Vooroordelen
Op de eerste plaats moeten we ons van de vooroordelen bevrijden die we van onszelf hebben.
Vooroordelen zijn altijd gebaseerd op diepe overtuigingen, op generalisaties, op ongecontroleerde veronderstellingen, op een soort geloof.'
Het is echter onmogelijk zich, van welk vooroordeel dan ook, te bevrijden, wanneer we het vraagstuk niet werkelijk zelf trachten te doorgronden en in staat zijn afstand te doen van een bepaalde kijk op de zaak en een nieuwe visie op diezelfde zaak te ontwikkelen.
We kunnen niet tevreden zijn de gedachten van een ander persoon te aanvaarden; het is nodig opvattingen, ook al stemt iedereen er mee in, zelf te overdenken, te onderzoeken en een eigen standpunt in te nemen!
Welke opvattingen moeten we nu corrigeren?
De eerste vraag die we onszelf stellen, luidt: "Zijn we zoals we zijn goed genoeg?"
Weinig mensen, met een gezond verstand, zullen 'ja' zeggen.
Het treurige is, dat de enigen die menen dat ze goed genoeg zijn zoals ze zijn, geestesziek zijn!
Een krankzinnige ziet niet wat er bij hem hapert, net zo min als misdadige en criminele mensen dat doen. Ze denken dat met hen alles in orde is terwijl alle anderen fout zijn.
In tegenstelling daarmee heb je de neurotische mens, die zichzelf voortdurend afvraagt wat er bij hem niet klopt, waarbij hij behalve zichzelf ook anderen de schuld voor zijn problemen in de schoenen schuift.
Hij is constant bang iets fout te doen; hij probeert zichzelf te beschermen door een bonte veelheid van verdediging en verontschuldigingmechanismen.
Hebben we werkelijk alleen maar de mogelijkheid, ofwel te huichelen dat we altijd op het goede spoor zitten en daarbij de ellende en de twijfels eraan uit ons bewustzijn bannen, ofwel onder te gaan in schuldgevoelens en de vrees dat we niet tegen de eisen van het leven opgewassen zijn?
HIER LIGT DE KERN VAN DE ZAAK. We hebben alle reden om niet over alles tevreden te zijn met wat we doen. Wij allen maken fouten en zelfs veel fouten. Maar rechtvaardigt dat de ontevredenheid over onszelf?
Het is onmogelijk volkomen te zijn! Het is zélfs een gebrek aan realiteitszin om naar volmaaktheid te streven! Dat is een onbereikbaar doel! We zullen bitter worden als we merken hoever we van dat doel verwijderd blijven!
Het is menselijk fouten te maken (errare humanum est) en wij zullen moeten leren met onszelf te leven met al onze onvolkomenheden.
Als we over onszelf niet tevreden zijn en ons niet accepteren zoals we zijn, dan zullen we nooit in staat zijn met onszelf vrede te sluiten! Wat we ook bereiken, er zal altijd een stukje onvolkomenheid in ons achter blijven.
Waarom aarzelen we nog onszelf toe te staan, dat we goed genoeg zijn zoals we zijn én anderen hetzelfde voorrecht te gunnen?
De diepere reden is dat we geen vertrouwen hebben in de menselijke natuur. We zijn er helemaal van overtuigd dat, als we iemand laten weten dat hij goed genoeg is, wij zijn groei en zijn ontplooiing in de weg staan. De meeste mensen geloven dat niemand bereid is, zonder zweepslagen, zijn positieve bijdrage te leveren, te leren, te groeien en te werken. MAAR DAT IS DOMWEG NIET WAAR.'
Lees verder: Ik ben ik en zoals ik ben, ben ik goed genoeg