กลุ่มบริหารกิจการนักเรียน

ระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน  student support system

        คู่มือระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนท่าแพผดุงวิทย์

      รายงานสรุปการรู้จักนักเรียนเป็นรายบุคคล

      รายงานสรุปการคัดกรองนักเรียน

      บันทึกการให้คำปรึกษาเบื้องต้นโดยครูที่ปรึกษา บก10/2565 ออนไลน์

      บันทึกการส่งต่อภายใน บก11/2565 ออนไลน์

      รายงานแจ้งผลการช่วยเหลือนักเรียน (จากการส่งต่อบุคลากรภายในโรงเรียน) บก12/2565 ออนไลน์

      แบบบันทึกสรุปรายงานผลการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของครูที่ปรึกษา บก13/2565 ออนไลน์

      แบบสรุปผลการคัดกรองและช่วยเหลือนักเรียนเป็นรายบุคคล (สำหรับครูที่ปรึกษา) บก14/2565 ออนไลน์

การให้นักเรียนออกจากการเรียนในโรงเรียน ทำได้หรือไม่ อย่างไร?

       ตามกฎกระทรวงของประเทศไทย สถานศึกษาของรัฐไม่สามารถไล่นักเรียนหรือนักศึกษาที่ตั้งครรภ์ (ซึ่งมักจะนำไปสู่การแต่งงาน) ออกจากสถานศึกษาได้ 

สาระสำคัญคือ:

• สิทธิในการศึกษา: นักเรียนที่แต่งงานแล้วหรือตั้งครรภ์ยังมีสิทธิได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานอย่างต่อเนื่อง

• การจัดระบบดูแล: สถานศึกษาต้องจัดให้มีระบบดูแลช่วยเหลือที่เหมาะสมและต่อเนื่องแก่นักเรียนกลุ่มนี้ เพื่อให้สามารถเรียนต่อไปได้

• ข้อยกเว้น: การให้นักเรียนออกจากสถานศึกษาจะทำได้ก็ต่อเมื่อเป็นการย้ายตามความประสงค์ของตัวนักเรียนเอง 

       ดังนั้น นักเรียนที่แต่งงานแล้วสามารถเข้าเรียนในโรงเรียนของรัฐได้ และโรงเรียนมีหน้าที่ต้องสนับสนุนให้พวกเขาสามารถเรียนสำเร็จหลักสูตรได้

กฎหมายหลักที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองสิทธิทางการศึกษาของนักเรียนที่แต่งงานแล้ว หรือนักเรียนที่ตั้งครรภ์ มีดังนี้:

กฎหมายหลัก

• พระราชบัญญัติการป้องกันและแก้ไขปัญหาการตั้งครรภ์ในวัยรุ่น พ.ศ. 2559

  • มาตรา 6: เป็นหัวใจสำคัญของเรื่องนี้ โดยระบุให้สถานศึกษาต้องจัดให้มีระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนหรือนักศึกษาที่ตั้งครรภ์ให้ได้รับการศึกษาด้วยรูปแบบที่เหมาะสมและต่อเนื่อง

  • กฎหมายฉบับนี้มีเจตนารมณ์เพื่อคุ้มครองสิทธิในการศึกษาของวัยรุ่นที่ตั้งครรภ์ (ซึ่งมักนำไปสู่การสมรส) ไม่ให้ถูกกีดกันหรือถูกบังคับให้ออกจากสถานศึกษา 

กฎกระทรวงและข้อบังคับที่เกี่ยวข้อง

• กฎกระทรวงกำหนดประเภทของสถานศึกษาและหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขในการดำเนินการของสถานศึกษาในการป้องกันและแก้ไขปัญหาการตั้งครรภ์ในวัยรุ่น พ.ศ. 2566 (แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2559)

  • กฎกระทรวงนี้ออกตามความใน พ.ร.บ. ข้างต้น เพื่อวางกรอบการดำเนินงานที่เป็นรูปธรรมของสถานศึกษา

  • สาระสำคัญ: ห้ามสถานศึกษาไล่นักเรียน นักศึกษาที่ตั้งครรภ์ออกจากสถานศึกษา เว้นแต่เป็นการย้ายตามความประสงค์ของนักเรียน นักศึกษาเอง และกำหนดแนวทางให้โรงเรียนต้องจัดรูปแบบการเรียนที่ยืดหยุ่นและเหมาะสม เช่น การเรียนทางเลือก หรือการจัดสวัสดิการที่จำเป็น 

กฎหมายอื่นที่เกี่ยวข้องโดยอ้อม

• รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย: ให้การรับรองสิทธิพื้นฐานของประชาชนชาวไทยในการได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานอย่างเท่าเทียม

• พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ: กำหนดสิทธิและหน้าที่ทางการศึกษาและการจัดระบบการศึกษาของชาติ

