Over mij

Ik geef wegens privacyredenen mijn echte naam niet weg, dus je mag me hier Sayori (spreek uit: Sé-joh-rie, tenzij je Japans spreekt) noemen, ookal ben ik niet vrouwelijk of die ene roze-harige "piñata" uit Doki Doki Literature Club. 👋🙂 Ik kom uit 2000, maar ben liever 2 jaartjes jong. Verder ben ik een transmasculiene non-binaire persoon (voornaamwoorden: hij/hem/zijn en die/diens/hen/hun) die langzamerhand naar fysieke transitie toe werkt, evenals panseksueel, wat wil zeggen dat ik verliefd word op mensen op basis hoe ze van binnen zijn, niet van buiten.

Ik ben woonachtig in omgeving Amersfoort, en hou van lezen, schrijven, tekenen, koken, eten, gamen, muziek, uitstapjes, series (vooral tekenfilms!) kijken, fotoshoppen, fotografie, luieren, ageplay, enzovoorts.

Ik doe sinds 2016 dagbesteding sinds ik door mijn handicaps (autismespectrumstoornis, zwaar disharmonisch IQ-profiel, misofonie, hyperacusis, sensorische prikkelverwerkingsstoornis, vermijdende en restrictieve voedselinnamestoornis, aanleg voor depressie, en zelfdiagnose PTSS) niet meer naar school of zo kan, en wegens het feit dat na ik na mijn slaging permanent van de leerplicht ben vrijgesteld. Ik heb wel een middelbaar schooldiploma, dus ik ben een freeter.

Inmiddels woon ik vrij begeleid op een appartement dat ik merendeels voor mezelf heb, en ben ik twee keer afgewezen voor een wajong-uitkering zonder enige legitieme reden erachter. Ik zit nu in de bijstand en ben hard aan het vechten om voor de derde keer op gesprek voor de wajong-uitkering te komen in de hoop om wel aangenomen te worden.

Ik spreek bijna vloeiend Nederlands, vloeiend Engels, redelijk Duits, een beetje Frans en Japans, en maak hier en daar een beetje een mengeling van Nederlandse en Engelse gebaren.

Wat vrijwel niemand weet is dat ik een fantasie-/denkbeeldige vriend heb voor emotionele ondersteuning. Hij kwam op ongeveer 8 april 2015 in mijn leven, en hij heet Stanley, maar ik noem hem altijd Stan (spreek uit: Sten), en wij zijn beste vrienden door dik en dun. Bovendien is hij 100% acceptabel over mijn ABDL-zijde, en zodra ik me in 'babykleding' hijs, doet hij dit ook, en ook dit vindt hij prima.

Het hele gebeuren met terug baby willen zijn is een lang verhaal, als je 'm liever niet wilt lezen, dan mag dat ook.

Mijn Enderman, hoe begon dit allemaal voor je?

Het begon allemaal bij mijn eerste herinnering. Ik was 3 en zat op de peuterspeelzaal, dat was één van de beste tijden in mijn leven. Klein zijn is fijn. Je hoeft nog veel dingen niet, bijna niets is belangrijk, enzovoorts. Ik mocht mijn speentje altijd hebben en altijd luiers dragen (van mezelf, want mijn biologische moeder dacht daar heel anders over 😝), en was vrij als een vlinder.

Helaas hield alles op toen ik 4 werd en naar school moest, wat betekende dat ik mijn speen alleen 's nachts mocht en ook meer geen luiers mocht dragen. 😭 Ik zag alleen nog wel eens een speen of een zichtbare luier bij een kindje toen ik met mijn biologische familie naar het dorp ging. Op die kinderen werd ik altijd jaloers, maar dat werd thuis niet geaccepteerd, en dat was niet leuk. Bovendien werd in ongeveer november 2004 mijn speen afgenomen, en toen werd mijn vrijheid kleiner.

