Χρήστος Τασούλης/ Christos Tasoulis

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΑΣΟΥΛΗΣ

από Off-Road.gr στις 14/12/2002

Ποία ήταν η πρώτη σας εμπειρία με την μοτοσικλέτα;

Η μοτοσικλέτα μπήκε λίγο αργά στη ζωή μου, 23 – 24 ετών, μετά το στρατό, που γνώρισα μια καλή παρέα , καλά παιδία, όπως ο Θοδωρής Δελαπόρτας, ο Αλέξης Ζαφειρίου και άλλα άτομα τα οποία είναι ακόμα φίλοι μου.

Οδηγούσα μοτοσικλέτα περιστασιακά, χωρίς να που προξενήσει μεγάλη εντύπωση, όταν όμως οδήγησα ένα XR στο χώμα, εκστασιάστηκα, μου άρεσε πάρα πολύ. 

Η εμπλοκή σας με τους αγώνες;

Οφείλεται στα άτομα που σας είπα προηγουμένως. Αυτοί είναι που φέρανε το enduro στην Ελλάδα και μέσα από αυτή την παρέα ξεκίνησα και εγώ. Enduro, δεν ξέραμε τότε, εδώ υπήρχε μόνο το motocross. 

Ξεκινήσαμε σαν ταξιδιωτικό enduro και με βόλτες στην, τότε, παρθένα Πάρνηθα.

Συνεχίσαμε και κάναμε εντουροβόλτες και κάποια στιγμή έγινε ο πρώτος αγώνας enduro στην Ελλάδα, μια διοργάνωση της ΑΛΑ.

Ξεκινούσε από το γερμανικό νεκροταφείο, έκανε ένα κύκλο της Πεντέλης, ανασυγκρότηση στο Σχοινιά και επέστρεφε μέσω απλών και ειδικών στο Διόνυσο. 

Σε αυτό τον πρώτο αγώνα, έτρεξα με XR 200 και πήγα πολύ καλά, έφερνα πρώτους – δεύτερους χρόνους, μαζί με άλλους αθλητές που τότε ήταν καταξιωμένα ονόματα, όπως ο Στέλιος ο Παπάς, ο Στέλιος ο Σπυριδόπουλος, ο Μπαξεβάνης, οι οποίοι τρέχανε motocross και ήταν ήδη γνωστοί.

Γιατί XR200;

Δεν υπήρχαν τότε πολλές επιλογές για έναν ιδιώτη, ή θα έπαιρνες μια αγωνιστική τελείως, κάποια HUSQVARNA ή ELSINOR, που κατόπιν θα ήθελες τρείλερ για να την μεταφέρεις και ειδικό εξοπλισμό ή θα έπαιρνές XR το οποίο τότε ήταν το μόνο μηχανάκι που μπορούσες να βγάλεις αριθμό, να κάνεις καθημερινή χρήση και το Σαββατοκύριακο να πάς στο χώμα.. 

Η επιλογή ήταν Suzuki PE, XR, αργότερα ήρθαν τα KDX.

Μετά τον πρώτο αγώνα;

Ήμουν ενθουσιασμένος, όχι για τα αποτελέσματα, άλλα για την όλη διεξαγωγή και την ένταση. 

Εκεί γνώρισα άλλα παιδία που αγαπούσαν την μοτοσικλέτα όπως ο Σαρειδάκης, ο Χαρλαύτης και άλλα ονόματα, που τώρα πια δεν τα ξέρουν οι νεώτεροι. Και συνέχισα μαζί τους.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι θα ήθελα κάτι πιο δυνατό, κάτι πιο απόλυτο και είχα την πολυτέλεια, τότε, λόγω του ότι ήξερα όλα αυτά τα άτομα, να δοκιμάσω όλες τις μοτοσικλέτες που υπήρχαν, Montessa, KTM, Husqvarna, Maico. 

Ένα Σαββατοκύριακο βρέθηκα με όλα τα παιδία που είχαν αυτές τις μοτοσικλέτες και είχα την τύχη να τις οδηγήσω όλες, σε μια πίστα που τώρα υπάρχει πίσω από το Μαραθώνα. 

