เรื่องมีอยู่ว่า..

เมื่อกว่า 100 ปีก่อน กลุ่มชาติพันธุ์ กะเหรี่ยง ได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานในพื้นที่แห่งนี้ ซึ่งมี ห้วยแม่ประจันต์ ไหลผ่านจากทิศเหนือมายังบริเวณที่ราบเชิงเขา และมีต้นยางขึ้นอยู่นับไม่ถ้วน

ปรากฏว่าในช่วงหนึ่งของลำห้วยนั้น กระแสน้ำไหลย้อนกลับ หรือเรียกกันว่า “น้ำกลับ” พ้องกับต้นยางที่มีมากมาย ชาวบ้านจึงเรียกชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านยางน้ำกลับ” ซึ่งต่อมาเสียงเรียกเพี้ยนกลายเป็น “บ้านยางน้ำกลัด”

เมื่อประชากรเพิ่มมากขึ้น จึงได้มีการแบ่งแยกออกเป็น บ้านยางน้ำกลัดเหนือ และ บ้านยางน้ำกลัดใต้ ตามพื้นที่ภูมิศาสตร์
ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นชื่อของตำบลทั้งสอง คือ “ตำบลยางน้ำกลัดเหนือ” และ“ตำบลยางน้ำกลัดใต้” ที่ใช้อยู่จนถึงปัจจุบัน

เรื่องมีอยู่ว่า...

เมื่อกว่า 100 ปีที่ผ่านมา กลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยง ซึ่งรู้จักกันในท้องถิ่นว่า “กะเหรี่ยงโป่ง” ได้อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในเขตพื้นที่ตำบลยางน้ำกลัดใต้ อาศัยอยู่รวมกันอย่างสงบใต้ร่มเงาของป่าเขาและธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์

ในช่วงเริ่มแรกชาวบ้านเรียกชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านกะเหรี่ยงโป่ง” เพื่อสะท้อนอัตลักษณ์และต้นกำเนิดของกลุ่มชน

ต่อมาได้มีการเปลี่ยนชื่อหมู่บ้านเป็น “บ้านโปร่งวิเชียร”

ซึ่งเป็นชื่อที่ใช้เรียกกันอย่างเป็นทางการและปรากฏในเอกสารราชการจนถึงปัจจุบัน

เรื่องมีอยู่ว่า...

ในอดีตพื้นที่แห่งนี้มีลำห้วยสาธารณะที่ชาวบ้านใช้ร่วมกัน โดยรอบลำห้วยนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ชนิดหนึ่งที่ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น ชาวบ้านเรียกว่า “ต้นชะพลู” น้ำในลำห้วยยังมีลักษณะพิเศษคือ มีฟองอากาศผุดขึ้นมาคล้ายน้ำพุธรรมชาติ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะถิ่น

ต่อมาได้มีชาวกะเหรี่ยงอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในพื้นที่นี้ จึงเรียกชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านพุพลู” ซึ่งสะท้อนทั้งธรรมชาติของพื้นที่และกลุ่มคนที่อาศัยอยู่

ต่อมาเมื่อชุมชนขยายตัว ได้มีการแยกพื้นที่เป็น "บ้านพุพลูล่าง” ตามลักษณะภูมิประเทศและตำแหน่งที่ตั้งของหมู่บ้านในหุบเขา

เรื่องมีอยู่ว่า..
เดิมทีชาวบ้านในพื้นที่หมู่ 4 แห่งนี้ เคยเป็นส่วนหนึ่งของ “บ้านพุพลู” ซึ่งเป็นหมู่บ้านดั้งเดิมที่ตั้งอยู่ริมลำห้วยสายเดียวกัน อุดมไปด้วย ต้นชะพลู และมีน้ำที่ผุดฟองคล้ายน้ำพุธรรมชาติ อันเป็นที่มาของชื่อ "พุพลู"

เมื่อจำนวนประชากรเพิ่มขึ้น และพื้นที่อยู่อาศัยกระจายขึ้นไปทางตอนบนของภูเขา

จึงได้มีการแยกชุมชนออกจากกัน โดยกลุ่มที่อาศัยอยู่บริเวณที่สูงกว่า ได้รับการจัดตั้งเป็นหมู่บ้านใหม่

และตั้งชื่อว่า “บ้านพุพลูบน”

เพื่อให้สอดคล้องกับหมู่บ้านเดิม และแสดงถึงตำแหน่งทางภูมิศาสตร์ซึ่งอยู่ตอนบนของลำห้วย

เรื่องมีอยู่ว่า...

ในพื้นที่ของหมู่บ้านแห่งนี้ มีอ่างเก็บน้ำซึ่งเป็นแหล่งต้นน้ำสำคัญ และเป็นที่อยู่อาศัยของปลาน้ำจืดหลากหลายชนิด

ชาวบ้านในสมัยก่อนจึงเรียกบริเวณนี้ว่า “วังปลา”

ประกอบกับพื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยก้อนหินมากมาย ซึ่งไม่สามารถใช้เพาะปลูกหรือทำการเกษตรได้

จึงมีการเรียกรวมกันว่า “วังหิน”

และกลายเป็นชื่อของหมู่บ้านอย่างเป็นทางการว่า “บ้านวังหิน” จนถึงปัจจุบัน

เรื่องมีอยู่ว่า... 

ในอดีต บริเวณเชิงเขาแห่งหนึ่งในป่าลึกมี ต้นโพธิ์ขนาดใหญ่ ขึ้นอยู่ต้นเดียวอย่างสง่างาม

ที่โคนต้นมีน้ำผุดขึ้นตลอดปี ไหลรวมเป็นลำห้วยขนาดใหญ่

จึงถูกขนานนามว่า “ห้วยรางโพธิ์” อันเป็นสัญลักษณ์ของความอุดมสมบูรณ์

ต่อมา เมื่อกิจการเหมืองแร่ในพื้นที่ใกล้เคียงเลิกกิจการ

ชาวบ้านจากจังหวัดเพชรบุรีและพื้นที่รอบข้างได้อพยพเข้ามาจับจองพื้นที่ทำไร่ และตั้งถิ่นฐานถาวร

จึงตั้งชื่อหมู่บ้านแห่งนี้ว่า “บ้านห้วยรางโพธิ์” ตามลักษณะทางธรรมชาติที่โดดเด่น

เรื่องมีอยู่ว่า...

บ้านปากรัตน์" เป็นหมู่บ้านที่แยกมาจาก บ้านวังหิน หมู่ที่ 5 ตำบลยางน้ำกลัดใต้ เมื่อปี พ.ศ. 2538

แต่ประวัติการตั้งชื่อหมู่บ้านไม่ชัดเจน