At This Table Lettering the World

ความเข้าใจเรื่อง ' มุขปาฐะ ' เป็นจุดเกิดการพูดคุยและการบันทึกเรื่องราวนี้ มีหลายคำถาม หลายอย่างมากมาย ว่า อย่างไร ? จึงเรียกว่าการพินทุ บุคคลผู้เป็นเลิศในโลก ท่านส่งเสริมวรรณกรรมและการศึกษาของท่านเองอย่างไร การที่ใครจะสามารถกล่าวว่า บรรดาคำสอนและปริยายของพุทธคำสอนขาดการพัฒนาสังคมแนวรหัสนัย เมื่อเกิดพฤติกรรมก็ดัดแต่งและแปลงสู่ความจริง จนเกิดความล้าหลัง หากต้องเข้าใจสักหน่อยว่า การที่เรียกว่า " พินทุ " นั่นเอง คือการพัฒนาสังคมแนวรหัสนัย ให้สมบูรณ์และเกิดประโยชน์ นักบวชสมณะผู้ศึกษาธรรมวินัยคำสอน ย่อมพึงทราบได้แท้ ว่าโลกทองของการสร้างรหัสนัยนั้น ๆ จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ? ในธรรมวินัยแห่งภิกษุนักบวชเถรวาทในส่วนหนึ่งนั้น(ภิกฺขุปาฏิโมกฺขปาลิ สปฺปาณวคฺโค สตฺตโม)มีบันทึกในบรรดานี้อยู่ว่า ศาสดาย่อมปรับถือโทษว่าเป็นความผิด หากขาดซึ่งพินทุ ( บาลีว่า นวมฺปน ภิกฺขุนา จีวรลาเภณ ติณฺณํ ทุพฺพณฺณกรณานํ อญฺญตรํ ทุพฺพณฺณกรนํ อาทาตพฺพํ นีลํ วา กทฺทมํ วา กาฬสามํวา ,อนาทา เจ ภิกฺขู ติณฺณํ ทุพฺพณฺณกรณานํ อญฺญตรํ ทุพณฺณกรนํ นวํ จีวรํ ปริภุญฺเชยฺย ,ปาจิตฺติยํ ) แปลว่า การเขียนคือการทำให้เสียสี ด้วยสีสามประการนั้น ภิกษุพึงกระทำ ภิกษุควรกระทำ คือกระทำสีเขียว สีเทา สีดำสีใดสีหนึ่งแก่ปัจจัยซึ่งถือเป็นสิ่งครองตนที่ได้มา หากไม่ทำเสีย ก็ถือเป็นความผิดแต่บัดนั้น. การสร้างอัตตลักษณ์ย่อมต้องเป็นสิ่งควบคู่ และพึงดำเนินไปด้วยกันกับการแสวงหาสัจจธรรม ดังนี้ หากเข้าใจว่าศาสนาพุทธขององค์พระภควาจะขาดซึ่งการพัฒนาอัตตลักษณ์ผ่านแนวจารีตสังคมซึ่งถือบรรดามีจากรหัสนัย ก็เห็นว่าจะยังพลาดไปจากข้อนี้