Εδώ θέλω να δώσω και μια συμβουλή. Καλό είναι όταν κάποιος θέλει να πάρει μοτοσικλέτα, είναι να οδηγήσει όλες όσες μπορεί και να διαλέξει αυτή που πιστεύει ότι ταιριάζει σε αυτόν. Ότι ταιριάζει σε κάποιον άλλο δεν σημαίνει ότι ταιριάζει και σε σένα. 

Αυτή που ταίριαξε σε μένα, ήταν η Maico, με είχε συνεπάρει, η γεωμετρία της, οι αναρτήσεις της, βέβαια το μοτέρ, τότε, ήταν πολύ δύστροπο, αλλά σαν θέση πάνω στην μοτοσικλέτα μου ταίριαξε περισσότερο από όλες. Έτσι πήρα μια Maico 250 του ’81.

Μου φάνηκε δύσκολη με την έννοια ότι δεν είχε καμία σχέση με το XR που πήγαινα βόλτα, ήταν απόλυτη. 

Μερικά χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ένας λόγος που είχα μάθει και οδηγούσα, κάπως, σχετικά, γρήγορα, ήταν ότι ξεκίνησα με αυτή τη μοτοσικλέτα. Ήμουν τυχερός που ξεκίνησα με αυτή!

Κέρδιζα με αυτή τη μοτοσικλέτα, αρκετούς αγώνες και εφόσον είχα γνωριστεί με το κύκλωμα της μοτοσικλέτας, με τους οδηγούς και τις εταιρίες, βρήκα βοήθεια από τη Υamaha.

Τότε το ‘83, όπως και σήμερα, η Yamaha, ήταν μια από τις καλύτερες εταιρίες στον Ελληνικό χώρο. 

 Ο τότε υπεύθυνος της εταιρίας, ο κύριος Οικονομάκος, με είχε δει σε αγώνες με το Maico και είχα την τύχη να οδηγήσω στο Ελληνικό πρωτάθλημα για την Yamaha με ένα IT 250. 

Έκανα αρκετούς αγώνες με το IT και κάποια στιγμή, βρέθηκα στο Σχοινιά και γνώρισα, ένα άλλο κύκλωμα αναβατών και το motocross, το οποίο και αυτό με ενθουσίασε σαν άθλημα. 

Είχε άμεσο συναγωνισμό, ίδρωνες, ήταν σκληρό και ήθελε μια προετοιμασία φυσικής κατάστασης καλύτερη από ότι στο enduro. 

Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κόψω το τσιγάρο, να γυμνάσω κάποια μέρη του σώματος και να αλλάξω τρόπο ζωής. 

Το έκανα αυτό και πήρα μέρος σε αρκετούς αγώνες motocross, άλλα το enduro ήταν το άθλημα μου. Στο motocross γυρνάς συνέχεια στην ίδια πίστα, ενώ στο enduro το τοπίο συνεχώς αλλάζει. 

Διαβάζοντας τον ειδικό τύπο της εποχής, ανακάλυψα ότι κερδίζατε αγώνες με DT200!

Τότε, το επίπεδο των αναβατών δεν ήταν τόσο υψηλό, όπως σήμερα και έχοντας μια καλύτερη τεχνική κατάρτιση από τον υπόλοιπο συναγωνισμό, μπορούσα να κερδίζω με αυτή τη μοτοσικλέτα. Ήταν έκπλήξη! 

Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα, όλοι αφιερώνουν πολλές ώρες προπόνησης και έχουν εξελιχθεί οι ικανότητες πολλών οδηγών, ενώ τότε μπορώ να πω ότι είχα μια καλύτερη απόδοση, γιατί ο συναγωνισμός ήταν πολύ πιο πίσω.

 Μιλήστε μας για τη συμμετοχή σας σε αγώνες ράλι.

Ήθελα να αλλάζω συνέχεια παραστάσεις, δεν μπορούσα να κάνω μόνο enduro ή μόνο motocross. Παρουσιάσθηκε μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία οφείλω στον Κώστα τον Μουρτζόγλου.

Ήμουν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση εκείνη την εποχή το ’88 και μου έκανε την τιμή να μου προτείνει να συμμετέχω στο ράλι INCAS. Ακόμα και τώρα ευχαριστώ τον Κώστα για την επιλογή που έκανε στο όνομα μου, μια και είχε την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα σε 10-15 καλούς οδηγούς. 

