พื้นฐานของงานทัศนศิลป์ไทย 

ทัศนศิลป์ไทย หมายถึง งานจิตรกรรม ประติมากรรม สถาปัตยกรรม ที่สร้างขึ้นโดยช่างไทยในอดีต แสดงเนื้อหาเรื่องราวเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา ประวัติของพระพุทธเจ้า ความเชื่อ วัฒนธรรม ประเพณีของคนไทย ที่เรียกว่า ศิลปะไทยแบบประเพณีนิยม (Thai Traditional Art) ทั้งนี้เป็นเพราะปัจจุบันงานศิลปะของไทยมีความหลากหลายมากขึ้นอันเนื่องมาจากการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย กาลเวลา ความคิดเห็น ค่านิยม วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ทำให้ศิลปะไทยต้องเปลี่ยนแปลงไปด้วย โดยแบ่งออกเป็น ๒ กลุ่มใหญ่ ๆ ได้แก่ กลุ่มทัศนศิลป์ไทยแบบประเพณีนิยม ที่ยังรักษาแบบแผนดั้งเดิมไว้ กับกลุ่มทัศนศิลป์ไทยสมัยใหม่ (Modern Art) ที่นำศิลปะไทยในอดีตมาประยุกต์ดัดแปลงเป็นทัศนศิลป์ไทยแนวใหม่ที่เรียกว่า ศิลปะร่วมสมัย (Contemporary Art) ทั้งสองกลุ่มมีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันมา ทำให้มีผลงานทัศนศิลป์ไทยอยู่ในสิ่งแวดล้อมให้ได้เลือกชื่นชมได้ตามรสนิยมของแต่ละคน 

   ศิลปะไทยมีพื้นฐานมาจากพระพุทธศาสนา เริ่มขึ้นเมื่อพระพุทธศาสนาเผยแผ่จากชมพูทวีป (ประเทศอินเดีย) เข้ามาสู่ดินแดนสุวรรณภูมิในสมัยทวารวดี ประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๑–๑๖ โดยพระภิกษุ ๒ รูป คือ พระโสณเถระและพระอุตตรเถระ ได้เดินทางเข้ามาเพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนาในดินแดนสุวรรณภูมิแห่งนี้ ซึ่งสันนิษฐานกันว่าเป็นบริเวณจังหวัดนครปฐม ราชบุรี ซึ่งปัจจุบันพบแหล่งศิลปวัตถุเก่าแก่มากมาย โดยเฉพาะได้สร้างเจดีย์ขึ้นเป็นครั้งแรก (พระเจดีย์องค์เดิม) เรียกว่า พระธมเจดีย์ ซึ่งต่อมาได้พัฒนาบริเวณนี้ขึ้นเป็นวัดในปัจจุบัน มีชื่อว่า วัดพระปฐมเจดีย์ราชวรมหาวิหาร เป็นพระอารามหลวงชั้นเอกชนิดราชวรมหาวิหาร ตั้งอยู่ที่ตำบลพระปฐมเจดีย์ อำเภอเมืองนครปฐม จังหวัดนครปฐม (กรมศิลปากร, ๒๕๓๙)

ย้อนกลับ