girlz1 - our stories

 Γύρος της Μυτιλήνης - Ευαγγελία

από Enduro-republic

  Μετά την καταπληκτική αναφορά του Τέλη για το τριήμερο, είπα να παραθέσω κι εγώ τις εντυπώσεις και αναμνήσεις μου από το γύρο Λέσβου…. The girl’s side of the story…

Η αγορά του CRE

Ας αρχίσουμε με ένα μικρό ιστορικό. Το μηχανάκι μου το πήρα 16 Νοεμβρίου του 2006. Φοβερό άγχος. Μου φαινόταν θηρίο. Δεν έφτανα να ανέβω πάνω με τίποτα. Όταν πήγα στον Καραντώνη να το παραλάβω ήταν εκεί ο Ταξιάρχης και τά ’κανα πάνω μου. Έλεγα, γούστο θα ’χει με το που ανέβω να πέσω κάτω… 

Οι πρώτες βόλτες

Πρώτη βόλτα 26 Νοέμβρη 2006 με τους Λάκηδες. Μυτιλήνη – Θέρμα – Ευεργέτουλα – Άγιο Δημήτριο – Αγιάσο και πάλι πίσω. Μέτρησα εφτάμιση τούμπες. Η μισή ήταν όταν έπεσα μόνη μου από ένα δέντρο στο οποίο είχαμε κρεμαστεί εγώ κι ο Μάκαρας προσπαθώντας να κόψουμε το κλαδί για να μη χρειαστεί να βάλουμε τα μηχανάκια μέσα στη θάλασσα για να περάσουμε προς τα Θέρμα.

Ακολούθησαν βόλτες κάθε Κυριακή. Άλλοτε με παροτρύνσεις και άλλοτε με τρελές γκρίνιες, του στυλ τι τη θέλουμε αυτή μαζί, όλο μας καθυστερεί και τέτοια. Και φυσικά με πολλές κατσάδες και φωνές από το θείο Λάκη… Εκείνη τη χρονιά είχαμε πάει στα απίστευτα. Σταυρό, Πηγή, κι εγώ να μουρμουρίζω, ποιος τρελός το είπε αυτό μονοπάτι, δεν μπορώ να περάσω από δω και τέτοια πολλά. Θυμάμαι σε μια φάση κατεβαίναμε προς Αμπελικό, μέσα από ένα χείμαρρο (χωρίς νερό), με κάτι κοτρωνάρες τεράστιες, με τον Κεντέρη μπροστά μου να τρέχει σαν τον παλαβό, και το Στρατή το Μυρογιάννη πίσω μου να φωνάζει «Τρέχα, άνοιξε, δώσε, καλά τα πας» κι εγώ να βλέπω τις πέτρες και να σκέφτομαι σπασμένα κεφάλια, σπασμένα χέρια, πόδια, πλευρά και τέτοια….

Η πρώτη συμμετοχή στο γύρο της Λέσβου

Οι μήνες περνούσαν και το Μάιο του 2007 τα παιδιά συζητούσαν για το γύρο… Μετά από πολλές διαβουλεύσεις και συμβούλια για το αν θα μπορούσα να τα καταφέρω, ο θείος Λάκης έδωσε την έγκριση, οπότε με πολύ θάρρος και χωρίς πάθος, και πολύ μαζεμένη είναι η αλήθεια, πήγα… Ουσιαστικά πολλά κομμάτια έγιναν από χωματόδρομο για μένα και το φίλο Καπτανή από το Μόλυβο. Θυμάμαι τότε το κομμάτι προς Δρότα μου είχε φανεί δύσκολο… Μού ’χε φύγει η ανάσα…Τα παιδιά ήταν πολύ υποστηρικτικά, ο Άρης και ο Θωμάς να δίνουν συμβουλές, οπότε πέρασε… Μετά θυμάμαι το Τάγμα της Σκουπιδοσακούλας (είχαμε βάλει όλοι το τρελό μαύρο συνολάκι για να αντέξουμε τη μπόρα στο Ταβάρι) και πόσο διασκέδασα το κομμάτι μέχρι Ερεσό. Γενικά εκείνη η βόλτα ήταν μια φάση που δε θα ξεχάσω ποτέ. Μέχρι τότε ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Παρόλο που ο Λάκης μου πάτησε την τρελή κατσάδα μετά από μια γλύστρα που έφαγα στο βαλανιδόδασος μετά το Γαββαθά, μου έμειναν οι καλύτερες αναμνήσεις. Το διασκέδασα τρελά, και για μένα σήμαναν πάρα πολλά η συμπαράσταση και η βοήθεια όλων και το γεγονός ότι όλοι ήταν πρόθυμοι να βάλουν ένα χεράκι και δύο όποτε το χρειαζόμουν.

Μήπως ν’ αφήσω τα μηχανάκια και να μάθω πλέξιμο;

Τους επόμενους μήνες άλλαξαν πολλά. Βρέθηκαν κάποιοι που με σνόμπαραν τρελά. Οι γκρίνιες έγιναν πιο πολλές. Ένιωθα ανεπιθύμητη. Μια φορά γύρισα σπίτι και έκλαιγα. Ενώ παλιά το τηλέφωνο χτυπούσε για να με καλέσουν σε βόλτα, σιγά σιγά αυτό κόπηκε κι εγώ δεν έπαιρνα το θάρρος να αυτοπροσκαλεστώ. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι προσφέρθηκαν να μου δείξουν, να με μάθουν, αλλά εγώ είχα κουμπωθεί τόσο πολύ που κώλωνα… Και το άφηνα… Δεν πίστευα πια στον εαυτό μου.

Το 2008 οι περισσότερες βόλτες οφείλονταν στο Μιχάλη το Ζαχαριά. Μια φορά που φοβήθηκα, γυρνάει και μου λέει «κοπελιά, αν δε μπορείς να κατεβείς το μονοπάτι, να πας σπίτι σου να πλύνεις πιάτα!». Κι έτσι ανέβηκα στο μηχανάκι, και κατέβηκα για πρώτη φορά το νεκροταφείο…

Το 2009 με ανέλαβε ο Βαγγέλης ο Καλιάλης. Φίλοι από παιδιά. Μου έδειξε τρελή υπομονή. Μετά από μια βόλτα που είχα φτύσει αίμα, μου στέλνει ένα μήνυμα «Και όποιος σου κουνηθεί από δω και πέρα, μπορείς να τους λες ότι κατέβηκες τις 17 Στροφές». Ουπς! Καλή φάση! 

