Μη φωνάζεις
Κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε στο σπίτι διάφορα προβλήματα με
τα παιδιά μας και συχνά ενώ πιστεύουμε ότι αντιδρούμε σωστά στην πραγματικότητα κάνουμε μεγάλα λάθη. Δείτε παρακάτω πώς μπορείτε να λύσετε με το σωστό τρόπο μερικές δύσκολες καταστάσεις.
Μας αρέσεις, αλλά δεν μας αρέσει αυτό που κάνεις!
Μετά το λάθος ή την αταξία του, το παιδί νομίζει πως δεν το αγαπάτε πια.
Δεν πρέπει ποτέ ένα παιδί να σκέφτεται πως δεν το αγαπάνε.
Είναι πολύ σημαντικό να γίνεται διάκριση ανάμεσα σ` αυτό και στη συμπεριφορά του.
Να λέτε: «αυτή η πράξη σου είναι κακή»
Ποτέ όμως: «είσαι κακό παιδί»
Ακόμα και το πιο καλό παιδί έχει δικαίωμα να πέσει σε σφάλμα.
Έχει λοιπόν σημασία να ξέρει το παιδί ότι το εκτιμάτε κι ότι δεν συνδέετε αυτή την εκτίμησή σας με το λάθος του.
Μη λέτε : «είσαι βλάκας! Είσαι ανόητος!»
Πείτε διαφορετικά αυτό που εννοείτε «Αυτή η πράξη σου δεν είναι και τόσο έξυπνη. Ίσως ήσουνα λιγάκι αφηρημένος ή ζαλισμένος όταν φέρθηκες έτσι»
Μη λέτε : « Τι άτακτος που είσαι! Παλιόπαιδο! Απρόσεκτε! Τι ενοχλητικός που είσαι!»
Αλλά : «είσαι καλό παιδί. Κάτι όμως θα πρέπει να σου συμβαίνει και σε κάνει να φέρεσαι ενοχλητικά. Πες μου, έχεις καταλάβει τι μπορεί να είναι αυτό να το συζητήσουμε;»
Παράπονα για το μωρό…!
«Μαμά! Μαμά! Ο Γιάννης έσκισε το βιβλίο μου!» ξεφώνισε αγανακτισμένος ο Γιώργος με τα καμώματα του μωρού.
Να λοιπόν μια σωστή συμπεριφορά:
«Γιώργο μου, λυπάμαι που σκίστηκε αυτό το βιβλίο. Μπορούμε να δοκιμάσουμε να το κολλήσουμε αλλά δεν μπορεί να γίνει ακριβώς όπως ήταν πρώτα. Όμως, τι θα μπορούσες να κάνεις για να μη σου ξανασκίσει κάποιο άλλο βιβλίο;»
«Δεν ξέρω!» Το παιδί είχε νευριάσει και δεν μπορούσε να συζητήσει ήρεμα.
«Καλά! Σκέψου τώρα κι εσύ και θα τα πούμε σε λίγο». Θέλω να τελειώσω κάτι τώρα. (πείτε για κάποια δουλειά σας που πρέπει να γίνει πράγματι, πηγαίνετε ν` ασχοληθείτε μ` αυτήν.) Έτσι το παιδί θα μείνει μόνο του, θα ηρεμήσει και θα συζητήσει.
«Λοιπόν δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε το μωρό να μη σχίζει βιβλία. Τι θα κάνουμε όμως για να το αποφύγουμε όσο μπορούμε;»
«Μαμά, θα κρατήσω τα βιβλία μου κάπου να μη φτάνει το μωρό. Να τα διαβάζω ακόμη, μακριά του »
Χρησιμοποιείστε αυτές τις εκφράσεις
«Καταλαβαίνω πώς νιώθεις! Όμως είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις να λύσεις το πρόβλημά σου (π.χ. με το φίλο σου) μόνος σου. Όμως, αν με χρειαστείς ξέρεις πού θα με βρεις!»
Αυτό δεν θα το πούμε ποτέ με οίκτο. Ο τόνος της φωνής μας έχει μεγάλη σημασία για το αποτέλεσμα. Η κατανόηση βοηθάει το παιδί. Όχι η συμπόνια!
Ας τα αφήσουμε ακόμα να λύνουν τις διαφορές τους μόνα τους. Τουλάχιστον να το δοκιμάζουν.
Αν ζητήσουν βοήθεια θα τους την προσφέρουμε.
Και κάποια άλλη ώρα – όχι τη στιγμή που το πρόβλημα είναι έντονο- θα περάσουμε στο παιδί τις σωστές αντιλήψεις γύρω από τις σχέσεις των ανθρώπων και τη συμπεριφορά μας, μεταχειριζόμενοι φυσικά , φανταστικές περιπτώσεις παιδιών για παράδειγμα!
Μην φωνάζεις!
Γιατί φωνάζεις;
Αν δεν καταλάβατε ότι η ερώτηση αυτή απευθύνεται κυρίως σε σας, τους φωνακλάδες γονείς, και νομίζετε πως αφορά μόνο τα μικρά σας ζιζάνια, που σας βγάζουν από τα ρούχα σας, τότε έχετε ένα λόγο παραπάνω για να διαβάσετε το κείμενο που ακολουθεί.