Η εικόνα τότε, ήταν ότι έπρεπε να πάρω τα ρούχα μου, να πάω Περού και να συμμετάσχω σε ένα ράλι 10 ημερών.

Βρέθηκα στην Λίμα, με πολύ ενθουσιασμό, βρήκα αρκετή βοήθεια από την οργάνωση, από την Acerbis, από τον Franco Acerbis, που ακόμα και τώρα τον ευχαριστώ. 

Αυτό το ράλι ήταν ένα από τα καλύτερα αυτού του είδους, ακόμα και τώρα όσοι είχαν τρέξει τότε, έχουν να το λένε. 

Ήμουν τυχερός που πήρα μέρος και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Οι εμπειρίες από αυτόν τον αγώνα με βοήθησαν, ουσιαστικά, στη μετέπειτα αγωνιστική μου πορεία. 

Για 15 ημέρες ήμουν μαζί με καταξιωμένα ονόματα του χώρου και ζούσα μαζί τους. Όταν συναντάει κάποιος άπειρος, όπως ήμουν εγώ τότε, όλες αυτές τις γνώσεις, είναι σαν σφουγγάρι και πιστεύω ότι σε αυτό οφείλεται κατά ένα μέρος η μετέπειτα εξέλιξη μου στον Ελληνικό χώρο.

Μετά το ’88, ξαναπήγα στο Περού το ’89. 

Όλοι πλέον με γνωρίζανε, γιατί είχα καλή επίδοση τον πρώτο χρόνο, έφερα τρίτους – τέταρτους – πέμπτους χρόνους γενικής και ήμουν μπροστά από ονόματα όπως ο Maniadri, o Meoni και ο Γαλλικός τύπος είχε αναφερθεί στον όνομά μου.

  Κάποιος άλλος σημαντικός σταθμός, στην αγωνιστική σας πορεία;

Η γνωριμία μου με τον Βέλγο οδηγό, Marc Damen, στον τρίωρο αγώνα της Κέρκυρας. Βλέποντας ότι είμαι αρκετά γρήγορος, ένας από τους πέντε καλύτερους οδηγούς τότε στην Ελλάδα, με κάλεσε και έκανα διάφορους αγώνες στο Βέλγιο.

Εκεί βρήκα φιλοξενία, μηχανή, υποστήριξη κάτι που ήταν πολύ σημαντικό, γιατί για να ξεκινήσει εκείνη την εποχή κάποιος, με δικά του έξοδα, ήταν αδιανόητο. 

Μόνο χώμα;

Μου άρεσε πάρα πολύ και η άσφαλτος, έτρεξα το ’92 με 125 RS Honda στην Τρίπολη. Αλλά την απέρριψα από τον εαυτό μου όταν τότε βρέθηκα για προπόνηση σε μια πίστα στο Μπάρι και συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα στην Τρίπολη ήταν τελείως γελοίο και σταμάτησα. 

Είδα τι παναπεί πίστα και ευχαρίστηση οδήγησης και δεν υπήρχε λόγος να αγωνίζομαι στο αεροδρόμιο. Εκ των υστέρων έγινε η πίστα στις Σέρρες, άλλα τώρα πια είμαι πολύ μεγάλος για να ξαναρχίσω. 

Έτσι δεν ασχολήθηκα, όχι όμως ότι δεν είναι εντυπωσιακή και η άσφαλτος.

 Πως βλέπετε το επίπεδο των Ελληνικών αγώνων και αγωνιζομένων;

Δυστυχώς είμαστε γεωγραφικά αποκομμένοι από τα σημεία που γίνονται οι μεγάλοι αγώνες enduro με αποτέλεσμα με την σπάνια ευκαιρία, κάποιου διεθνή αγώνα, να μην υπάρχει δυνατότητα τριβής και εξέλιξης των Ελλήνων οδηγών με αυτούς του εξωτερικού. 

Η βόρειος και κεντρική Ευρώπη είναι μακριά από την Ελλάδα και το κόστος συμμετοχής μεγάλο με αποτέλεσμα οι οδηγοί να μην έχουν τις κατάλληλες ευκαιρίες και τα ελατήρια για περαιτέρω εξέλιξη. 