2010 και βόλτες κυρίως με τον Καλιάλη και το Γιατρό. Ωραία παρέα. Σιγά σιγά άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Αλλά εξακολουθούσα να κωλώνω όταν με προσκαλούσαν οι υπόλοιποι. Βλέπε Τάσος, Σταμάτης, Ιορδάνης, Γονιδέλλης, Τρίκος, Μυρογιάννηδες και η λίστα δεν έχει σταματημό. 

Τα βράδυα για ποτό με τα παιδιά, ο καθένας να δίνει συμβουλές. Και μετά πήρα το θάρρος να πάω βόλτα με τον Αποστόλη το Μυρογιάννη. Μου έδειξε πολλά. Εκεί, να με βάζει με τις ώρες να κόβω κύκλους και να με διορθώνει. 

Η απόφαση για το Γύρο της Λέσβου 2010

Ένα βράδυ πετάνε ο Γιάννης ο Χατζέλλης κι ο Ιορδάνης την ιδέα να πάμε βόλτα την Κυριακή. Πήγαμε προς Αγίους Αναργύρους. Ο Ιορδάνης μπροστά να τρέχει σα να τον κυνηγούσαν, εγώ από πίσω να μην ξέρω τη διαδρομή και να λέω ότι πάει, άμα τον χάσω από μπροστά μου τέλειωσα, κι ο Γιάννης από πίσω μου έτοιμος για βοήθεια. Και μετά ο Ιορδάνης πετάει το πόρισμα: «Λοιπόν, δεν ακούω τίποτα, φέτος θα’ ρθείς στο Γύρο!» 

Δεν έδωσα σημασία, πέταξα ένα «Ναι καλά….». Παρασκευή πρωί με παίρνει τηλέφωνο. 

- Σε πήρα να σου πω για αύριο.

- Τι είναι αύριο;

- Ο Γύρος;

- Ε και;

- Τι ε και; Θα’ ρθείς. Λοιπόν, ετοίμασε το μηχανάκι σου, ραντεβού στις 10 στο Γονιδέλλη.

Είχα το μηχανάκι παρατημένο μια βδομάδα στο συνεργείο του Δημήτρη. Τον παίρνω τηλέφωνο. «Δημήτρη, σκέφτομαι να πάω στο γύρο. Άλλαξέ μου λαδάκια σε παρακαλώ γιατί δεν προλαβαίνω. Είμαι εκτός πόλης». Με το που γυρίζω Μυτιλήνη πάω και το παίρνω. Αλλά ουσιαστικά ακόμη δεν το είχα πολυαποφασίσει. 

Το απόγευμα στο συνεργείο του Τάσου. Λέμε για το γύρο, τσεκάρει το μηχανάκι, «Κοπελιά, το ξέρεις ότι θες ρουλεμάν στο μπροστινό τροχό;» Όχι ρε γαμώτο. Τώρα; 8 η ώρα το απόγευμα; Αλέκο τρέχα, πάμε να βρούμε ρουλεμάν!!!! Γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά. Τελικά 9 παρά, παίρνει ο Τάσος τηλέφωνο «Γυρίστε! Βρήκα!» Μου δίνει κι ένα φακό, σαμπρέλα, εποξική, φώκια, και μου λέει «Τράβα σπίτι, ετοίμασε τα πράγματα και καλή βόλτα!». Αυτό ήταν. Η απόφαση είχε παρθεί.

Η πρώτη μέρα του Γύρου

Εκκίνηση

Σάββατο. Κατά τις 7 το πρωί ακούω τη βροχή να πέφτει. Βρε μήπως να μην πάω; Σηκώνομαι στις 8. Νερό δεν ακούγεται. Πρωινό με ψωμί με μέλι, γάλα με κακάο, ένα κομμάτι μήλο κι ένα κομμάτι πορτοκάλι. Διατάσεις…. Ωχ! Μπλούζα; Αδιάβροχο; Βάζω ό,τι βρω μπροστά μου. Καβάλα στο CRE και βουρ για Θαλασέλλη!!! Μετά από σύντομα ψώνια, πίσω στο σπίτι. Είχα ετοιμάσει τσάντες και camelback από πριν. Φοράω στολή και φύγαμε!

Οι περισσότεροι ήταν ήδη εκεί. Βάζουμε βενζίνη και φεύγουμε ασφαλτάδα για λίγα χιλιομετράκια μέχρι τη γέφυρα του Ευεργέτουλα. 

Μπαίνουμε χωματόδρομο και στρίβουμε αριστερά στο πρώτο μονοπατάκι για να βγούμε σιγά σιγά στην Καρήνη. Εύκολα πράγματα. 

Άγιοι Ανάργυροι

Με το που περνάμε Καρήνη και πάμε προς Αγίους Αναργύρους, αρχίζουν οι γλύστρες… Αχ αυτά τα πλακόστρωτα μονοπάτια….Ο Ιορδάνης μπροστά, ο Μάκαρας πίσω, κι εγώ τρίτη. Από πίσω μου ο Λευτέρης, νά ’ναι καλά το παιδί, τέσσερις φορές μου πέρασε το μηχανάκι από κάτι πέτρες που δε μπορούσα να ανέβω, άλλη μια σε ένα ποταμάκι κι άλλη μία μου το κατέβασε σε ένα άσχετο σημείο που είχα μπλέξει γιατί δεν καταλάβαινα πού στο καλό ήταν το μονοπάτι! Φτάνουμε Αγίους Αναργύρους. Πορτοκαλαδίτσα, νεράκι φρέσκο από την πηγή, παραφλού για το μηχανάκι που πρόλαβα και τό ’βρασα κι ένα απίστευτο γλυκό κεράσι σπιτικό… Κι ο Πάτροκλος να μου βάζει μια βίδα που μού ’φυγε απ’ τη χούφτα… Προσωπικά περίμενα μια ώρα και 45 λεπτά μέχρι να φανεί ο τελευταίος. Ο Ιορδάνης φαντάζομαι κανένα δύωρο… Άρχισα να κρυώνω… Με τα πολλά πολλά ξεκινήσαμε εκεί που ανησυχούσαμε ότι ήμασταν πολλές ώρες behind schedule. 