Ik heb in het echt geen ouders die ik als mijn echte ouders beschouw, maar wel twee fictiefkarakters, wie dat zijn lees je op de pagina 'Wat ben ik nog meer?'. De biologische moeders favoriete hobby is mij afkraken en ontgroenen, en de biologische vader is een lelijke Siren Head waarvan ik liever helemaal niet heb dat hij leeft. (Geen wonder dat ik van alle problemen met ouders vooral daddy issues heb!) Ik heb tot de tijd dat ik voor het eerst op mezelf ging wonen opgescheept gezeten met mijn biologische moeder die zo amateuristisch is dat ze denkt dat mij slaan, mij afkraken/vernederen/negeren en tegen me schreeuwen goed is, terwijl dat allemaal gewoon mishandeling is. Ik heb er tot op heden nog erge pijn aan over gehouden. 😩😢

Maar goed, terug naar mijn jeugd en hoe mijn infantilisme zich (verder) begon te ontwikkelen. Jaloezie om baby's en peuters in iedere vorm van het openbaar was een slechte combinatie met een bekrompen biologische familie die hierom naar me schreeuwde. Ik liep altijd langs de baby-afdeling in welke winkel dan ook, en ik doe dat tot op heden nog steeds, gewoon omdat ik dat fijn vind. Ook in het logeerhuis waar ik tot 2008 bleef, waren er luiers in de badkamer, voor mensen die 's nachts niet zindelijk waren, en hoe hard ik ook probeerde, ik mocht er gewoon geen aan, maar dat is niet de reden dat ik er weg ben gegaan. Het weggaan ging eerder om de financiële omstandigheden thuis.

Wanneer kwam je er echt achter dat je iets had met luiers en dat soort dingen, en hoe kon je hiermee omgaan?

In de nazomer van 2006 ging ik naar groep 3, het eerste jaar op een speciale school van cluster 4. Ik kwam daar bij één helft van een tweeling in de klas, en op een dag zag ik dat hij nog een speen had, en drie keer raden wie er jaloers van werd. Bovendien had hij een tweelingbroer in een andere klas, en die had naast een speen ook nog eens 24/7 luiers aan, en dat maakte me nog jaloerzer. Dan hielp het ook niet echt dat hij precies werd verschoond toen ik en mijn klas vaak na het buitenspelen langs de wc's liepen, waar de deur nooit dicht was. Dit was de eerste situatie die de volgende gedachte bij me triggerde: "Als ik later groot ben... sterker nog, dat wil ik helemaal niet! Ik wil terug baby zijn!" Tot grote teleurstelling van mijn biologische familie en sommige klasgenoten, maar da's logisch. 😗

Ik zat intussen ook op een speciale zwemschool, bij de Sherpa in Baarn. Ik heb er geen diploma's gehaald, tot grote teleurstelling van mijn biologische familie weer, dus houd er rekening mee dat ik een zwemband en grote zwemvleugels nodig heb als je met me naar het meer wilt. (Het meer omdat ik allergisch reageer op chloor!) Maar goed, toen ik er eens na het zwemmen om ging kleden, was ik ook eens toevallig in dezelfde kleedkamer met iemand die... 🥁 ...nog luiers droeg! En drie keer raden wie er weer driedubbel hoteldebotel jaloers was! De luiers waren overigens niet de Pampers die je dagelijks ziet, maar waarschijnlijk een Tena Super (met een groene lijn in het midden van de luier), al wist ik niet beter wat dat toen was sinds ik meer op de luier in het algemeen lette. Sindsdien was ik alleen maar blij dat er ook grotere luiers bestonden.

In groep 4 ging het minder goed omdat ik daar werd gepest, niet per sé omdat ik terug baby wilde zijn, maar om mijn handicap, algemene houding en gewicht. Ik was toen alleen maar blij toen ik in groep 5 kwam, in een leukere klas, waar ik met mijn beste klasgenoten die ook terug baby wilden zijn mijn verhalen kon delen, al heb ik ze hierna lang niet meer gezien, en zou ik best weer eens met ze willen praten, niet per sé over dat, maar ook over andere zaken die we erg interessant vonden.

