ผีเสื้อและดอกไม้

หากใช้วลีว่า "กรุงศรีอยุธยาไม่สิ้นคนดี" เพื่อประกาศเกียรติคุณของนวนิยายขนาดไม่ถึงร้อยตอนจบเล่มนี้ อาจทำให้นักอ่านหรือนักเขียนนวนิยายไทยถึงกับค้อนเคือง เพราะนั่นย่อมหมายความว่าขณะที่เรานึกหมดอาลัยตายอยากต่อนวนิยายไทยร่วมสมัยในปัจจุบัน

งานเขียนของนิพพานฯเล่มนี้ ก็เข้ามาช่วยกู้ความรู้สึกสิ้นหวังนั้นไว้ได้ค่อนข้างมาก โดยเฉพาะในแง่ของความประสานกลมกลืนระหว่างเนื้อหาสาระกับศิลปะการประพันธ์ที่สวยงาม สร้างสรรค์ และสะอาดสะอ้านอย่างน่าชื่นใจ ไม่มีน้ำเน่าเจือปนให้ระคายเคือง ทั้งไมใช่วรรณกรรมดีหรืองานเขียนที่หมกมุ่นอยู่กับตนเองดังนักเขียนหนุ่มหลายคนเคยถูกวิพากษ์วิจารณ์มาแล้วจากหลายทิศทางนิพพานฯเป็นนักเขียนรุ่นใหม่ อยากจะเรียกเช่นนั้นสำหรับนักเขียนผู้มาทีหลังยุคสมัยของ 'กลุ่มมือทอง' ที่เมื่อเปรียบเทียบกับนักเขียนร่วมยุคของเขาแล้วก็น่จะฝากความหวังไว้ให้เพื่อลบคำปรามาสที่ว่าคนรุ่นใหม่ไม่มีฝีมือเขียนนวนิยาย ผลิตได้แต่เรื่องสั้นและเขียนกลอนเพราะเขาได้พิสูจน์อีกครั้ง หลังจากที่'ครีบูรพา"เคยพิสูจน์มาแล้วในเรื่อง'แลไปข้างหน้า' ซึ่งออกมาในรูปแบบและวิธีการเสนอที่คล้ายคลึงกัน---

รัศมี เผ่าเหลืองทอง

นิตยสาร'โลกหนังสือ'

ฉบับเดือน มิถุนายน พ.ศ.2521