Βροχή

Κάπου κοντά στην Αγιάσο μας πιάνει βροχή. Βγάζουμε αδιάβροχα και συνεχίζουμε. Αποφασίζουμε να κόψουμε τα κομμάτια από καστανιές γιατί λόγω τεραίν θα δυσκολευόμασταν και θα χάναμε ώρες σπρώχνοντας. Περνάμε από Σανατόριο και συνεχίζουμε ένα υπέροχο μονοπάτι κατηφορικό, τίγκα στη λάσπη, που γλύστραγες σα να κάνεις πατινάζ στο βούτυρο. Γιούπιιιιιιιιι!!!!!!! Και άντε πάλι να περιμένουμε τους υπόλοιπους. Με το ψιλόβροχο από πάνω μας…. Ευτυχώς καβατζωθήκαμε κάτω από μια καρυδιά και γλιτώσαμε λίγο νερό.

Στο επόμενο μονοπάτι πέτρα. Τίποτε το τραγικό. Πολύ χαβαλέ. Ντακ ντουκ το μηχανάκι να βρίσκει παντού κι από πίσω μου οι Αθηναίοι να τραβάν φωτογραφίες! Καλά ρε παιδιά, για τουρισμό ήρθατε;

Πιο μετά κάποιο μηχανάκι παθαίνει βλάβη. Μια τρύπα τεράστια. Δεν κολλιόταν με τίποτα. Τηλέφωνο στον Τάσο να ’ρθει να το μαζέψει. Και οι υπόλοιποι ακόμη να φανούν. Δεν ξενερώνουμε. Ευκαιρία να βγάλω μπότες και κάλτσες και να τις στεγνώσω κάπως στον ήλιο που είχε αρχίσει να ξεμυτίζει. 

Και μετά αυτό το ρημαδοπόταμο με τη ρημαδοστροφή… Κάποιος να μου το περάσει;;;;; Κάνω μια προσπάθεια, και ως συνήθως όταν φοβάμαι κλείνω το γκάζι, φτάνω στα μισά, ok, καλά είμαι, λέω να το αφήσω να πέσει!!! Κι έρχεται ο Γιάννης. Ευτυχώς! Μου το ανεβάζει, το παίρνω, 500 μέτρα πιο πάνω αράζω, απλώνω γάντια κράνος σε ένα θάμνο να στεγνώσουν και περιμένουμε πάλι, ευτυχώς όχι πάνω από μισή ώρα να έρθουν κι οι υπόλοιποι. 

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι βρίσκουμε χωματόδρομο. Δυο αμάξια παρκαρισμένα. Κάποιος, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε, παραλίγο να βρει πάνω τους. Στο σημείο αυτό ο Νίκος μας αφήνει, ο Τάσος φορτώνει το τραυματισμένο μηχανάκι κι οι υπόλοιποι συνεχίζουμε. 

Μελίντα

Από κάποιο σημείο και μετά βλέπουμε ότι η ώρα δε μας παίρνει, κάνουμε τα μηχανάκια motard και κατεβαίνουμε ασφαλτάδα στο Πλωμάρι. Βάζουμε βενζίνη και κατεβαίνουμε προς Μελίντα όπου στο γνωστό καφενεδάκι μας περίμενε ο Λάκης (γεια σου θείε!). Για να μην ταλαιπωρήσω τους υπόλοιπους, αποφασίζω να μην ανέβω το μονοπάτι της Μελίντας (ανηφορικό σε ελαιώνα με πέτρες και εσάκια) και να κόψω από το χωματόδρομο προς Παλαιοχώρι και να τους βρω στην κατάληξη του μονοπατιού. Παρόλο που προειδοποίησα, μόνο ένας δέχτηκε να έρθει μαζί. Οι υπόλοιποι το παίξανε γενναίοι… Το αποτέλεσμα ήταν ότι φυσικά κολλήσανε… Άκουγα τα μηχανάκια από ψηλά να πριονίζουνε. Κατεβαίνω λίγο με τα πόδια να δω τι γίνεται. Όσοι περνάνε από δίπλα μου ρωτάνε «Έχει πολύ ακόμα;» «Πες μου ότι τελειώνει!!!!» Κάποια στιγμή σταματάει ο ήχος. Έχουν ανέβει μόλις πέντε μηχανάκια πάνω. Ο δε Πάτροκλος βγαίνει από το μονοπάτι με σούζα «Μαλάκες γαμώ!!!! Το κατεβαίνω και το ξανανεβαίνω για πλάκα!» Μπράβο ρε αστέρι!!!!!! Καταλαβαίνω ότι εδώ θα ξεχρονίσουμε, οπότε βγάζω για άλλη μια φορά τα βρεγμένα να τα στεγνώσω στους θάμνους! Και το θεϊκό! Ανεβαίνει ο Μάκαρας κι από πίσω ο γιατρός. Και πετάει ο δεύτερος το θεϊκό «Τι λες ρε λαλάκα, δεν έβρασε το μηχανάκι σου;» «Όχι ρε, γιατί να βράσ…» ΠΦΣΣΣΣΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤ!!!!!! Πεταχτήκαν σωληνάκια, καπνοί, ο χαμός ο ίδιος! Α ρε Δημήτρη γκαντέμη Σαββατογεννημένε!!!!!! ΤΟ τρελό γέλιο!!!! Ευτυχώς βρέθηκε σωληνάκι κι όλα καλά, όλα ανθηρά!