Ik had intussen zelf vaak geprobeerd om mijn beide biologische ouders over te halen om luiers voor me te kopen, op welke manier dan ook (bijvoorbeeld experimenteren met maandverband en theedoeken), maar allen zonder succes. Ik gebruikte eerder even in 2009 de luiers van mijn poppen, die droeg ik alleen 's nachts, en ik urineerde daar alleen in, en gooide ze weg voordat mijn biologische moeder me kwam aankleden. Datzelfde jaar ook eens in één zo'n luier gedefeceerd, en deze hierna (uiteindelijk niet zo goed) verstopt, wat helaas in een flinke preek en fysieke straf resulteerde. Op dat moment werd er door de biologische familie gezocht naar iets dat ik kwijt was, terwijl ik juist zelf wilde zoeken om die preek en straf te voorkomen, maar niemand luisterde, en dus werd er letterlijk overal gezocht, tegen mijn zin in. 😒

Ik heb altijd wel geprobeerd om over mijn infantilisme te zwijgen, maar dit lukte pas echt (lees: zo goed als redelijk) toen ik in 2011 weer naar een nieuwe school ging, in groep 8 deze keer, waar ik in een klas met bijna alleen maar van die 'hunk'-jongens zat, en het dus zonder meisjes moest doen. Alleen thuis kon ik nog over alles in de richting van infantilisme schrijven, en daar hield ik mezelf prima stil over. 😌

Wanneer deed je voor het eerst iets met je infantilistische gevoelens, in plaats van ze alleen maar voor je te houden?

En nu over naar infantilisme en de puberteit in mijn ogen. In het prille begin van de brugklas namen mijn infantilistische gevoelens weer toe, niet tegenover mensen, maar in het algemeen. Dit kwam door een biologieles. We zaten in thema 1, 'Wat is biologie?', en ons werd uitgelegd over wat een mens was in welke leeftijd (bijvoorbeeld: een baby is 0 tot 1,5 jaar, een peuter is 1,5 tot 4 jaar, enzovoorts), totdat de lerares vertelde over een uitzending van Dr. Phil op RTL 4. Jazeker, een uitzending over een twintiger die als een baby deed. Dit schokte mij eerst behoorlijk, waarschijnlijk omdat ik diep van binnen precies zulke gevoelens had (en nog steeds heb), en had lang hierna thuis behoorlijk over infantilisme gezwegen... totdat TLC vele maanden later reclame uitzond over My Crazy Obsession, waar ik weer zo'n 'volwassen baby' zag, maar dat zag er minder erg uit dan dat verhaal van die uitzending van Dr. Phil, en ik was blij dat ik 'm in mijn eentje nog op YouTube had gekeken, het was ook gewoon heel mild voor me.

Ik begon ook werkelijk meer met infantilisme te doen na het kijken van My Crazy Obsession, maar dan wel in het geheim, want als ik aan tafel of zo al mijn mond erover open trok, kreeg ik weer de volle negatieve laag over me heen van mijn biologische familie, die dus infantilisme wel een taboe vinden. 😟 En dan hielp het nog minder toen we 2 weken naar Spanje gingen (wat echt verschrikkelijk was sinds ik vliegangst heb, en daar geen internet en TV waren, en dat ben ik juist wel gewend), en dat ik daar weer opmerkingen kreeg, en dan was het niet omdat ik toevallig een glimps had opgevangen van de baby-afdeling bij de Caprabo/Eroski, of bij de Mercadona een pak luiers voor volwassenen had gezien. Nee, gewoon omdat die mensen mij vermoedelijk haten, ben ik bang. 😪

