Rust en onrust

Op een prikbord in een museum trof ik dit weekend deze tekst aan. 'Art should comfort the disturbed and discomfort the comfortable.' Een prachtige tekst, waarbij ik gelijk dacht: dit geldt eigenlijk ook voor godsdienst. Ook religie zou rust moet geven aan wie angstig of bezorgd zijn, maar de andere mensen, die het wel heel comfortabel hebben, misschien juist wat mogen 'opschudden'.

Dat laatste zou je heilige onrust kunnen noemen. Zolang er nog onrecht is en er nog mensen zijn die lijden, kunnen we ons niet terugtrekken in ons eigen veilige wereldje. Althans niet wanneer we ons aangesproken weten door de bijbelse boodschap. Die zet ons altijd op het spoor van mensen die onze aandacht nodig hebben. Zo worden we opgeroepen tot onrust over alles wat niet goed is. Als we daar tenminste de ruimte voor hebben.

Want voor wie worstelen met het bestaan en even de handen vol hebben aan zichzelf, voor hen (voor jou?) klinkt precies dat andere signaal: overvraag jezelf niet en weet dat er tijden zijn dat je niets anders hoeft dan te zorgen voor jezelf. Voor jou klinkt er een boodschap van liefde en rust.