De oudste vingerhoeden met een gesloten top zijn in Spanje gevonden, waar in Cordoba vanaf de 10e eeuw tot 1492 vingerhoeden werden geproduceerd. Deze vingerhoeden waren gemaakt in de Moorse stijl, en werden meestal uit een stuk in brons gegoten. Er zijn twee typen te herkennen; een puntig model die werd gebruikt bij het maken van harnassen, schoenen en zadels. En een afgerond model die door kleermakers werd gebruikt. Vanaf waarschijnlijk de 13e eeuw zien we bronzen uivormige vingerhoeden, hun bakermat ligt in het Aziatisch deel van Turkije, dit type blijft tot in de 18e eeuw in gebruik. In West-Europa worden vanaf het begon van de 13e eeuw vingerhoeden en naairingen gemaakt, deze leken sterk op de Spaans-Moorse voorgangers maar dan kleiner en lichter en werden meestal gegoten. Waar deze werden gemaakt is niet bekend, wel weten we dat er in 1260 in Parijs door leden van het slotenmakersgilde en de knopenmakersgilde messing mannen- en vrouwenvingerhoeden werden gemaakt. In Engeland werden tussen 1350 en 1450 messing en soms roodkoperen vingerhoeden gegoten die hellemaal zijn geput, het zogenaamde bijenkorf model, die ook in Nederland worden gevonden. We zien dat messing het brons verdringt als grondstof, ondanks dat het produceren van messing moeilijker was dan brons. Messing is een legering die bestaat uit koper met 40% zink, en was makkelijker te smelten, gieten, en te walsen. Maar ook de gele kleur, die erg op goud leek, werd meer gewaardeerd dan de bruine kleur van het brons. Daar komt nog bij dat de grondstoffen goedkoper waren, waardoor de gehele productie kosten lager uitvielen. In de 14e eeuw ontstond er in Neurenberg een vingerhoed-industrie, die in de 16e eeuw de belangrijkste van de wereld werd. Messing vingerhoeden werden eerst gegoten of gehamerd uit een plaatje, en vanaf 1530 werden ze vooral geperst. Hierbij werd het gewalste plaatje vervolgens in steeds diepere, met steilere wanden, gaten geslagen totdat de vingerhoed zijn vorm had gekregen. Waarna de putjes, meestal in een spiraal, met de hand met een drevel ingeslagen of met een eentandig radstempel ingedrukt werden, de putjes op de top lagen meestal in een wafelpatroon. Deze geperste vingerhoeden werden vaak voorzien van een boord met een of meerdere groeven (afb2-A). Omdat ze vrij dun zijn, zijn ze meestal gescheurd door het verblijf in de grond, onder invloed van de inwendige spanning.
Vingerhoeden in Nederland
De oudste in Nederland (Amsterdam) gevonden vingerhoeden is een halve naairing uit het begin van de 13e eeuw. De oudst gepubliceerde vingerhoed in Nederland kom uit ca 1325-1350. Vingerhoeden uit de tweede helft 14e eeuw, zijn meestal gesoldeerd, deze zijn herkenbaar aan de verticale naad, en hebben een losse top, de putjes zijn in verticale rijen aangebracht. In de eerste helft van de 17e eeuw werden de gesoldeerde vingerhoeden langzaam vervangen door gegoten, en latere de geperste, exemplaren. Opvallen bij de vroege gegoten vingerhoeden is dat het middelste puntje van de top niet is geput, de putjes liggen hier in een spiraalvorm omheen en worden naar buiten toe steeds groter (afb2-B). Veel vingerhoeden uit de late 15e en vroege 16e eeuw hebben aan de onderkant een manchet/boord. Dit is de rand aan de onderzijde, deze is soms glad maar meestal versierd met een of twee groeven of ringen maar soms ook met een decoratie. Alle in Nederland gevonden messing vingerhoeden van voor 1600 werden geïmporteerd. In Nederland werden toen alleen door zilversmeden vingerhoeden gemaakt. Deze werden altijd uit een rond gebogen plaatje zilver gemaakt, waar de top later op werd gesoldeerd of gelast. Als gevolg van de godsdienst strijd vluchten na 1580 veel protestanten vooral naar de Noordelijke Nederlanden, die kennis en kapitaal meebrachten. En het duurde dan ook niet lang voordat er in Nederland ook een vingerhoeden industrie ontstond. Dit werd versneld door een uitvinding begin17e eeuw door de Amsterdammer Gerart van Slangenborch. Hij bedacht een manier om het putten te mechaniseren. Waardoor de productiekosten en eindprijzen veel lager waren dan de vingerhoeden uit Neurenberg. Voor de vormgeving maakte hij gebruik van de techniek van de zilversmeden , maar nu werd er gebruik gemaakt van een wielstempel, waarmee de zijkant volledig van putjes werd voorzien. De top kon hierbij niet geput worden deze werd apart met een radstempel geput (putjes in rechte lijnen) en later toegevoegd. Kort daarna werd door een andere Amsterdammer een bolstempel ontwikkeld. Hierbij werd de vingergoed op een mal geplaats en met een slag van putjes op de top voorzien (putjes in een cirkel). Deze fabrieken werkten meestal op waterkracht, en werden dan ook vingerhoedmolens genoemd. Naast Amsterdam ontstonden in de tweede kwart van de 17e eeuw nog een aantal Nederlandse productieplaatsen voor vingerhoeden, de belangrijksten waren; Vianen, Utrecht, de Bilt. En in Haarlem, Schoonhoven in ’s-Hertogenbosch en Rotterdam werden voor een korte tijd koperen vingerhoeden gemaakt. Opvallend is de Nederlandse vingerhoeden allemaal sterk op elkaar lijken, ze worden ook wel “Monopoly” vingerhoeden genoemd. Het model blijft in de periode 1630-1725 vrijwel ongewijzigd. Er zijn twee typen te herkennen; licht uitgevoerde voor borduur en verstelwerk. En een zwaarder model, ook wel “Franse vingerhoed ”genoemd voor het zwaardere werk. De manchet is voorzien van draaigroeven, en kenmerkend is een topgroef. Deze exemplaren met de kenmerkende topgroep dateren vooral uit 1625-1675. Vanaf het einde van de 18e eeuw werden de vingerhoeden volledig machinaal geproduceerd.
