ประวัติวัดห้วย

     วัดหัวห้อยตั้งอยู่เลขที่ 72 บ้านหัวห้วย หมู่ที่ 4 ตำบลหนองยวง อำเภอเวียงหนองล่อง จังหวัดลำพูน เดิมเป็นวัดร้างชื่อวัดหัวห้วย ไม่มีใครทราบประวัติวัดร้างแห่งนี้อย่างแน่ชัดว่าได้ก่อสร้างมาตั้งแต่สมัยใด แต่เป็นที่ทราบกันดีในหมู่ประชาชนบ้านหัวห้วยว่ามีวัดร้างอยู่ท้ายหมู่บ้านซึ่งมีต้นโพธิ์และฐานอิฐ เป็นซากปรักหักพังอยู่มากมาย

     ปี พ.ศ. 2520 ได้มีการขุดสระน้ำประจำหมู่บ้านขึ้นในบริเวณด้านทิศตะวันตกของต้นโพธิ์ และได้นำเศษอิฐเก่า ไปทิ้งที่อื่นปัจจุบันยังคงเหลืออิฐเก่าให้พบเห็นบริเวณใต้ต้นโพธิ์ ต่อมาประชาชนบ้านหัวห้วยได้เพิ่มปริมาณมากขึ้น และการไปทำบุญที่วัดอรุณวิทยาวาส (ห้วยปันจ๊อย) ก็ห่างไกล และการคมนาคมไม่สะดวก

     ดังนั้นเมื่อวันที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2535 นายฉลาด พรมจาริต ผู้ใหญ่บ้านในขนาดนั้น ได้นำประชาชนบ้านหัวห้วยร่วมกันบูรณะรื้อฟื้น วัดหัวห้อย (ร้าง) ขึ้นมาใหม่อีกครั้งหนึ่ง และเป็นวัดที่รื้อฟื้นขึ้นมาใหม่มีความขาดแคลนในหลายด้าน ดังนั้นจึงมีพระสงฆ์หมุนเวียนมาจำพรรษาหลายรูป จนกระทั่ง พ.ศ. 2545 คณะศรัทธาวัดหัวห้วย จึงไปนิมนต์พระพัทยา ปกสฺสโร มาจำพรรษาและพัฒนาวัดหัวห้วยขึ้นจนถึงปัจจุบัน

ประเพณี “สืบสานป๋าเวณีปี๋ใหม่เมือง” งานสงกรานต์

     เป็นอีกหนึ่งประเพณีที่มีคนเข้าร่วมเป็นจำนวนมากทุกปี เนื่องจากคนนชุมชนที่ไปทำงานต่างจังหวัด ต้องกลับมากราบไหว้และรดน้ำดำหัวผู้เฒ่าผู้แก่ พ่อแม่ โดยจะมีกิจกรรมขนทรายเข้าวัด ทำบุญตักบาตร ฟังเทศน์ สืบชะตาต่ออายุ สรงน้ำเจดีย์พระธาตุ สรงน้ำพระภิกษุสามเณร รดน้ำดำหัวผู้สูงอายุในชุมชน งานสวดมนต์พิธีใจ๋บ้านหรือกลางหมู่บ้าน แห่ไม้ค้ำโพธิ์