Εδώ αρχίσανε οι γκρίνιες. Βαγγέλης: «Ένα θέλω να μου πεις! Πότε θα φάμε!» Εντάξει Βαγγέλη, το καταλάβαμε! Πεινάς! Τρεις φορές το είπες, σταμάτα! Τσιμπολογάμε κάτι παστέλια, κάτι ξηροκάρπια, εγώ βοσκάω κανονικά κάτι άγρια σπαράγγια που ήταν μπροστά μου (μπεεεεεεεε) Κάποια στιγμή, Λευτέρης και δε θυμάμαι ποιος άλλος αποφασίζουν να κατέβουν να βοηθήσουν. Ο ήλιος έδυε κι εμείς συνεχίζουμε λίγα μέτρα χωματόδρομο για να συναντήσουμε το μονοπάτι της Δρότας.

Δρότα και σπασμένο καπάκι

Δρότα = κατηφορικό, εσάκια, πέτρες που καταλήγει στην παραλία. Έφαγα μια τούμπα, το μηχανάκι προσγειώνεται σε πέτρα. Από τον ήχο κατάλαβα ότι έκανα ζημιά. Ποιος μου το σήκωσε; Δε θυμάμαι… Είχε πέσει από την αριστερή πλευρά με τις ρόδες ελαφρώς προς τα πάνω. Το παρατηρώ και εντοπίζω ένα ραγισματάκι στο αριστερό καπάκι. Δεν είχε στάξει σταγόνα λάδι ακόμη. Νά ’σαι καλά Τάσο που με εφοδίασες με εποξική. Το κολλάω και συνεχίζουμε.

Φτάνουμε στην παραλία της Δρότας. Ζορίστηκα λίγο σε κάτι πέτρες. Νομίζω μου το πέρασε ο Λάκης καμιά 50ριά μέτρα. Και συνεχίζω. Βλέπω μπροστά μου τις κοτρώνες στη θάλασσα, και λέω είναι τρελοί! Αποκλείεται να περνάει μηχανάκι από δω πέρα! Τα τσαμπιόνια τα δικά μας δε μάσησαν και συνέχισαν. Οι περισσότεροι παίρνουμε το χωματόδρομο για Νυφίδα. Είδαμε κι ένα αλεπουδάκι στο δρόμο. Η νύχτα είχε ήδη πέσει. Κάποιοι δεν είχαν καλά φώτα, κάποιος καθόλου. Τέρμα γκάζι και πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους, μετά από μια στάση στο βενζινάδικο στον Πολιχνίτο για ανεφοδιασμό. Ήταν ήδη εννιάμιση το βράδυ. Τα αστέρια φώτιζαν τον ουρανό αλλά κανένα άγχος. Είχαμε ήδη συνεννοηθεί για δωμάτια και φαγητό στη Νυφίδα.

Νυφίδα

Συναντάμε τους υπόλοιπους οι οποίοι είχαν ήδη φτάσει. Λευτέρης: «Άντε κοπελιά, πού είστε τόση ώρα;» «Λευτεράκη, δεν έχουμε τις οδηγικές σας ικανότητες» «Βαγγελίτσα, να ερχόσασταν από τα βράχια!» Ναι μεγάλε, ό,τι πεις!

Ντουζάκι στα γρήγορα να προλάβουμε όλοι το νερό ζεστό. Καλά ζεστό δεν το έλεγες. Προς το χλιαρό. Μετά διατασούλες. Μη ξυπνήσω το πρωί και δε μπορώ να κουνηθώ…Και τις ενυδατικές μου….Και το βράδυ στο τραπέζι, κρέατα, τζατζίκια, σαβουριάσαμε κανονικά κι ο γιατρός να ποστάρει φωτό στο facebook. Βαγγέλη, σ’ ευχαριστώ για τις σαγιονάρες!

Η δεύτερη μέρα του Γύρου

Το πρωί ξύπνημα στις 7. Στέγνωμα των όσων ήταν ακόμη βρεγμένα με το σεσουάρ (είχα εξοπλιστεί καταλλήλως μετά τον προηγούμενο γύρο). Τρέξιμο στην παραλία. Διατάσεις και μετά πρωινό. Γάλα με δημητριακά σοκολάτας, μερέντα και καφές. Ρε παιδιά, βελόνα κανείς να ράψω τις επιγονατίδες που ξηλώθηκε η επένδυση; Έτσι, γιατί είμαστε και νοικοκυρές! Κορίτσια το κέντημά σας και φύγαμε!

Κάνε το μηχανάκι βάρκα και φύγαμε για ψάρεμα!

Από Νυφίδα παραλιακά μέχρι τις Αλυκές. Στις εκβολές του ποταμού της Καλλονής, βλέπω δυο μηχανάκια μες στο νερό, δυο στην απέναντι νησίδα κι εμείς οι υπόλοιποι να ψαχνόμαστε από πού να πάμε!

Ανεβαίνουμε προς τα πάνω, μπαίνουμε στον ποταμό, σκαρφαλώνουμε την κοίτη και ξανακατεβαίνουμε προς παραλία. Οι περισσότεροι την έκαναν από το διπλανό χωράφι και πήγαν ασφαλτάδα προς Παράκοιλα. Είμαστε μόνο τέσσερα μηχανάκια που πήγαμε από τους βάλτους. Συν οι υπόλοιποι που είχαν κολλήσει μέσα στο νερό. Σε κάποια φάση γυρίζω και βλέπω το ένα μηχανάκι ρόδες πάνω, λές κι έφτιαχναν ποδήλατο. 

Στο βάλτο κολλάει το μηχανάκι του Λάκη, (α ρε θείο, χάλια με έκανες με τη λασπουριά που μου πέταξες!), οπότε μπαίνουμε από δίπλα, και συνεχίζουμε χαλαρά. Βγαίνουμε στο παρατηρητήριο ορνιθοπανίδας στον υγροβιότοπο της Καλλονής και μετά άσφαλτο προς το βενζινάδικο των Παρακοίλων.

