ประวัติวัดขรัวช่วย

วัดขรัวช่วย พื้นที่ตั้งวัดขรัวช่วยเดิม เป็นป่าเบญจพรรณรกชัฏไปด้วยต้นไม้ใหญ่นาๆชนิด เป็นที่พักผ่อนของป้านกวีดผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งซึ่งมีอาชีพทำปศุสัตว์(เลี้ยงควาย) ในตอนเช้าของทุกวันจะต้อนฝูงควายไปกินหญ้า ในเนื้อที่ผืนนี้ เมื่อพักเที่ยงก็หยุดกินข้าวเที่ยงใต้ต้นไทรใหญ่กลางทุ่งนั้นเอง ในวันหนึ่ง ขณะหยุดกินข้าวเที่ยงใต้ต้นไทรใหญ่ คุณป้าก็ได้นั่งสำรวจโคนต้นไทรไปด้วย และได้เห็นวัสดุบางอย่างอยู่ในรากต้นไทรคล้ายๆแท่งซิเมนต์ คุณป้าแซะดึงและตัดรากต้นไทรออก ปรากฏว่า วัสดุนั้นเป็นเข่าของพระพุทธรูปขนาดใหญ่ เมื่อเป็นเช่นนั้นคุณป้านกวีดจึงบอกชาวบ้านให้มาช่วยกันแผ้วถางรากไทรที่ปกคลุมออกไปจนปรากฏว่าเป็น พระพุทธรูปขนาดใหญ่องค์หนึ่ง แต่ด้วยกาลเวลาอันยาวนาน หรือด้วยเหตุใดไม่ทราบได้

คือพระพุทธรูปองค์นี้ไม่มีเศียร ชาวบ้านต่างช่วยกันหาเศียรพระ บริเวณนั้นจนเจอ ด้วยแรงศรัทธาในพระพุทธศาสนาของชาวบ้านและป้านกวีด จึงตกลงใจหาช่างฝีมือมาปั้นเพื่อต่อเศียรพระพุทธรูปนั้น แต่ต่อเศียรพระเท่าไหร่ ก็ไม่เป็นที่พอใจของชาวบ้าน คือเศียรเอียงบ้าง มองแล้วไม่สวยบ้าง แม้จะเปลี่ยนช่างกันใหม่หลายครั้งหลายคราว

จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ชาวบ้านมองดูช่างกำลังต่อเศียรพระอยู่นั้น ได้มีนายควาญช้างคนหนึ่งเดินทางผ่านมา มีคนหนึ่งในกลุ่มชาวบ้านจึงได้ถามควาญช้างว่าพอมีฝีมือในการปั้นบ้างหรือเปล่า นายควาญช้างตกปากรับคำว่าจะลองดู โดยขณะที่ปั้นต่อเศียรพระ ตัวเองขอนั่งบนคอช้าง และให้ชาวบ้านส่งวัสดุต่างๆขึ้นมา เมื่อได้ใช้เวลาสักพักหนึ่ง ก็แล้วเสร็จ เมือชาวบ้านมองดูพระพุทธรูปเห็นว่ามีความสวยงามไม่มีตำหนิเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา เกิดความปิติชอบใจ มองดูพูดคุยวิจารณ์กันไปต่างๆนาๆ จนลืมนายควาญช้าง ผู้ปั้นพระพุทะรูปในขณะนั้น พอชาวบ้านนึกขึ้นได้ว่าจะสอบถาม เป็นใครมาจากไหนก็ไม่เจอตัวเขาเสียแล้ว จึงพูดกันไปว่า “เป็นเทวดามาต่อเศียรพระพุทธรูปให้”

หลังจากนั้นจากการบอกเล่าของชาวบ้านต่อๆกันมา ได้มีพระภิกษุหนึ่งเดินธุดงค์มาปักกลด บริเวณพระพุทธรูปองค์นั้น ซึ่งชาวบ้านเลื่อมใสศรัทธา และทราบว่าพระภิกษุ ชื่อว่า “ช่วย”ก็กราบนิมนต์ให้จำพรรษาที่นี้ และได้พร้อมใจกันจัดสร้างวัด ตั้งชื่อกันว่า “วัดขรัวช่วย” แต่คำว่า“ขรัวช่วย” เป็นชื่อของสถานที่ตั้งวัดเดิมอยู่แล้ว จากคำยืนยันของชาวบ้านผู้สูงอายุหลายท่าน และพระครูวิธารสังฆกิจว่าน่าจะไม่ได้ตั้งชื่อวัด ตามชื่อของพระภิกษุรูปนั้น