęłam oczy, odnalazłam siebie
W otchłani nicości zaczęłam istnieć
Tutaj, gdzie jestem, miejsce jest zajęte
Moje odnalazłam w całkiem innym świecie

M.

01.04.2022
Wiersz został nagrodzony w Szkolnym Konkursie Poetyckim

Dwa słowa,
trzy, szesnaście,
przelewam na płócienną kartkę,
razem z resztkami emocji,
zostaną tam
nieprzeczytane,
nie poczują na sobie
twojego pustego wzroku,
nocne niebo pokryło papier,
rozlany atrament
z pękniętego pióra,
setki lśniących w ciemności gwiazd
spadających z moich oczu
otulają powoli płótno,
jedna po drugiej,
jak krople upragnionego deszczu
spadające na suchą
od ludzkiej nienawiści ziemię,
wyrzuciłam
wilgotną kartkę i nieszczere słowa,
moje dłonie pokryte jeszcze
resztkami tuszu
jak dowód śmiertelnej zbrodni,
winna czy niewinna?
Zapomniana.

Lethe

31.03.2022
Wiersz został nagrodzony w Szkolnym Konkursie Poetyckim

Mieszkasz w ruinie
Strach zmyka ci oczy
Porażka trzyma dłonie
Żałość kradnie czas

Żyjesz w ruinie
Nie bój się strachu
Dlaczego uciekasz?
Już dopadł cię
Dopadł smak i zapach zgrozy

Zamyka spętane usta
Ledwo łapiesz tlen
Czołgasz się po ziemi
A godność?
Godności mniej niż czerw

Jesteś ruiną
Zaciskasz ręce na poręczy
W końcu - spadasz z nią
Żyjesz ruino
A godność?

Strach! Porażka!
Ruiny twój umysł
Ludzki umysł jest piękny
Ludzie kochają makabryczne sceny
A godność?

Gnij ruino
Gnij jak strach w tobie

Pierwszorzędny erudyta
Pierwszorzędnej dekompozycji
Pierwszorzędnym okazem

Gnij ruino.

Amogus

31.03.2022
Wiersz został nagrodzony w Szkolnym Konkursie Poetyckim

Skrawki materiałów składają się na całun życia
Skręcone w rulony co teleskopy przyszłości formują

Kto mógłby spojrzeć przez nie kiedy sam
w podszyciu ich zgięcia poddaje się
ich splotowi?

Całuny życia szyje się zwartym haftem
na gankach owianych wiatrem.

Nie ma tam krajobrazu
Rozciąga się nad rękoma tkaczy wszechobecność
Zupełnie nieodparcie kiełkuje u bram
przestrzeni, które wytwarzają się między szydełkami.

Ręce tkacza są suche i skóra oddaje
w nich zapach siarki.
Spalone i płone nadzieje wchłaniają z całunów.

Leżę u zgięć płócien skrępowanych u rogu ganku
Ciepło epatuje zewsząd.
Powietrze wyrwało się znad czubków drzew
Muzyka jest namacalna wśród przepięknych,
niosących ją ciem

Ćma leci do ciemności, która wsącza się
w moje oczy.

Ten co u zgięcia do całunu rozpościera ręce
Jak światła podszyciem,
dla ciem największym skarbem.

B

31.03.2022
Wiersz został nagrodzony w Szkolnym Konkursie Poetyckim

Pokrzywdzony mały chłopiec bardzo chciał już zwiedzić świat
Więc wyruszył z bratem w trasę i minęło osiem lat
Lecz ten mały śliczny chłopiec nie spodziewał się że w tak
Straszny no i łatwy sposób może stracić cały świat
Najechała mu rodzinę straszna i okropna plaga
I on wiedział że to błękit biel czerwień to ich flaga
Więc przy bracie sam do siebie zaprzysiężył właśnie tak
Zawsze już o świat i siebie będę jak najlepiej dbać.

:)

29.03.2022

Mówiono nam:
miłość pachnie kwiatami,
a okazało się, że
pachnie strachem,
obawą,
wściekłością,
niepewnością i niemocą.

Uczono, że miłość jest centrum wszechświata,
że mogłaby wyleczyć
wszystkie szkody, które w nas tkwią.

Miłość była fikcją,
znajduje się tylko w wyobraźni.

Wszystko zmieniło się, gdy poznałam jego.
Dzięki niemu uwierzyłam w miłość.
Teraz tylko miłość musi uwierzyć w nas.

Zabrał moja rękę
i wyprowadził z ciemności.
Pokazał mi, że
z czegokolwiek nasze duszę są zrobione
- jego i moja,
są takie same.

Uwierzyła w to co on
i ja uwierzyłam
i nauczyła nas odpuszczać.

Miłość to nie tylko uczucie,
lecz oznaka rezygnacji z kogoś.
Miłość to część życia.

<3

28.03.2022

Czym jest szczęście?
Szczęście to stan, w którym człowiek mógłby się zatopić na wieki.
Szczęście to ukojenie złych myśli.
Szczęście to wiara w samego siebie.
Szczęście to pokonanie strachu.
Szczęście to posiadanie sensu życia.
Szczęściem jest móc się cieszyć.
Szczęście można pomnożyć, gdy tylko pragniesz się nim podzielić.

Czym jest szczęście dla człowieka?
Szczęściem człowieka jest myśl, że ma się przy sobie kogoś ważnego.
Szczęściem człowieka jest to, co sprawia uśmiech na jego twarzy.
Szczęściem człowieka jest dostrzeżenie piękna jakie kryje za sobą świat.
Szczęściem człowieka jest bezwarunkowa miłość płynąca od drugiej osoby.

Teraz spójrz na swoje życie.
A dla Ciebie czym jest szczęście?

xxx

X,2021

Muszę kupić większe oczy.
W pasmanterii.

;)

X,2021

Zazdroszczę tym literom.
Tym słowom
i tym beznadziejnym zdaniom.
Zazdroszczę tym kropkom
i przecinkom.
Tym łączącym je spacjom.
Zazdroszczę,
bo nigdy nie było mi dane
byś spoglądał na mnie tyle,
ile teraz,
spoglądając na nie.

N

X,2021

Wzrok zawiesiła, nie dycha, nie mruga
Uśmiech na twarz - perfekcyjna złuda
I choćby armia to przeszła żołnierzy
To ona nie drgnie, tylko się szczerzy
jak lalka pusta, bo nie ma już siły
Coś jej wyrządził losie niemiły?
Lecz to nie los, to ona sama
Bo nie umiała czuć się kochana
Choć miłości dać jej pragnęło wielu
Każdemu mówiła przez przyjacielu
I on odchodził zraniony trafnie
A jej uczuciami tylko cisza władnie.

M4