Ασφαλτάδα και βροχή

Εκεί παίρνεται η απόφαση να πάρω μαζί μου τρία παιδιά και να βρούμε τους υπόλοιπους στην Άγρα. Ψιλοξενερώνω λίγο, γιατί κάποια κομμάτια τα είχα κάνει στον προηγούμενο γύρο, αλλά προκειμένου να καθυστερήσει η ομάδα δε μιλάω. Τους μαζεύω και φεύγουμε. Στη διαδρομή μας πιάνει βροχή. Κάτι ψιχάλες χοντρές σα ρεβύθια. Έπεφταν πάνω σου και πόναγες. Οπότε στη φάση αυτή να λέω ευτυχώς που πήγα άσφαλτο. Φτάνουμε Άγρα. Το νερό στους δρόμους να τρέχει ποτάμι. Χωνόμαστε σε μια καφετέρια για καφέ μήπως και κόψει λίγο η μπόρα. Παίρνουμε σκουπιδοσακούλες απ’ το μπακάλη κι αναλαμβάνω υψηλή ραπτική για τους τέσσερείς μας, μιας και δεν είχαμε πάρει αδιάβροχα. Ψαλιδάκι, γιακαδάκι, μανικάκια, έτοιμοι!!!!

Έρχονται οι υπόλοιποι. Και πέφτει πάλι η εντολή: «Ταβάρι». Ok. Κατάλαβα. Πάλι άσφαλτο. Δε με χαλάει, γιατί και στον άλλο γύρο δεν το είχα κάνει το κομμάτι, οπότε φαντάζομαι ότι θα είναι μανίκι. Άντε παιδιά φύγαμε. 

Ταβάρι και ανεμοστρόβιλος

Φτάνοντας στο Ταβάρι συναντάμε τον πατέρα του Άρη. Πίνουμε την πορτοκαλαδίτσα μας (ευχαριστούμε για το κέρασμα). Βγάζω πάλι τα βρεγμένα να τα στεγνώσω για άλλη μια φορά μέχρι να φτάσουν οι υπόλοιποι κι αρχίζω να κάνω ανασκαφές για να εντοπίσω το μηχανάκι μου κάτω από τα κιλά της λάσπης που κουβάλαγα μαζί μου από τους βάλτους της Καλλονής.

Φτάνουν οι υπόλοιποι και μαζί τους κι ένας ανεμοστρόβιλος στη θάλασσα. Σήκωνε το νερό πόσα μέτρα ψηλά. Τον παρατηρούσαμε από μακριά, και λέγαμε ότι ώρες είναι να μας φτάσει. Σε λίγα λεπτά όμως εξασθένισε. Κι ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Έρχεται προς το μέρος μου ο Ιορδάνης. Πάει να μου κάνει νόημα. «Ούτε να το σκέφτεσαι! Ασφαλτάδα δεν ξανακάνω! Είστε τρελοί, το κομμάτι αυτό το έχω ξανακάνει! Το ξέρω! Δεν υπάρχει περίπτωση!» Ο Άρης με κοιτάει, μου κάνει νόημα, προχώρα. Ανεβαίνω, φύγαμε. Δίνονται οδηγίες στο Νίκο να πάει από άσφαλτο και να μας βρει Σκάλα Ερεσού.

Το κομμάτι βγήκε εύκολα, χωρίς κανένα απρόοπτο. Είχα μπροστά μου σε κάποια φάση ένα μηχανάκι που με καθυστερούσε. Έχω ένα φόβο. Ότι άμα μου κοπεί η φόρα δε θα φτάνω να πατήσω και θα πέσω. Όλες οι πτώσεις μου έτσι είναι. Οπότε βρίσκω ευκαιρία σε κάποια φάση που το παιδί μπροστά μου πέφτει και τον περνάω για να μη χάσω το ρυθμό μου. 

Ερεσός

Ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο στην Ερεσό. Συναντάμε και κάποια παιδιά που κάνουν το γύρο ανάποδα. Βλέπω κινητικότητα. Τη μυρίζομαι τη δουλειά ότι θα μου ξαναπούν για άσφαλτο. Γίνεται ένα μίνι συνέδριο. Κάποιοι με υποστηρίζουν με σθένος, ξεχωρίζω τις φωνές του Βαγγέλη και του Λευτέρη και κάποιων άλλων (thank you guys!!!!!), αλλά προσπαθώ να μην ακούω για να μη συγχίζομαι. Λέω μόνο το εξής: «Όπως με βλέπετε δυο μέρες τώρα, πιστεύετε ότι δε μπορώ; Πόσο δύσκολο πια είναι αυτό το κομμάτι; Άντε, πες ότι δεν έχω πρόβλημα να πάω Σίγρι από χωματόδρομο. Αλλά έτσι και πάρετε άντρα μαζί σας που τα πάει ίδια ή χειρότερα από μένα, θα γίνει το γάλα μαύρο!» «Να ρωτήσουμε το θείο της». Ο οποίος τελικά είπε ότι μπορώ (ευχαριστώ Λάκη!). Έχω όμως ήδη αρχίσει να κωλώνω, αλλά ευτυχώς ο Άρης κι ο Γιάννης με πιέζουν να έρθω, κι ότι θα μου το πάρουν αυτοί το μηχανάκι άμα κολλήσω. Οπότε φύγαμε!

Τελικά δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Πολλές πέτρες. Καθόλου μονοπάτι. Ανεβοκατεβαίναμε βουνά σα τα κατσίκια. Κάποιες φορές κάποιοι σταμάταγαν να δουν αν ακολουθάω κι αν είμαι ακόμη όρθια οπότε εγώ φοβούμενη μην πέσω χάνοντας το ρυθμό μου, φοβούμενη μη σταματήσω και δε φτάνω να πατήσω κάτι (κλασική περίπτωση), (και αφού εξαιτίας αυτού του λόγου είχα ήδη πέσει δυο φορές) άρχισα να κατεβαίνω τις πλαγιές φωνάζοντας «Μη σταματαααααααάάάάάάάάς!!!!!» «Φύγεεεεεεεε!!!!!!» «Προσοχή γυναίκα οδηγός! Γυναίκα οδηγός!!!!». Στην πορεία ένα παλληκάρι εγκαταλείπει. Είχε ήδη πέσει κάτω πέντ’ έξι φορές και του είχε διαλυθεί η ψυχολογία. Παίρνει τον πρώτο χωματόδρομο για Σίγρι. 

