ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ  ΚΥΚΛΩΝΙΚΩΝ  ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΗΡΩΝ

Ποτέ το ζήτημα της περιβαλλοντικής όχλησης των Πυρηνελαιουργείων δεν ήταν (και δεν είναι ούτε σήμερα) θέμα "εκπομπής σωματιδίων" από τις καμινάδες των γραμμών ξήρανσης ελαιοπυρήνα. Τα κύρια θέματα της περιβαλλοντικής όχλησης είναι δύο :

1. Ο πυκνός άσπρος καπνός (κυρίως υδρατμοί) που παράγεται κατά την ξήρανση και αποβάλλεται από τις καμινάδες των ξηραντηρίων και

2. Η χαρακτηριστική και δυσάρεστη μυρωδιά (αυτού του καπνού) που δημιουργείται όταν γίνεται ξήρανση ελαιοπυρήνα (ειδικά τριφασικού) που έχει μείνει για αρκετό καιρό (πάνω από μήνα) ανεπεξέργαστος σε σωρούς. (σε αυτή την περίπτωση αναπτύσονται ζυμώσεις στον ελαιοπυρήνα που προκαλούν αυτή την χαρακτηριστική μυρωδιά).

Και τα δύο θέματα έχουν να κάνουν με την επιλογή της θέσης εγκατάστασης των μονάδων, το γεωγραφικό ανάγλυφο της ευρύτερης περιοχής και την ύπαρξη οικισμών σε αυτή. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να εξετάζονται με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια έτσι ώστε να μην γίνεται χωροθέτηση πυρηνελαιουργείων σε περιοχές που κάθε άλλο παρά "κατάλληλες" είναι για αυτή την δραστηριότητα.

Ομως (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) εσφαλμένα κατά την γνώμη μου, το ζήτημα της "εκπομπής των σωματιδίων" τόσο από τις αρμόδιες Υπηρεσίες όσο και από διαφορούς φορείς (επιστημονικούς και μη) έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχο θέμα της περιβαλλοντικής όχλησης των πυρηνελαιουργείων, οδηγώντας σε επενδύσεις και υψηλές δαπάνες σε λάθος κατεύθυνση που δεν λύνουν και δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Δαπάνες που θα μπορούσαν να γίνουν στην κατεύθυνση αντιμετώπισης των δύο προαναφερόμενων κύριων προβλημάτων.

Το παρακάτω άρθρο συντάχθηκε για να τεκμηριώσει την άποψη ότι με βάση την "κοκκομετρία του υλικού" (ελαιοπυρήνας) αν γίνει ένας σοβαρός και αναλυτικός υπολογισμός των κυκλωνικών συστημάτων που τοποθετούνται στις γραμμές ξήρανσης δεν υφίσταται θέμα "εκπομπής σωματιδίων" σε ποσότητες πάνω από τα θεσμοθετημένα όρια.