Ρόδα, τσάντα και... dolce gabbana

Γυναίκες οπλισμένες με αντοχή καβαλάνε τις μηχανές τους και συναγωνίζονται επάξια τους άνδρες σε αγώνες enduro

...

Τα τελευταία χρόνια όμως το... ασθενές φύλο μπαίνει δυναμικά και στον χώρο των αγωνιστικών μηχανών. Οι γυναίκες οδηγοί εξελίσσουν τις ικανότητές τους, διεκδικούν διακρίσεις πλάι σε βετεράνους άνδρες αναβάτες και κατακτούν πρωταθλήματα, όπως αυτά των αγώνων enduro. Οι αθλήτριες καλούνται να αντιμετωπίσουν χωμάτινα ή πετρώδη μονοπάτια, να οδηγήσουν πολλές ώρες στην ερημική φύση και να υπολογίσουν την πιο συμφέρουσα διαδρομή σε συνθήκες πιθανής εξάντλησης, κάτι όμως που δεν τις αποθαρρύνει. 

Οπως για παράδειγμα η πρώην πρωταθλήτρια enduro κυρία Μαρία Βασιλάκη. Ο πρώτος αγώνας της ήταν το 1997 στη Βέροια, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, σε μια εποχή όπου η γυναικεία συμμετοχή ήταν ανήκουστη. «Είχα διακρίσεις ακόμα και όταν συμμετείχα σε αγώνες που δεν υπήρχε κατηγορία γυναικών, αλλά οι περισσότερες ήρθαν όταν δημιου

Ημουν πάντα μαζί με τον Δημήτρηκαι το παιδί μαςπαρoύσα σε όλους τους αγώνεςκαι με όλες τις συνθήκεςνα φωτογραφίζω για τα περιοδικά ειδικού τύπουως φωτογραφικόςανταποκριτής. Οι συνθήκες ήταν πραγματικά δύσκολες, επίπονες και εξοντωτικές, και χωρίς να γεύομαι προσωπικά την ικανοποίηση που έβλεπα στα πρόσωπα όσων τερμάτιζαν τον αγώνα!Ετσι ο Δημήτρης, ως λάτρης του αθλήματος , απαλλάχτηκε από τους καβγάδεςμας μια και καλήαγοράζοντάς μου την πρώτη μου αγωνιστική μοτοσικλέτα!». 

Η κυρία Πολυτίμη Κυριακοπούλου οδηγεί μοτοσικλέτες ήδη από τα 16 της, ενώ πριν από τέσσερα χρόνια ξεκίνησε μαθήματα με μοτοσικλέτα enduro σε χωμάτινες διαδρομές. Σύντομα άρχισε να συμμετέχει και εκείνη σε αγώνες. «Είχα σίγουρα αγωνία την πρώτη φορά που συμμετείχα, αλλά προσπάθησα να το δω περισσότερο ως μια βόλτα στο βουνόπαρά ως αγώνα». 

Οι γυναίκες που ασχολούνται με το enduro στην Ελλάδα φτάνουν μετά βίας τις δέκα, ενώ εκείνες που ασχολούνται συστηματικά και διακρίνονται είναι ακόμα λιγότερες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ωστόσο η κατάκτηση του πρωταθλήματος για εκείνες δεν είναι αυτοσκοπός. «Κάθε φορά που βγαίνω στο βουνό οδηγώντας τη μοτοσικλέτα μου, είτε για προπόνηση, είτε για κάποιον αγώνα,είτε απλώς για μια βόλτα με τους φίλους μου, ξεφεύγω από την καθημερινότητα, το μυαλό μου καθαρίζει από σκέψεις και έννοιες, το σώμα μου γυμνάζεται και σίγουρα επιστρέφω σπίτι με καλύτερη διάθεση,περισσότερο κέφι και ανανεωμένη, αφού για ακόμη μία φορά είμαιπλήρης, σώα, υγιής και ικανοποιημένη που τα κατάφερα» επισημαίνει η Πολυτίμη. 

Από την ιππασία στις μηχανές

Η κυρία Ελένη-Δανάη Μαυράκη είναι η «Βενιαμίν» της παρέας και ξεκίνησε το άθλημα λόγω... ιππασίας. «Κάνω από μικρή ιππασία και αρκετές φορές συναντούσα μηχανές enduro σε βόλτες στο βουνό. Με ενθουσίαζε τόσο ο ήχος τουςόσο και η σκέψη της οδήγησής τους στο βουνό.Αν προσθέσει κάποιος ότι δίπλα στο σπίτι μου έχει άτυπες πίστες και ότι από παιδί άκουγα χωμάτιναμηχανάκια,θα έλεγα ότι είχα ήδη υποστεί μια... πλύση εγκεφάλου». Εφέτος ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε σε αγώνα enduro του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. «Δεν τερμάτισα φυσικά. Η αίσθηση του αγώνα όμως,της διαδρομής,της εμπειρίας της οδήγησης σε ένα άγνωστο μέροςπάνω σε κορυφογραμμή,μέσα σε φαράγγι, με ποταμίσια άμμο, με βράχια, με χωματόδρομο, ήταν κάτι που έχει μείνει μέσα μου ως ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχωκάνει με τη μηχανή μου. Η αλήθεια είναι πως έπεφτα συχνά από το μηχανάκι, είτε από τρακείτε από λάθος επιλογές. Και κάθε φορά που καβαλούσα και συνέχιζαχαμογελούσα μέσα από το κράνοςμου» αναφέρει η Ελένη-Δανάη. «Το enduro ως άθλημα πολλές φορές αφήνει τον αγωνιζόμενο μόνο στο βουνό, σε συνθήκες κούρασης και εξάντλησης. Ετσι σε μαθαίνει ναμην εγκαταλείπεις, να βάζεις στόχους και, ακόμη και αν δυσκολεύεσαι, να τους φτάνεις. Και αν δεν μπορείς να τους φτάσεις, να επιμένεις και όχι να παραιτείσαι» λέει η κυρία Ελένη-Δανάη Μαυράκη. Δεν είναι όμως μόνο η ψυχική ικανοποίηση από το μοτοκρός. «Είναι ένας πολύ καλός τρόπος γυμναστικής με άμεσα αποτελέσματα» συμπληρώνει η ΕλένηΔανάη, η οποία τονίζει ότι τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες έχουν και τη δική τους θέση στη «βιομηχανία» της αγωνιστικής μηχανής. «Υπάρχει εξοπλισμός για γυναίκες, διότι έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας. Από μόνο του,χωρίς διαχωρισμούς φύλων, είναι ένα όμορφο άθλημα,που σε προκαλεί να δαμάσεις κάτι δυνατό» τονίζει. «Μου θύμισε επίσης κάτι που ξεχνάμε μεγαλώνοντας:δεν έχει απολύτως καμία σημασία το να πέσεις,αρκεί να χαμογελάσεις και να ξανασηκωθείς, για να συνεχίσεις να “παίζεις”. Και αυτό είναι τρόπος ζωής» καταλήγει η κυρία Ελένη-Δανάη Μαυράκη.

Διαβάστε περισσότερα:http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=332972&dt=21/05/2010#ixzz0quxnY3u7