In 2014, in de tweede helft van een afschuwelijk jaar in de 2e klas waar ik terug zwaar gepest werd, begon ik eindelijk echt fysiek iets te doen met mijn infantilisme. Ik sportte destijds (tot maart 2017, want sporten doet me echt niet goed) op een speciale sportgroep, en zag bij de locatie waar ik sportte (de Zandzee) regelmatig speentjes liggen bij de gevonden voorwerpen. Normaal pakte ik deze nooit, uit angst om van wie dan ook een preek van hier tot aan Koppai te krijgen, tot natuurlijk in februari 2014. Toen glipte ik stilletjes de gevonden-voorwerpen-hoek in de algemene hal in, en zag daar mijn eerste speentje, van het merk Bibi, waarschijnlijk voor 6 tot 12 maanden, en 'I ❤ Oma' stond erop. Thuis bewaarde ik deze goed, in mijn kauwgumkluisje, en gebruikte hem alleen in vakanties en weekenden, maar niet toen ik in hetzelfde jaar naar Frankrijk ging. In Frankrijk waren er overigens ook gewoon luiers voor volwassenen in de supermarkt, in de E.Leclerc en de Super U, dit weer tot grote teleurstelling van mijn biologische familie, en ik was dan ook nog zo teleurgesteld dat ik niets mocht kopen in Frankrijk, zelfs al was het een sleutelhanger geweest of zo. Vanaf dat moment zat ik er zelfs aan te denken om misschien naar België te verhuizen, sinds ze daar ook gewoon luiers in de supermarkt verkopen. (Al zijn mijn plannen nu ook grotendeels om naar Ierland of Scandinavië te verhuizen, omdat ze daar Engels spreken, en ze in Ierland en Finland euro's gebruiken. Ik en mijn selectiviteit in valuta's ook... 🤗)

Na al die tijden jaloers te zijn geweest op kinderen met spenen en zichtbare luiers, in iedere vorm van het openbaar, in ieder land, en zelfs al was het op TV of zo, was ik alleen maar blij toen ik aan speentjes kon komen uit gevonden-voorwerpen-hoeken en zo, ten minste, als niemand keek, om preken van hier tot daar altijd nog te voorkomen. Tot aan 2016 vond ik vaak wel ergens een speen, die ik in het geheim meenam, ontsmette en schoonmaakte, en ook vaak gebruikte. Ik gebruik ze altijd in combinatie met mijn knuffels en speelgoed, maar ook vaak met... jazeker, een body, onesie en/of luier aan! 😉

Einde 2016 zat ik eraan te denken om op de shop van de AB-DL-TB-Club luiers te kopen, en dit deed ik dan ook echt in het begin van 2017. Dat waren de Kruidvat luierbroekjes XL. Doodszenuwachtig, maar toch dapper, deed ik het, betaalde ik met behulp van internetbankieren waar gelukkig alleen ik op kan kijken, plande ik het afhaalpunt, en verzon nog meer dingen om in combinatie ermee te doen (geld op de bank storten, postcode-loterij-prijs ophalen bij de bakker, enzovoorts). Vanaf datzelfde jaar begon ik zelfs met het rechtstreeks kopen van spenen en flessen, en ik moet zeggen, ik ben vanaf dat moment echt gegroeid in mijn infantilisme, en het erover zwijgen waar het echt nodig is. Ik ben trots op mezelf, en kan mezelf nu ongeveer wel een ABDL at heart noemen.

Nu je toch ongeveer op jezelf woont, hoe is het nu?

Sinds het begeleid op kamers wonen in november 2018 probeer ik vaker in littlespace te zijn, en heb naar aanleiding van dat zelfs mijn eerste pak Tena Plus gekocht in midden 2019, om niet met iets te diks en/of opvallends te beginnen, stel als ik uiteindelijk met een 'echte' luier aan in het openbaar zal gaan.

