art722

From The Krung Thep Turakij Newspaper (October 20, 1997) page 4

จากหนังสือพิมพ์ กรุงเทพธุรกิจ คอลัมน์ ทัศนศิลป์ วันที่ 20 ตุลาคม 2540 หน้า 4

โดย อารยา ราษฏร์จำเริญสุข

“ ศุทธิรัตน์ ศุภปริญญา ใช้เสียงดนตรีซึ่งดังขึ้นที่โน้นที่นี่แล้วจางหายไป บอกถึงการมีอยู่เป็นอยู่ชั่วครู่ชั่วยามไม่ยั่งยืนเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยจนจับต้องเป็นตัวตนไม่ได้

นักดนตรีนับสิบๆคนถูกเชิญมาร่วมในงานนี้ แต่ละคนหอบหิ้วเครื่องดนตรีที่ตัวเองถนัดเข้าไปอยู่ในห้องพักหักพังของโรงแรม ขับทำนองเสียงดนตรีในห้องหมายเลขที่ตรงกับเวลานาที คือเมื่อเวลา 10.05 เสียงดนตรีดังขึ้นที่ชั้น 3 ห้อง 30 แต่ละห้องจะมีเสียงดนตรีดังเพียงนาทีเดียว

คนดูอาจตามไปดักรอก่อนแต่ส่วนใหญ่แล้วจะได้ยินแต่เสียงแว่วที่โน่นที่นี่และตามไปไมทันเสียงก็เหมือนกับเวลา เหมือนกับหลายๆภาวะที่ไม่คงอยู่แต่เคลื่อนไปเปลี่ยนไปจับไว้อย่างไรก็ไม่อยู่”