Osiem dziesiątek i siedem lat temu nasi ojcowie założyli na tym kontynencie nowy naród, pomyślany w wolności i dedykowany przesłaniu, iż „wszyscy ludzie stworzeni są równymi”.

Zajmuje nas teraz wielka wojna domowa, poddając próbie, czy ten naród, bądź naród jak nasz pomyślany i dedykowany, długo trwać może. Spotykamy się na polu wielkiej w tej wojnie bitwy. Przyszliśmy dedykować część tego pola na miejsce spoczynku dla tych, co tu umarli, aby naród mógł żyć. To możemy, z całą poprawnością, uczynić. Jednak w sensie większym, nie nasza to moc dedykować, nie nasza to moc konsekrować, nie nasza to moc uczcić tę ziemię: odważni ludzie, żywi i martwi, którzy tu walczyli, uczcili ją ponad naszą mierną zdolność, by dodać czy ująć. Świat niewiele zważy ani długo nie będzie pamiętać, co my tutaj mówimy; ale nie zapomni nigdy tego, co zrobili tu oni.

Nam tutaj żywym lepiej będzie siebie dedykować temu wielkiemu zadaniu, co przed nami pozostaje ― podjąć po tych zasłużonych umarłych zwiększone poświęcenie sprawie, której oni tu ostatnią pełną miarę poświęcenia oddali ― uroczyście postanowić, że nie umarli na darmo, a naród da wolności nowe narodziny, i rząd tego narodu, dla narodu sprawowany przez naród, z ziemi nie zniknie.