Σίγρι

Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε κανονικά και φτάνουμε Σίγρι κατά τις 6 το απόγευμα. Συναντάμε το Στρατή το Λιαρέλλη το δημοσιογράφο στο καφενείο του Αντώνη και μας κλείνει δωμάτια. Μπανάκι, διατάσεις, ενυδατικές. Μπουγάδα τα λερωμένα και άπλωμα στο σκοινί. Φαγητό στο Australia. Α ρε Κώστα μας έγδαρες πάλι! Παρεπιπτόντως, το παρατσούκλι του είναι Κοσκωτάς! Και το βράδυ ποτάκι στo sunset με το Μάκαρα να κάνει πρόγραμμα! Γεια σου ρε dj ανεπανάληπτε!!!

Η τρίτη μέρα του Γύρου

Αποβραδίς είχα κανονίσει ήδη με τον Κώστα να μας έχει έτοιμο πρωινό για 20 άτομα στις 8 το πρωί. Ξυπνάω στις 7. Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ακολουθήσω. Με έχουν ήδη προειδοποιήσει για τρελές ανηφοριές κι έχω αρχίσει και ψάχνομαι…. 

Βάζω φόρμα κι ετοιμάζομαι να πάω για τρέξιμο και διατάσεις στην παραλία. Με βλέπουν τα παιδιά από το μπαλκόνι και μου φωνάζουν.

- Πού πας;

- Για τρέξιμο!

- Πας καλά; Θα φύγουμε σε μισή ώρα!

- Θα φύγΕΤΕ! Εγώ θα σας βρω στο Γαββαθά.

- Τι λες ρε λαλάκα; Μαζί μας θα ρθεις!

- Δεν ξέρω ρε…. Μπορώ;

- Και βέβαια μπορείς! Εδώ έκανες άλλα κι άλλα.

- Δεν ξέρω. Πάω να κάνω ζέσταμα και θα αποφασίσω μετά.

Γυρίζω από το τρέξιμο, βάζω στολή, πάω για πρωινό. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει. Τα παιδιά με πιέζουν. Εγώ κωλώνω. Ο Γιάννης επιμένει πως θα μου το παίρνει αυτός το μηχανάκι στα δύσκολα. «Σήκω. Έλα να φτιάξουμε το μηχανάκι σου». Ακολουθώ το Γιάννη. Αυτός μου κατεβάζει τις μανέτες, ισιώνει τις χούφτες κρατώντας τες κόντρα σε ένα παγκάκι και μου σηκώνει το τιμόνι. Εγώ βάζω παραφλού πίσω και γρασάρω την αλυσίδα. Ακόμα δεν το έχω αποφασίσει. Τα παιδιά βάζουν μπρος. Ο Ιορδάνης ρωτάει. «Άντε, τι θα κάνεις; Θα’ρθείς;» «Δεν ξέρω ρε Ιορδάνη!» Ακολουθώ για λίγα μέτρα. Τελευταία στιγμή αντί να πάρω την άσφαλτο για Γαββαθά ακολουθώ τους υπόλοιπους προς Παναγία Φανερωμένη. 

Η πρώτη πτώση της ημέρας

Σε ένα χωματόδρομο βλέπουμε το μηχανάκι του Ιορδάνη με το τιμόνι προς το γκρεμό κι αυτόν όρθιο και σκασμένο στα γέλια. Είχε συρματόπλεγμα, δεν το είχε δει, και με τη φόρα που είχε το πήρε μαζί του.

Ο καλός ο εντουράς στα πρόβατα φαίνεται!

Πιο κάτω, μετά από μια μάντρα κοντά στην παραλία, το πρώτο ανηφορικό μονοπάτι. Δε μου φαίνεται τίποτε τραγικό. Είναι ένα κοπάδι πρόβατα που μας κόβει το δρόμο. Ο Βαλσαμάκης ανεβαίνει στο μηχανάκι και πάει προς το μέρος τους να τα απομακρύνει. Βοσκό εντουρά να σαλαγάει τα πρόβατα καβάλα σε μηχανή πρώτη φορά βλέπω!!!!

Η κερκίδα μοιράζει δεκάρια

Χρειάστηκα βοήθεια σε δύο ανηφόρες. Γιάννης. Εγγύηση. Στη μία από αυτές πέφτει ο Λιάκος και σπάει το χέρι. Τον βλέπω από κάτω. Παίρνει φόρα, πέφτει. Το μηχανάκι κάνει σούζες σαν αγριεμένο άλογο. Κάτω. Το ξανασηκώνει. Και ξανά κάτω από την άλλη πλευρά. Και ξανά.. Του φωνάζω να πάρει το μηχανάκι από κει γιατί είμαι έτοιμη να ανέβω. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου, βλέπω ένα δεύτερο μηχανάκι. Δέκα εκατοστά πάνω από το πεσμένο μηχανάκι πέφτει κι αυτός πάνω στον προηγούμενο. Στην κορυφή του λόφου, αραγμένα τα τσαμπιόνια να ρίχνουν το γέλιο της αρκούδας και να λένε «Θα’ρθεί κι η Βαγγελιώ τώρα και θα γίνουν σάντουιτς!» Ok, γυρίζω και κοιτάω το Λάκη.

- Θείο θα πέσω.

- Το ξέρω ότι θα πέσεις, αλλά σε παρακαλώ, κάνε μου μια χάρη και πέσε λίγο πιο πάνω από αυτούς. Έστω και πέντε εκατοστά. Πέρνα από δίπλα τους, κοίτα τους επιδεικτικά και μετά πέσε, δε με νοιάζει!

Τελικά έπεσα πέντε μέτρα πιο πάνω από τα παιδιά. Όχι που δε θά ’πεφτα!!! Και φυσικά ο Γιάννης κατέβηκε να μου ανεβάσει το μηχανάκι. Ανεβαίνω την ανηφόρα με τα πόδια και κάθομαι στα βράχια με την υπόλοιπη κερκίδα, όπου ακούγεται ο καταπληκτικός διάλογος.

- Ρε ας κατεβεί κάποιος να βοηθήσει.

- Τι λες ρε λαλάκα, εδώ έχει τρελό ψωμί!

- Θα τελειώσουν οι βενζίνες τους ρε!

