Embedded Files
Om te beginnen wil ik zeggen dat ik het een zeer goed klinkende set vind, met uiteraard, zoals haast iedere set dat wel heeft zijn tekortkomingen.
De ruimte waar de set in staat is een erg goed, bijna niet klinkende ruimte, wat nogal eens lastig is op een zolder. Dit oa. door de letterbakken aan de wanden en plafonds, maar ook dik tapijt op de grond en de behoorlijk volle LP en CD kasten hielpen hier een leuk handje aan mee volgens mij.
Het enige commentaarpuntje wat ik op de ruimte zou kunnen leveren is de wand achter de luisterbank. Deze was met de meeste muziek wel hoorbaar als ik achterover in de bank zat.
In eerste instantie hoorde ik het kantelraam links achter me behoorlijk het geluid afkaatsen, maar na sluiten van het rolgordijn was dat iig weg.
Ik vermoed dat een mooi dik kleed, of nog wat van die letterbakken tegen de achterwand het nog fraaier zou kunnen maken.
Nu de set zelf, en natuurlijk de mooie muziek die daaruit kwam.
Begonnen werd met wat mooie muziek van Audiofreak, zodat ik even aan de set kon wennen en het wat leerde kennen. Dit kwam op mij direct veelbelovend over.
Hierna maar eens een CD van mij in het loopwerk geschoven. Hier herkende ik veel van mijn slaapkamerset. De AVM loopwerk/DAC combinatie van Audiofreak is van het zelfde merk als wat ik in de slaapkamer heb staan, en dat geeft voor mij een heel herkenbaar geluid. Erg mooi, maar het lijkt net of het een half of mss wel heel procentje langzamer draait dan de gemiddelde CD-speler.
Ik heb dat eens vergeleken met een Marantz CD7300 die daarop in te stellen was en idd de AVM speler liep wat langzamer dan de Marantz op 0% maar wat sneller dan op -1%. Overigens liep/klonk de Marantz net zo snel als een Jadis/Kenwood/Sjonnie en nog wat anderen.
Dit zelfde idee had ik met de loopwerk/dac combi bij Audiofreak.
Met rustige muziek was goed te horen dat de set van een hoog niveau is. Stemmen komen er heel erg mooi en natuurlijk uit. De plaatsing van instrumenten (en dus ook die stemmen, dat zijn ook instrumenten) is heel groot te noemen. Ik zat hier niet naar 2 speakers te luisteren, maar naar muziek die breed en diep in de ruimte werd geprojecteerd. De stage loopt tot ver naast en achter de speakers door. Alleen de hoogte afbeelding is wat klein vind ik. Dat had wat meer naar boven en onder door mogen zijn, maar dat is volgens mij de set niet aan te rekenen maar de ruimte, met de schuine vlakken.
Een bassdrum zweeft wat boven de grond ipv dat deze erop staat en een stem staat wat laag afgebeeld. Als de zanger of zangeres een gitaar bespeeld is het net of die persoon de gitaar vlak onder de kin houd, en niet staat, maar zit.
Wat die bassdrum betreft, die had voor mijn smaak ook wat meer kracht mogen hebben, maar wat wil je met kleine monitoren, in een niet te kleine ruimte. Maar dat zou nog wat beter kunnen als aan die monitoren wat meer power gevoerd zou worden.
Dat ze wat te kort aan voer krijgen is ook te merken aan de hoge tonen, als er op flink volume gespeeld word. Dan worden die wat schel. Iets te wat mij betreft, maar dat heeft ook Audiofreak zelf gezegt. Die vond overigens dat ik vrij luid luister, wat ik ook zeker niet tegenspreek.
Ook hebben we nog het één en ander van vinyl beluisterd. Hier viel mij direct het gemak van het JA element op, ondanks dat er nog geen echt mooie phonopre gebruikt werd, maar het (gemodde) phonoboard van de voorversterker. Wat zeker niet slecht is, maar het niet zal redden tegen een echt mooie dedicated pre, wat ook wel bleek naar wat Audiofreak mij vertelde.
Hij heeft er toch wel een paar uitgeprobeerd zoals hier wel bekend zal zijn, en er is een hele mooie Aitos pre in aantocht. Zodra die er is wil ik dat zeker gaan beluisteren.
