update juli 2025
Woensdag 6 oktober was het eindelijk zover. Ik vertrok vanop Zaventem richting Montréal voor een vlucht van plusminus 8 uur. Het speelde al drie jaar door mijn kopje, eens te vissen op de Saint - Laurence in de buurt van Montréal, Canada.
Zo zien Canadakarpers er meestal uit !
Stevige bovenlip !
Een droom kwam tot leven.Na een voorspoedige vlucht landde ik op de luchthaven van Pierre Trudeau rond 14.10 uur in de namiddag. Alhoewel ik pas om 12.20 uur in Zaventem was vertrokken was de vlucht toch meer dan lang genoeg. De zes uur tijdsverschil die er tussen de twee steden geldt zouden me de volgende dagen nog erg parten spelen !! Jetlag weet je !Omdat het vliegtuig "on time" was, kwam mijn gids Bob mijn exact om 14.30 afhalen aan de luchthaven. Hij had de voorgaande dagen een drietal stekken onderhouden zodat het hengelen op slag van aankomst kon beginnen.
Schubs in overvloed, meestal in de lage twintigpondsklasse!
Majestueuse St-Laurens
Bob weekte de mais voor, kookte hem en voerde een vijftal dagen.
Mais is het aas bij uitstek om ginds te karperen. Je hebt er geen bijvangsten mee. Voorn, brasem of andere witvissoorten zijn in deze rivier niet aanwezig. Het is erg goedkoop. Je kan er massaal mee voeren en vissen. We verwerkten in de 14 dagen dat ik er was een 250 kg mais.De koffers werden ingeladen en onderweg werden de nodige plannen gesmeed hoe we de volgende dagen zouden aanpakken.
Kennis had ik al enkele weken eerder gemaakt met Bob, toen ik bij hem in Nederland op bezoek was. Daar hadden we alle praktische plichtplegingen doorgenomen om de reis en de vissessie vlot te laten verlopen. Na een twintigtal minuten rijden zonder files kwamen we bij één van de drie stekken aan. Alles stond al klaar om er onmiddellijk tegen aan te gaan. Eerst had ik echter mijn koffers naar het motel gebracht, me omgekleed en gaan vissen. De eerste run, keihard, liet niet lang op zich wachten. De molenslip en de optonic gierden het uit. Maar mijn eerste run was ook de eerste ontgoocheling. Ik verspeelde de vis.Volgens Bob viste ik verkeerd. De beetrunner en de molenslip waren verkeerd afgesteld. Veel te strak. De slip moet zachter afgesteld staan dan de beetrunner. Want de karpers runnen zo hard dat de haak gewoon uitscheurt als je te hard remt. De volgende drie runs werden niet beter. Ik was dus een illusie armer en een ontgoocheling rijker.Het gedrag van deze Canadese karpers is helemaal anders dan bij ons. Ze hebben meestal nog nooit een haak gevoeld en gaan dus als gek tekeer eens ze gehaakt zijn. 50 meter koord van de spoel trekken is niks. Eens de beetrunner dichtklapt is met de vinger helpen afremmen de boodschap, terwijl de slip "te zacht" moet afgesteld staan. Dit om na de eerste run de volgende vluchtpoging van de vis op te vangen. Eens het gevecht en de dril begonnen voel je wel dat je armen het erg te verduren krijgen. Zo sterk, nooit meegemaakt. En dan te weten dat deze vissen niet eens zo zwaar zijn maar sterk, mijn God. Het merendeel van de karpers weegt tussen de 8 en 12 kg.
Ik viste met 3-ponds, 13-voet karperhengels van Sportex. Een molen van Shimano erop, de4500 USA. Wat heeft die een geweldige slip !! Op de spoel 30 honderdste nylon en een voorslag van 50 meter koord, spiderwider, 50 honderste, om het schuren tegen de stenen op te vangen. Want de rivier is bezaaid met stenen en nog eens stenen. Als de run te lang wordt heb je veel kans de vis te verspelen vanwege die stenen.De volgende dagen zou het alleen maar beter gaan
Na een onrustige nacht, de jetlag speelde me al parten begonnen we 's morgens dezelfde stek te bevissen als de avond voordien. Geen tien minuten later loeide de foxoptonic reeds en kon de dril beginnen. Een tiental minuten later werd de eerste karper geland. Een gave slanke schub van om en bij de 10kg. Niet zwaarder, nee, maar wat een dril. De vissen gaan er in sneltreinvaart vandoor en geven zich pas na een zwaar gevecht over aan het schepnet.Bob zou de volgende dagen de stand bijhouden. Dit zou nodig blijken gezien de vele runs en de vele karpers die we zouden vangen. Het merendeel van de vissen zijn gave schubkarpers, ongeveer 90 procent. De eerste visdag leverde al onmiddellijk 22 runs en 20 vissen op. Als het zo de hele vakantie doorging dan zou het nog werken worden de volgende dagen.