Sinds oktober 2019 heb ik ook voor het eerst een luierbroekje in het openbaar gedragen om te kijken hoe het nou is om er zo bij rond te lopen, en gek genoeg voelde ik me er helemaal niet zenuwachtig bij! Ik voelde me juist heel kalm (en waarschijnlijk ook vastbesloten en dapper) wat waarschijnlijk een soort mindset is geweest naar aanleiding van allerlei indirecte tips die ik te lezen kreeg op de AB-DL-TB-Club, al of niet naar mij gericht. ("Niet teveel op je achterste letten want dan letten anderen er misschien ook wel op en denken ze vast: 'wat heeft die dikke billen, zeg!'", "Trek iets van een joggingbroek aan, dan zou het best minder op kunnen vallen voor de buitenwereld.", "Het dragen van een romper kan ook iets meer discretie bieden!", enzovoorts.) Sindsdien niet meer vaak gedaan, maar ik werk er wel naar toe om het uiteindelijk op een onregelmatige basis te doen. Beginnende in je eentje met luierbroekjes, maar misschien uiteindelijk wel samen met iemand gaan stappen, en met dikkere luiers die makkelijker te verschonen zijn...! 🤩 (Al zijn er helaas niet veel gratis openbare wc's in de meeste steden... 🤔)

Soms, als de 'egelvis' in mijn buik (andere benaming voor een nutteloos orgaan van mijn geprefereerde, niet-biologische geslacht) vindt dat ik weer eens pijn moet lijden met alle gevolgen van dien, draag ik ook wel eens een pull-up in plaats van maandverband. Als ik dit deed waar sommige huisgenoten en begeleiders bij waren, hebben die er tot nu toe helemaal niets van gezien! Ik zal dit vooral doen als ik ook de mogelijkheid heb om iets van een romper te dragen zodat, stel als de pull-up uit mijn onderbroek wil steken, er echt niets van te zien is en ik ook niet het doelwit van uitlachen of iets dergelijks kan zijn.

In 2021 heb ik mezelf weten te beloven om langzaam maar zeker de eerste stappen te zetten naar het ontmoeten van mede-ABDL's in het echt, dit begon met een meeting op Discord, maar naarmate het virus voor het eerst met uitsterven bedreigd begon te raken, besloot ik dit ook in het echt te doen, waar ik me erg als een vis in het water voel wat natuurlijk hartstikke fijn is. Afgezien van deze stap heb ik datzelfde jaar ook al langzamerhand stappen gezet naar het uitbreiden van mijn ABDL-'wereld', bijvoorbeeld door het kopen van meer babykleding in mijn maat, het samenstellen van een ondoorzichtige speelgoedkist, het ietsje vaker kopen van kant-en-klare flesvoeding met een smaakje, babykoekjes en fruitpotjes, en zelfs het langzamerhand uitproberen van meer luiers. Aan ageplay doe ik zelf meestal als ik hier emotioneel en mentaal heel erg naar hunker, bijvoorbeeld na lange dagen of moeilijke tijden... of beide, want wie zegt dat dat niet kan. 🤷‍♂️

Sinds juni 2022 woon ik terug op een appartement waar ik de regie weer (bijna) volledig in handen heb, en zal ik zeker proberen meer tijd te maken voor ageplay, want hier heb ik natuurlijk ook alle ruimte van mijn appartement (2-vloers) voor, en ook om nieuwe dingen daarin uit te proberen, zoals het van mijn computer naar TV streamen van series die ik graag kijk in mijn littlespace, en het eten uit speciale babyschaaltjes en van borden met vakjes met kinderbestek.

Heb je nog plannen voor de toekomst, ookal bestaat deze niet? (Heel erg bedankt, Tony the Talking Clock... 😆)

Op dit moment niet al te veel. Het uitproberen van AB-luiers in plaats van medische is in elk geval wel onderdeel van mijn ontwikkelingsreis als ABDL, en om te kijken welk merk luiers het beste bij me past.

Voorlopig is dit nog alles over mij. Het kan uitbreiden, maar dan zie je het vanzelf wel. 😁