Het meest opvallende van de DT vond ik wel het natuurlijke geluid in vergelijking met de CD. Stemmen klonken echter, een akoestische gitaar klonk ook meer. Je hoorde de kast van de gitaar meer dan met CD, waar ik meer alleen de snaren hoor en minder de resonanties van de kast.
Vooral op het vlak van emotieoverdracht is de DT de meerdere van de CD/DAC combinatie.
Ik gebruik altijd Johnny Cash - American V voor dat vergelijk, en dan met name de nummers Love's been good to me & Rose of my heart. Als ik de CD beluister is het net of Johnny het opleest van een blaadje, en of het hem niets doet.
Met de LP is dat echt heel wat anders. Hier is zijn songtekst op papier er niet, maar kraamt hij het echt uit, uit het diepste van zijn hart. Je kan bijna zijn pijn voelen, zou bijna met hem mee gaan zitten janken.
De emotie die die man over kan brengen is eigenlijk niet te beschrijven, dat kun je alleen zelf ervaren, als je de LP op een echt heel mooie installatie beluisterd.
Helaas ben ik nog geen installatie tegen gekomen die dat met de CD ook kan. Deze dus ook niet. maar met de LP kwam het een heel eind. Ik vermoed met de Aitos pre eraan over een tijdje dat het er helemaal zal zijn.
Hierna ook maar eens wat hardere muziek uit gaan proberen, zoals GreenDay Live, Linkin Park en AC/DC. Hier is deze installatie duidelijk minder geschikt voor.
Greenday gaf nog wel een mooi beeld van het feest wat Billie er op het podium van maakt, maar de power die dit in zich heeft kwam er niet bepaald lekker uit. Ook het hoog liep hiervan vrij snel dicht. Power tekort in de versterker als je het mij vraagt......
Linkin Park kwam er als, zoals Audiofreak zo mooi zei, "herrie" uit, ondanks dat het hier het redelijk rustige nummer "In the end" betrof. Ik heb dus verder maar geen Linkin Park beluisterd.
AC/DC klonk nog wel aardig, maar ook hier miste er die punch, kracht.
Janis Joplin kwam bij mij weer wel heel goed over. De emotie die dat mens in haar stem weet te leggen is onovertroffen, en dat kwam heel goed over op deze set. Dat heb ik wel meer dan eens minder gehoord dan hier.
Het gitaarwerk van B.B. King is ook zoiets waar deze installatie voor gemaakt is, evenals dat van Eric Clapton (unplugged), en Anthony Wilson. Ook de sax van Scott Hamilton klinkt hier zoals het moet. Zijdezacht waar dat zo hoort, en snerkent als het moet.
Jimy Hendrix live klinkt ook nog heelbehoorlijk, maar dat is volgens mij wel tegen de grens van deze installatie. De drumsolo in The Mule van Deep Purple, in dit geval van Made in Japan (LP) was net over de grens van het kunnen van deze installatie.
Dat klonk mooi, maar kwam niet over als een beukende drumsolo, wat het wel was en is.
Kortom, ik heb een heel mooie installatie beluisterd, die helaas wat punch/power tekort komt om het wat hardere werk echt goed ten gehore te brengen, maar dat luistert Audiofreak toch niet.
Rond 19.00 uur had Audiofreak's lieve vriendin het eten klaar, waar ik voor uitgenodigd was, en als vrijgezel natuurlijk niet af heb geslagen . Een heerlijke kip-kerry, met een salade en nog wat andere heerlijke dingen erbij. Uiteraard nog een toetje na, met door Audiofreak himself geklopte slagroom.
Na het eten nog even aan tafel blijven zitten, en over vanalles en nogwat zitten praten met zowel Audiofreak als zijn vriendin. Ook dat was reuzegezellig, en zo vliegt de tijd om.
Het was al half 12 eer ik huiswaarts reed. Eerst nog mijn jas met papieren daarin laten hangen, maar daar kwam ik gelukkig vrij snel achter en was zo'n 10 minuten later weer gereed om voor de tweede maal te vertrekken.
Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar, en zoals al gezegt en geschreven, Audiofreak je bent hier natuurlijk ook van harte welkom.
Page updated
Google Sites
Report abuse