Μετανάστες στην Ελλάδα

Στο πλαίσιο του προγράμματος «Χαμένες Πατρίδες» που διοργανώνει το 2^ο Γενικό λύκειο Αγ. Δημητρίου η Εύα Αλερτά της Α΄ πήρε μια συνέντευξη από μια κοπέλα 16 χρονών, η οποία λόγω οικονομικών προβλημάτων, αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της την Αλβανία για να ζήσει στη δική μας.

έργο του Αλέξανδρου Τουρνάκη της Γ΄

Πόσο χρονών ήρθες στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα ήρθαμε το 1999. Την χρονιά αυτή μόλις είχα κλείσει τα δύο μου χρόνια

Πήρε χρόνο σε εσένα και στην οικογένεια σου να προσαρμοστείτε;

Ήταν αρκετά δύσκολη η προσαρμογή μας στην Ελλάδα και ιδιαίτερα για τους γονείς μου που είχαν διαφορετικές συνήθειες και διαφορετικό τρόπο ζωής. Τα πρώτα 4 χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα, γιατί οι συνθήκες ζωής μας δεν ήταν τόσο ανθρώπινες λόγω το ότι ζούσαμε σε ένα σπίτι που είχε πολύ υγρασία. Δεν γνωρίζαμε κανέναν και δεν είχαμε καμία βοήθεια από κανέναν. Απλά περιμέναμε όσο περνούσε ο καιρός να αποκτήσουμε τα απαραίτητα αγαθά, ώστε η ζωή μας να γίνει λίγο καλύτερη. Μπορεί να ακουστεί λίγο παράξενο αυτό που θα πω, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι γείτονες ερχόντουσαν στο σπίτι μας και μας έφερναν φαγητά, ρούχα και ότι άλλο δεν ήθελαν. Πλέον όμως, στις σημερινές εποχές αυτό το γεγονός μοιάζει κάτι συνηθισμένο και μέρος της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων.

Σας λείπει η ζωή στην Αλβανία;

Για να είμαι ειλικρινής, έχω 14 χρόνια που ζω στην Ελλάδα και έχω συνηθίσει εδώ. Η Αλβανία μου λείπει πολύ μόνο όταν έχω καιρό να πάω για διακοπές, γιατί εκεί είναι η πατρίδα μου και ζουν οι περισσότεροι συγγενείς μου, αλλά δεν θέλω να ζήσω εκεί μόνιμα. Μου φαίνεται κάπως παράξενα, όταν πάω εκεί τα καλοκαίρια. Δεν ξέρω... ίσως είναι η διαφορετική νοοτροπία και οι διαφορετικές συνήθειες και ο τρόπος ζωής που υπάρχει. Είμαι πλέον απόλυτα πεπεισμένη πως δεν θα ήθελα να ζήσω εκεί, παρόλο που είναι η πατρίδα μου. Την βλέπω πλέον σαν έναν καλοκαιρινό προορισμό σαν μια διακοπή από τις καθημερινές μου συνήθειες στην Ελλάδα.

Θα προτιμούσες να ζούσες εκεί ή εδώ;

Και να ήθελα δε θα μπορούσα να ζήσω εκεί γιατί εδώ έχω τους φίλους μου , το σχολείο που πρέπει να συνεχίσω και οι γονείς μου πιστεύουν όπως και εγώ ότι θα πρέπει να συνεχίσω το σχολείο εδώ γιατί, όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί από κάποιους ανθρώπους, η Ελλάδα είναι η χώρα των γραμμάτων και φυσικά το σύστημα εκπαίδευσης είναι πολύ καλύτερο από αυτό στην Αλβανία. Μου αρέσει πάρα πολύ η Αλβανία αλλά όχι σαν τόπος διαμονής αλλά ως πηγή ενέργειας και ξεκούρασης.

Ήταν εύκολο να κάνετε φίλους εσύ και η οικογένεια σου;

Δεν ήταν καθόλου εύκολο στην αρχή, διότι δε γνωρίζαμε κανέναν και θα έπρεπε να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες που προέκυπταν. Όμως λόγω της συμπεριφοράς μας, του χαρακτήρα μας απέναντι στους ανθρώπους της γειτονιάς και όχι μόνο, καταφέραμε να αποκτήσουμε φίλους και ανθρώπους που μας βοήθησαν, ώστε να σταθούμε στα πόδια μας.

Όταν ήρθατε βρήκατε καλύτερες συνθήκες για να ζήσετε σε σχέση με αυτές στην Αλβανία;

Ήρθαμε γιατί οι συνθήκες ζωής στην Αλβανία δεν ήταν τόσο καλές όσο στην Ελλάδα. Εξαιτίας των εσωτερικών συγκρούσεων που έγιναν το 1997 θέλαμε να έρθουμε εδώ , παρόλο που τα 4 πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα για εμάς. Όμως δεν έπαυαν οι συνθήκες στην Αλβανία να είναι κατά πολύ χειρότερες.

Δυσκολευτήκατε να μάθετε την Ελληνική γλώσσα;

Η γλώσσα ήταν ένα θέμα που μας δυσκόλεψε αρκετά. Οι γονείς μου και ιδιαίτερα ο πατέρας μου , ξέρανε λίγα Ελληνικά , διότι μέναμε πολύ κοντά στα σύνορα και υπήρχαν αρκετοί βορειοηπειρώτες που είχαν δουλέψει μαζί με τον πατέρα μο , ο οποίος ήταν αξιωματικός στο στρατό στα σύνορα και έμαθε εκεί Ελληνικά. Όσο για εμένα και τον αδελφό μου ήταν λίγο δύσκολα στην αρχή διότι δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε άνετα με τους δασκάλους , τους φίλους μας αλλά σιγά σιγά τα καταφέραμε.

Εύα Αλερτά