- Ε θα τους δώσω εγώ βενζίνα!

- Κοίτα να δεις έναν άνθρωπο ρε! Προκειμένου να δει θέαμα είναι ικανός να πληρώσει κιόλας!

Κομμώσεις Γονιδέλλης

Στην επόμενη ανηφόρα χάνω το ένα λαστιχάκι από τα κοτσιδάκια μου και ψάχνω απεγνωσμένα ένα συρματάκι, ένα σπαγκάκι, ένα κάτι τέλος πάντων ρε παιδιά! Τη λύση δίνει ο Βαγγέλης και μου δένει την κοτσίδα με δεματικό! Και χωρίς κοφτάκι, με το πλαστικό να προεξέχει! Είχα σκεφτεί πολλές χρήσεις για τα δεματικά, αλλά ομολογώ ότι ποτέ δε σκέφτηκα ότι μπορείς να δέσεις τα μαλλιά σου! Λανσάραμε καινούριο look!

Μετά τα πράγματα ήταν αρκετά εύκολα Κάτι πετραδούλες, κάτι θαμνάκια, αλλά σιγά σιγά άρχισα να νιώθω ότι αρχίζω να κουράζομαι και κάνω βλακείες. Φτάνουμε στην παραλία πριν τη Λιώτα. Για τελευταία φορά βγάζω γάντια, κράνος, μπότες, κάλτσες. Σε 5 λεπτά έχω ήδη ξεκουραστεί, αλλά ο Ιορδάνης με αρχίζει στο δούλεμα ότι του χρόνου δεν έχει Γύρο για μένα κι ότι αν θέλω μόνο ασφαλτάδα θα τον κάνω, και μου διαλύει την ψυχολογία. Στα καπάκια τα παιδιά από Αθήνα λένε να φύγουν από άσφαλτο για να προλάβουν το καράβι. Ο Βαλσαμάκης τους αποχαιρετά. Και μαζί με όλους και μένα!!!!! Άντε τώρα να συνεχίσεις.

Τελευταία στιγμή αποφασίζεται να κάνουμε άλλο ένα μονοπάτι από ένα γκρεμό. Ακολουθώ. Βγήκαμε και οικογενειακή φωτογραφία με το Βαλσαμάκη, κι άλλη μία με το support μου! Ευχαριστώ Γιάννη!

Στο τέλος του μονοπατιού τα παιδιά από Αθήνα και κάποιοι Μυτιληνιοί που είχαν δουλειά το απόγευμα, παίρνουν το χωματόδρομο για Λιώτα με σκοπό την επιστροφή στη Μυτιλήνη από άσφαλτο. Ακολουθώ με αρχικό σκοπό να βρω τους υπόλοιπους στο βενζινάδικο στην Άντισσα για να συνεχίσω μαζί τους. Τελευταία στιγμή όμως, αντί να πάω προς Άντισσα, ακολουθώ τους υπόλοιπους προς Βατούσα. Φοβήθηκα ότι δε θα με θέλανε μαζί κι ότι δε θα είχαν όρεξη να βοηθήσουν αν κόλλαγα κάπου, θυμήθηκα κι εκείνον τον κορμό στο ποταμάκι, και λέω άσε…. Ας τους αφήσω να ευχαριστηθούν τη βόλτα τους… Αρκετά με ανέχτηκαν τρεις μέρες…

Κι έτσι γυρίσαμε ασφαλτάδα. Εγώ απίστευτα ξενερωμένη που γύριζα. Αλλά πεισμωμένη ότι του χρόνου δε θα κάνω ούτε 100 μέτρα από άσφαλτο!

Παιδιά σας ευχαριστώ που με πείσατε να έρθω. Ευχαριστώ για τη βοήθεια, την ψυχολογική και τεχνική υποστήριξη και σας υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά που θα μου πείτε για βόλτα δε θ’ αρχίσω τα γυναικουλίστικα ότι δε μπορώ, είστε γρήγοροι, φοβάμαι και τα συναφή!

photo από liakosstone

________________________________________________________________________

Hellenic Rally Raid - Ειρήνη

από Hellenic Rally Raid

Hellenic Rally Raid

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Παρασκευή χαράματα, σκοτάδι, χαράζει πίσω από τα σύννεφα, ατμόσφαιρα θρίλερ με τα φώτα των μηχανών να γυαλίζουν στην άσφαλτο, φύγε, κολλάει το roadbook, βροχή, σκοτάδι!! Και εκεί που ξημερώνει μπαίνουμε στο χώμα, ξεμουδιάζουν τα χέρια, όρθια, να ζεσταθώ, να βρώ τον ρυθμό....και σπλάαατσ, μές τη λάσπη. Μπροστά μου γλυστράν και φεύγουν, αλλά το δικό μου γκάζι δεν ξεκολλάει, ανεβαίνω σπινιάροντας, ουρπσ! κόλλησα! Μην τα πολυλογώ, πέρασα 1,2 ώρες  με την βοήθεια άλλων συμπασχόντων σπρόχνοντας , ξελασπώνοντας, περπατώντας σαν παπιες, στις λάσπες ,ύπό βροχή, κάποια φωτογραφία ενθύμιο, κολλάει ο συμπλέκτης, μετά κρύο ξαναδουλεύει, τα καταφέρνω να βγώ  στις ροδιές των τζίπ που είχαν γίνει ρυάκια. Ευχαριστώ την "λασποπαρέα" για όλες τις λασποδουλειές, χειρονακτικές η συμβουλευτικές! Με το Μπάμπη απ΄το Καρπενήση περάσαμε την υπόλοιπη μέρα περιμένοντας στην άσφαλτο πλέον--το τρεϊλερ της παρέας του και ψάχνοντας 2 σετ δίσκους(!!τους είχαμε κάψει στη λάσπη!!) τηλεφωνικώς από Αθήνα. Η υποστήριξη και αλληλεγγύη συγκινητική, τα βρήκαμε όλα και το βράδυ είχαμε δίσκους, και άλλαξα με το σύστημα της αντιγραφής τους δίσκους συμπλέκτη. Τελείωσα με όλες τις δουλειές πλήν φαγητού στις 10 το βράδυ. Ύπνος φοβερός στη κατασκήνωση στον προφίτη Ηλία Ελάτιας. Περιποίηση από μάγειρα και διασώστες σούπερ, παρεϊστικο κλίμα, όμορφα.