Σε αυτό φυσικά δεν βοηθά και η ανυπαρξία της κρατικής μέριμνας, που θα βοηθούσε ουσιαστικά για την προώθηση των Ελλήνων στο εξωτερικό. 

Ψυχή υπάρχει αλλά χρειάζεται και συναγωνισμός σε διεθνές επίπεδο για την σωστή εξέλιξη των οδηγών. 

Στον οργανωτικό τομέα, τα τελευταία χρόνια πάμε καλά στην Ελλάδα, έτσι πιστεύω εγώ. Γίνονται καλές οργανώσεις, δεν είναι όπως παλιά. 

Οι οργανωτές έχουν διαβάσει, βελτιωθεί και προσπαθούν για το καλύτερο.

 Μιλήστε μας για τα προϊόντα που αντιπροσωπεύετε στην Ελλάδα.

Τα προϊόντα που αντιπροσωπεύω είναι ένα παρακλάδι της αγάπης μου για την μοτοσικλέτα. Έτσι ξεκίνησε. Η δουλεία μου δεν είχε καμιά σχέση με την μοτοσικλέτα, αλλά εγώ την άλλαξα επειδή ήθελα να κάνω αυτό που μου αρέσει.

Ξεκίνησα με την White Power. Οι αναρτήσεις είναι ένα πάθος μου, στην αρχή νόμιζα ότι ήταν αμερικανικό προϊόν, αλλά σε έναν αγώνα που ρωτούσα για το Maico, έμαθα ότι ήταν ολλανδικό. 

Έτσι πήγα εκεί, γνωρίστηκα, εκπαιδεύτηκα, εξοπλίσθηκα με τα απαραίτητα μηχανήματα και γύρισα στην Ελλάδα έτοιμος το ’82.

Μετά από δύο χρόνια, πάλι μέσα από τους αγώνες, έμαθα για ένα άλλο πολύ καλό προϊόν, τα λιπαντικά της DENICOL. 

Το δοκίμασα μέσα από τους αγώνες, με ενθουσίασε και το αντιπροσώπευσα. Έτσι, συνέχισα: όποιο προϊόν με κάλυπτε τεχνικά και ουσιαστικά, προσπαθούσα και το έφερνα στην γκάμα μου. 

Έτσι έγινε με την AFAM, αυτά τα εξαιρετικά Γαλλικά γρανάζια, άλλα και με τα πολύ καλά φρένα της Moto-Master, συγκεκριμένα πρόκειται για παιδία που τελείωσαν το πανεπιστήμιο και ασχολήθηκαν κατευθείαν με τον τομέα των φρένων, όλη η Ολλανδική αγορά είναι ενθουσιασμένη από τα φρένα αυτά. 

Γενικά όποιο προϊόν με ικανοποιούσε και ήθελα να το έχω στην μοτοσικλέτα μου το έφερνα.

 Η Husaberg;

Η Husaberg μπήκε παράξενα στο χώρο, κυρίως λόγω της WP. Γενικά μου αρέσει περισσότερο να μιλάω για μηχανάκια παρά να πουλάω. Παρόλαυτα ύστερα από διαβουλεύσεις μηνών, προέκυψε η αντιπροσωπεία αυτή. 

Η εταιρία ξεκίνησε με αγωνιστικά μηχανάκια που απευθύνονται σε κοινό που ασχολείται με το άθλημα, το οποίο δεν υπάρχει ακόμα σε μεγάλους αριθμούς στην Ελλάδα. 

Σημαντικό βήμα προς το ευρύ αγοραστικό κοινό έγινε με τα νέα μοντέλα του 2003, όπως το Black Edition.

Τα τέσσερα χρόνια που είμαι εγώ αντιπρόσωπος στην Ελλάδα, με ενθουσίασαν και τα λατρεύω.

 Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από τον Χρήστο Τασούλη;

Αν και είμαι αρκετά μεγάλος πια, δεν αποκλείω τίποτα από τον εαυτό μου, συνεχίζει να με συναρπάζει η μοτοσικλέτα και μου αρέσουν οι αγώνες αντοχής.

Κείμενο: [Σπύρος Κατσιμαλής]

Φωτογραφίες: [Αρχείο Χρήστου Τασούλη]