Οι Απόκριες στον Κολινδρό έδιναν αφορμή ενός γενικού ξεφαντώματος με ιδιαίτερη εκδήλωση τα καρναβάλια, τους μεταμφιεσμένους, τους μασκαράδες, που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των ημερών της αποκριάς με κορύφωση την Κυριακή της Τυρινής και της Καθαράς Δευτέρας.
Οι μασκαράδες είτε έκρυβαν το πρόσωπο με μάσκες προσωπίδες από πανί ή χαρτί, είτε το άλειφαν με αιθάλη (καπνιά-φούμο) από τα τζάκια, ή με άλλης προελεύσεως βαφές, μαύρες συνήθως ή κόκκινες, ώστε να επιτύχουν μια κάποια μεταμόρφωση, που θα προκαλούσε όχι μόνο την προσοχή αλλά και μια μικρή ή μεγάλη, πάντως χονδροκομένη και μερικές φορές τερατώδη κωμική έκφραση.
Η παρουσία των μασκαράδων στους δρόμους κατά ομάδες ή και μεμονωμένα ξεσήκωνε στα πλήθη των θεατών την περιέργεια, το κέφι και δημιουργούσε την αποκριάτικη ατμόσφαιρα κι όλοι μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, περίμεναν να γελάσουν και να χαρούν αλλά και να κουτσομπολέψουν, να κολλήσουν κανένα επιτυχημένο ή αταίριαστο παρατσούκλι, να κρίνουν αυστηρά και να επικρίνουν ανάλογα με τις συμπάθειες και το γούστο του καθενός. Οι Κολινδρινοί "δάγκωναν" άσχημα με τους χαρακτηρισμούς τους, αν κάτι δεν τους άρεσε!
Εξαιρετική συγκίνηση όμως προκαλούσε η εμφάνιση της ομάδας με την εθνική ενδυμασία, τις φουστανέλες μ’ όλα τα εξαρτήματα, τα φουντωτά τσαρούχια, τις κάλτσες, τα χολέβια, τις καλτσοδέτες, τα πισλιά, τις σιάπκιες, τα ασημένια μαχαίρια και τις πιστόλες.
Την εμφάνιση των φουστανελάδων συνόδευαν οι φωνές των παιδιών, που προηγούνταν για να τους αναγγείλουν. Η κραυγή «οι καπεταναίοι έρχονται» ανατάρασσε τα πλήθη και τα πατριωτικά τραγούδια που ακουγότανε έστρεφαν την σκέψη προς το όραμα της απελευθερώσεως, που θα έφερνε κάποτε η φουστανέλα των τσολιάδων!
Βιολιά, λαγούτα, γκάιντες, νταούλια και ζουρνάδες, φερμένα από το Λιμπάνοβο (σημ. Αιγίνιο) και η Κολινδρινή λατέρνα, συνόδευαν τις καλύτερα οργανωμένες παρέες, που σκορπούσαν την ευθυμία και ξεσήκωναν το κέφι για γλέντι και φαγοπότι.
Επίσης το βράδυ της Κυριακής γινόταν το περίφημο «Χάσκα» δηλαδή ένα κομμάτι σκληρός χαλβάς δεμένος στην άκρη μια κλωστής, κρεμασμένης στον πλάστη που κρατούσε ο αρχηγός της οικογένειας και επιδέξια περιέστρεφε ώστε να περνά μπροστά από τα ανοιχτά στόματα των γύρω από το τραπέζι καθήμενων, ο καθένας των οποίων προσπαθούσε να δαγκώσει των χαλβά έχοντας τα χέρια πλεγμένα πίσω από την μέση του.
Αναδημοσίευση - Πηγή: kolindros fire.gr
Επιμέλεια ανάρτησης: Νίκος Καραστεργίου