Δεν είστε οι μόνοι γονείς που φωνάζετε! Ρίξτε μια ματιά στα 13 συχνότερα παράπονα των γονιών για τα παιδιά τους, που προκαλούν εκνευρισμό μέσα στο σπίτι. Σας θυμίζουν τίποτα;
1. Μα, γιατί δεν πάει ποτέ για ύπνο όταν πρέπει;
2. Μόνο η κόρη μου κάνει…. 10 ώρες να ντυθεί!
3. Αυτό το πλύσιμο των δοντιών τους μου έχει βγάλει την πίστη
4. Φάε όλο το φαγητό σου αλλιώς δεν έχει να πας πουθενά
5. Δεν έχει, παιδάκι μου, γαριδάκια εδώ που είμαστε. Τι να κάνουμε τώρα;
6. Κατέβα κάτω, θα χτυπήσεις και ποιος θα σε τρέχει μετά;
7. Δεν είπαμε ότι δεν πηγαίνουμε στα βαθιά χωρίς τον μπαμπά;
8. Είπαμε φεύγουμε! Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το καταλάβεις;
9. Δεν θα πεις ευχαριστώ στη γιαγιά και στον παππού που σου έφεραν όλα αυτά τα δώρα;
10. Καλά, πόσες φορές θα σας πω ότι σκουπίζουμε τα πόδια στο χαλάκι πριν μπούμε στο σπίτι;
11. Κλείστε επιτέλους αυτή την τηλεόραση! Δεν κουράζεστε όλη μέρα μπροστά στην οθόνη;
12. Μα, ούτε με γερανό δεν μπορώ να τα σηκώσω το πρωί από το κρεβάτι!
13. Αμάν πια αυτό το παιδί! Μια φορά να του πω κάτι και να το κάνει!
Οι δυνατές φωνές είναι μια αντίδραση έντονης απόγνωσης: οι γονείς συνήθως φωνάζουν όταν δεν έχουν πιο αποτελεσματικά μέσα να πειθαρχήσουν τα παιδιά τους. Πράγματι, αν και όλοι ξέρουμε πως οι φωνές δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος να επιβληθούμε στα παιδιά μας, δεν παύουμε να το κάνουμε, γεγονός που αυξάνει τις εντάσεις μέσα στο σπίτι και σίγουρα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ` όσα λύνει.
Μην ξεχνάτε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, απέναντι σ` ένα γονιό που φωνάζει βρίσκεται κι ένα παιδί που φωνάζει εξίσου- αν όχι και περισσότερο. Αντιμετωπίστε λοιπόν με σθένος τη μεγάλη πρόκληση: μάθετε να ελέγχετε αυτές τις οξείες αντιδράσεις. Πώς;
Εφαρμόστε τους παρακάτω 5 κανόνες:
1) Των φρονίμων οι γονείς πριν φωνάξουν … τα μαγειρεύουν
Βρείτε μια ήρεμη φάση κατά τη διάρκεια της ημέρας και συζητήστε με τα παιδιά το πρόγραμμά τους. «το πρωί μόλις ξυπνήσεις θέλω να έρχεσαι στην κουζίνα για το πρωινό σου. Αν χάνεις το χρόνο σου χουζουρεύοντας να ξέρεις πως θα αργήσεις πολύ για το σχολείο, όσο γρήγορα κι αν τρέχουμε στο δρόμο!» Μην περιμένετε να κάνει κάτι πρώτα και μετά να προσπαθήσετε να το διορθώσετε. Δεν θα γλιτώσετε με τίποτα τις φωνές.
2) Ξεκαθαρίστε στα παιδιά με ήρεμο αλλά αποφασιστικό τρόπο ποιες είναι οι συνέπειες της ανυπακοής τους:«Ξέρεις ότι δεν πρέπει να βρίζεις, όπως έκανες χθες που περπατούσαμε στο δρόμο. Αν το ξανακάνεις δεν θα σε ξαναπάρω μαζί μου την επόμενη φορά που θα πάμε για ψώνια». Πολλές φορές βοηθάει να συμπληρώσετε τη φράση «Σοβαρολογώ σ` αυτό που σου λέω». Όποτε το λέτε θα πρέπει να γνωρίζει ότι έχετε πραγματικά θυμώσει.
3) Μην τα δωροδοκείτε σε καμιά περίπτωση.
Λέγοντας για παράδειγμα «αν πλύνεις τώρα τα χέρια σου χωρίς καμιά άλλη αντίρρηση, θα σου αγοράσω την μπάλα που μου ζήτησες», θα μάθουν να υπακούουν μόνο όταν υπάρχουν ανταλλάγματα
4) Όταν εσείς παραφερθείτε και φωνάξετε, ζητήστε συγνώμη. Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά μαθαίνουν με το παράδειγμά σας καλύτερα απ` ότι με τα λόγια σας.
5) Μάθετε να ακούτε τα παιδιά σας όσο κι αν πιστεύετε ότι η συμπεριφορά τους ήταν αδικαιολόγητη. Μη λέτε «δεν ακούω τίποτα, είσαι κακό παιδί!» Θυμηθείτε τη δική σας παιδική ηλικία και πόσο σας ενοχλούσε όταν οι μεγάλοι σας έβαζαν τις φωνές πριν καλά-καλά σας ακούσουν. Ο σωστός, ήρεμος και εκλογικευμένους διάλογος μπορεί να υποκαταστήσει τις οποιεσδήποτε τσιρίδες και να δώσει μακροπρόθεσμες λύσεις.