Α, και δεν έτρεχα για κατάταξη, συμμετείχα έκτος συναγωνισμού, λόγο απόφασης τελευταίας στιγμής. Οπότε χωρίς το αγωνιστικό άγχος, μόνο το στοίχημα να βγάλω την διαδρομή.

Η οποία την 2η μέρα ήταν όμορφη στο Καλλίδρομο, αλλά καταπληκτική στην Οίτη.Απ'όλα τα εδάφη, με λίγες λασπίτσες και γλίτσες, κόκκινες, κίτρινες, μαύρες και γκρί, και ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνιδάκι διασχίζοντας 3-4φορές τον Σπερχειό. 

Απέναντι πρός Ταρζάν άρχισε να βρέχει και η γλίτσα άρχισε να γλυστράει και να δυσκολεύομαι ως άσχετη στην λάσπη και έπεσε ο ρυθμός μου και άρχισα να κουράζομαι (αν θυμάμαι καλά γύρο στα 120 χλμ).Με προσπερνάνε σιγάσιγά και τα τζιπ και το βενζινάδικο που είχα υπολογίσει είναι κλειστό(για πάντα). Συνεχίζω, τα τοπία αγριεύουν και τα χοριά λιγοστεύουν και για ώρα δεν συναντώ ανθρώπινη παρουσία. Μέχρι που γυρίζω ρεζέρβα και αγχώνομαι, μην μείνω στο βουνό και με φάνε οι λύκοι. Στην παλαιά Γιαννιτσά τα παιδιά στο ΣΕΧ προσπαθούν να μου βρούν βενζίνη, αλλά δε....

Οπότε παίρνω βαριά την απόφαση να φύγω από ασφαλτο κατηφόρα και σβηστή για Μακρακόμη και ασφάλτινα για Καρπενήση. Φτάνω, πλύσιμα, μαμ, πλύσιμο μηχανής, λαδώματα, κάποιοι αλλάζουν αλυσιδογράναζα, άλλοι λάστιχα, γενικώς μπόλικες επισκευές. Δοκιμή αντοχής και για τα μηχανάκια.Υπνος.

3η μέρα ξυπνάω με βροχή, σκοτάδι, οι σκηνές μπάσανε νερό, κάποια πράγματα είναι μούσχεμα, χάλια,μαζέματα και ντύσιμο, αργώ, πρέπει να βάλω λάδια στο μηχανάκι, περνάει η ώρα, πάει το χέσιμο(σημαντικό δε πράμα, μην το υποτημήσουμε!!), ο καφές μια γουλιά και έφυγα.

Στα πρώτα 100μ μας πάει σένα εγκαταλειμμένο δρόμο-μονοπάτι με νεροφαγώματα να χαθείς ολόκληρος μέσα, ανηφορικό, μές' τα χόρτα - μούρλια!!! 

Και έτσι πάει η υπόλοιπη μισή μέρα, εναλλάξ δασική δρόμοι (φλαταδούρα) με μονοπάτια, off-road και νεροφαγωμένους δρόμους, σε πανδαισία φθινοπορινών χρωμάτων, σφιχτό, πολύ ωραία. Μετά από μικρή πτώση το DRZ δεν πέρνει προς, το χαϊδεύω, το κλοτσάω, βρίζω, ποτέ χορίς μανιβέλα στο βουνό, ειδοποιώ τα τζιπ (που σταματάγανε να μάθουν αν είμαι καλά!!!) ότι έμεινα, κάθομαι. Φτού, και ήταν τόσοοοο όμορφα. Μέχρι που με φτάνουν τα τελευταία μηχανάκια και μου φέρνουν γούρι: απ το τίποτα δουλεύει ο διακόπτης. Σταματάω σένα τζιπ που έπαθε λάστιχο, τσικ τίποτα πάλι. Με το WD40 των παιδιών όμως δουλευει το σύστημα και συνεχίζω - έχασα 1ώρα. Η διέλευση της Οίτης στους όμορφους κίτρινους δρόμους και εξοπραγματικά τοπία, μόνο κυνηγοί παντου, μέχρι τα πιό τουριστικά μέρη προς Παύλιανη μεριά. Εκεί αφήνω τους άλλους, που εν τω μεταξυ είχα ξαναβρεί και φεύγω από άσφαλτο: Τα χέρια δεν κάνουν πιά αυτό που θέλω εγώ, και αυτό που κάνουν είναι κάπως επικίνδυνο. Συμπέρασμα της ημέρας: Η πιό εντουράδικη διαδρομή, καθυστέρηση για τεχνικό πρόβλημα από λάσπες/νερά, κούραση της τρίτης μέρας, 120χλμ, πάω από άσφαλτο στη Ελάτια, τέλος ειδικής, ανασυγκρότηση για την επιστροφή στο autofestival, απονομή, ας το περιγράψει άλλος. Κανωνικός αγωνιζόμενος...Εγώ πάντως το καταφχαριστήθηκα!!!!

Μπράβο σε όλους που τερμάτισαν & προσπάθησαν, θαυμάζω τους "γρήγορους", και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μπάμπη και την παρέα του για την βοήθεια και όσους με στηρίξανε (τελευταία στιγμή) πρακτικά και ηθικά, αλλά κυρίος για την αίσθηση σιγουριάς ότι "δεν είσαι μόνος" που μου προσφέρανε!!!  Να'μαστε καλά και να χαρούμε τα βουνά και του χρόνου!!

Φωτό από κάθε φορά που" έμεινα" στο αλμπουμ 'mud'

_______________________________________________________________________

ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΟΥΡΟΒΟΛΤΑ - ΚΑΤΕΡΙΝΑ

από fb Πέμπτη, 1 Απριλίου 2010 στις 10:46 π.μ.

Το να θυμόμαστε απο που ξεκινήσαμε, είναι ότι πιο όμορφο ..

Αναμνήσεις που πάντα θα ζούν μέσα μας!