Voor Bob waren de gewichten niet zo belangrijk, maar wel de lengte van de vis. 90 cm is een streeflengte. Alles erboven is een prachtvis en wordt meestal op foto vast gelegd. Zo zaten er dus wel enkele exemplaren tussen. Je vist er in principe met slechts één hengel. Maar omdat Bob er de voorgaande maanden al een duizendtal(!!!!!), hij had er een beetje genoeg van, had gevangen kon ik met twee hengels aan de slag. Regelmatig kwam er dan ook een dubbele run en moest ik de hulp van Bob inroepen om de tweede vis af te drillen.We visten zowat een zestal uren per dag, het was laat licht en vroeg donker, en vingen meestal tussen de 15 en 20 karpers per dag. 's Nachts visten we niet om de eenvoudige reden dat het niet te doen is zoveel runs te verwerken. Je zou na één of twee nachten een wrak zijn. En dat was toch niet de bedoeling van deze visvakantie. Als ze overdag runnen hoef je 's nachts niet te vissen was Bobs motto. Ik kwam dus iedere ochtend fris en monter,uit het motel, "aan de aftrap" voor weer een geweldige visdag.Het weer was deze week prima. Frisse nachten werden gevolgd door aangename dagtemperaturen rond de 16 à 18 graden met een lekker zonnetje als toemaatje en een aangenaam briesje. De watertemperatuur bedroeg 15 graden. Dag na dag begon deze wel langzaam maar zeker te zakken !!Dit ging zo maar door de ganse eerste week, zodat we op een aantal van een 80-tal vissen uitkwamen.
Canadaganzen !!
Een goed gemiddelde vond Bob, maar het kon beter. Beter omdat er eigelijk maar één stek veel vis opleverde. Daar visten we op een diepte van 2.50 m. De twee andere aangevoerde stekken leverden minder op. Er werd daar echter gevist op dieptes van 4 tot 8 m. Daarom besloot hij om het de tweede week anders aan te pakken. We zouden gaan verkassen, 120 km stroomafwaarts. Daar waren de stekken niet aangevoerd en begonnen we dus van nul. Ikzelf vertrok echter met tegenzin omdat ik de morgen van vertrek nog 6 vissen wist te landen. Maar er was geen houden aan Bob. We gingen dus.Maar de volgende nacht en dag regende het oude wijven en stond er een keiharde wind. We konden niet uitvaren met de boot om te voeren, levensgevaarlijk. Wachten was de boodschap. We probeerden het dan maar in de plaatselijke haven. Maar dit werd een tegenvaller. Geen vis op de kant. Ondertussen begon het water te verkleuren, een slecht teken. De volgende dag konden we de vooropgestelde stekken gaan bevoeren en bevissen. Voeren ging nog wel maar vissen werd onmogelijk, gezien de vele planten die in en op het water dreven. Veel drijfvuil in de lijnen en een harde stroming maakten vissen onmogelijk, laat staan vangen.Terugkeren naar de stek achter het motel was Bobs boodschap. Misschien zou het water daar nog goed uitzien en konden we vanaf de kant vissen. Geen inspanning was hem teveel om mij aan karpers te helpen. Na 2.5 dag tijdverlies keerden we 120 km terug naar de vorige stek. Het water was er ook al lichtjes verkleurd maar vissen was mogelijk. Het ging niet meer zo vlot als de vorige week maar er werd nog regelmatig gevangen. Ons aantal gevangen vissen reikte naar de honderd.Bob was echter niet tevreden en wilde nog een poging wagen 60 km stroomopwaarts.
Vissen in een prachtige omgeving.
We reden naar een meer dat de rivier voorzag van water. Op de plek aangekomen stelden we tot onze verbazing vast dat het water hier kraakhelder was. Een aantal kg mais ging te water met de voerschep en de volgende dag zouden we terugkeren om de stek te bevissen. Het werd echter een maat voor niks. Geen run, geen vis. Bob stelde voor de volgende dag weer terug te keren maar ik vond het maar niks gezien de stek te weinig was aangevoerd en geen vis opleverde. Daar maar terug naar de vertrouwde stek achter het motel die weer vis opleverde ondanks de melkachtige kleur van het water!!
Idyllische stek !
De tijd vliegt snel, gebruik hem wel zegt een spreekwoord. Inderdaad, 19 oktober naderde, de dag van mijn vertrek. Ik zou die dag een zestal karpers vangen alvorens Bob mij terug bracht naar de luchthaven. We hadden de voorbije weken in 9 visdagen toch 137 runs gehad, waarvan we toch 125 vissen in het net kregen. Ondanks de moeilijke weersomstandigheden in de tweede week, en de inspanningen ten spijt een goed resultaat volgens Bob. Maar heel goed, … nee Je vist er in een fantastische omgeving, soms in the middle of nowhere, soms vlak bij de bewoonde wereld. Je bent er vrij van concurrerende vissers want in Canada kennen ze het karperen helemaal niet, laat staan dat ze erop vissen. Voor hen telt alleen het kunstaasvissen. Je hebt er duizenden karpers ter beschikking, waarvan de meesten nooit een haak voelden. Je vist met een eenvoudig, goedkoop en altijd inzetbaar aas : mais!!Het was voor mij een fantastische ervaring, een geweldig avontuur, met keiharde runs, krachtige drils en prachtvissen op de mat. Dat wil ik nog wel eens beleven. Maar aangezien het prijskaartje dat er aan hangt, zal het toch een paar jaartjes wachten worden. Ondertussen droom ik weg, vliegend met air transat, naar Brussels airport, van een fantastische vakantie. Terugkomen doe ik in ieder geval. Maar eerst nog een jetlag overwinnen !!
Bob is ondertussen op 64-jarige leeftijd overleden!!
RIP