กฎหมายเหล่านี้ร่วมกันสร้างหลักประกันว่าการแต่งงานหรือการตั้งครรภ์จะไม่เป็นอุปสรรคต่อสิทธิในการเข้าถึงการศึกษาในโรงเรียนของรัฐ

การสร้างวินัยเชิงบวก (Positive Discipline)

    หมายถึง การอบรมสั่งสอน และ การปลูกฝังวินัย เพื่อให้เด็กมีพฤติกรรมที่เหมาะสม และเคารพกฎระเบียบในสังคม โดยการเน้นที่พฤติกรรมที่เด็กจำเป็นต้องเรียนรู้ และพัฒนาการทางด้านอารมณ์ และสังคมของเด็ก เป็นสำคัญ

การสร้างวินัยเชิงบวก เป็นวิธีการที่สอดคล้องกับธรรมชาติการรับรู้และการเรียนรู้ของเด็ก กล่าวถึงเด็กจะรับรู้สิ่งที่เราสื่อสารได้ดีเมื่อเราตอบสนองความต้องการพื้นฐานทางร่างกายและจิตใจของเด็กก่อน แล้วสมองของเด็กจึงจะเปิดรับสิ่งที่เราต้องการสื่อสาร และเด็กจะเรียนรู้สิ่งที่เราสื่อสารได้ดีเมื่อเราสร้างและรักษาสัมพันธภาพที่ดีกับเด็กก่อน แล้วสมองของเด็กจะพร้อมทำความเข้าใจ เทคนิคของการสร้างวินัยเชิงบวก

1.ควรชมเชยนักเรียนแบบเฉพาะเจาะจงตามสมควร เพื่อให้เขารู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ

2.ในการพูดคุยกับนักเรียน ครูผู้สอนควรยืนในระดับสายตากับนักเรียน ซึ่งจะทำให้นักเรียนรู้สึกได้รับความใส่ใจ มีคุณค่าและเชื่อใจ

3.เปิดโอกาสให้นักเรียนมีทางเลือกในเชิงบวก โดยไม่ใช้การสั่งหรือการบังคับ เช่น มีข้อเสนอให้นักเรียนเลือกว่า จะให้จัดสอบหรือจะทำรายงานมาส่งเก็บคะแนน ซึ่งสิ่งจะช่วยให้นักเรียนรู้จักคิดและตัดสินใจเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเอง

4.ใช้วิธีการเบี่ยงเบนพฤติกรรมแทนการสั่งให้หยุดหรือห้าม เช่น นักเรียนบางคนที่ชอบเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ก็อาจเปลี่ยนที่นั่งให้ใกล้ชิดคุณครูหรือให้ห่าง จากหน้าต่างแทนการไปดุต่อว่านักเรียน ซึ่งจะทำให้นักเรียนมีความรู้สึกต่อต้านได้

5.ควรให้ความสำคัญกับนักเรียนทุกคน ในฐานะเขาเป็นส่วนหนึ่งของชั้นเรียน เขาควรมีสิทธิ์ในการนำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับชั้นเรียนและควรมอบหมายหน้าที่ให้เขาดูแลตามสมควร

6.ใช้โทนเสียงปกติในการพูดคุยกับนักเรียน ไม่ตะโกนใส่ ซึ่งจะทำให้ชั้นเรียนมีความสัมพันธ์ที่ดี นักเรียนก็พร้อมที่จะตั้งใจฟังครู และพฤติกรรมที่ดีของครูก็จะเป็นแบบอย่าง ที่ดีของนักเรียนต่อไป เพราะไม่มีใครชอบคนที่ตะโกนใส่ตัวเอง ดังนั้นจึงควรพูดคุยกับเด็กด้วยโทนเสียงปกติ

7.สอนให้เด็กรู้จักเลือกที่จะทำอะไรก่อนและหลัง

8.กำหนดเวลาในการทำกิจกรรมต่าง ๆ ในชั้นเรียน และกำชับให้นักเรียนคำนึงถึงการรักษาเวลาอยู่เสมอ

9.ครูควรมีโอกาสบอกความรู้สึกของตัวเองกับนักเรียน ถึงสิ่งที่นักเรียนกำลังกระทำอยู่ว่า ครูชอบและชื่นชมในสิ่งที่เขาทำดี หรือรู้สึกเสียใจกับพฤติกรรมไม่ดีของเขา ซึ่งจะทำให้เขาได้เรียนรู้ว่าทุกการกระทำของเขาส่งผลต่อความรู้สึกของคนอื่น

10.ส่งเสริมให้นักเรียนทำความเข้าใจตัวเอง ซึ่งแต่ละคนล้วนมีความแตกต่าง และแม้จะคนเดียวกัน แต่ในแต่ละวันก็มีอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน เราจึงควรสอนให้นักเรียนรู้เท่าทันอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง เพื่อที่จะได้จัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองได้อย่างเหมาะสม คือสามารถกำกับตัวเองได้นั่นเอง การใช้คำพูดเป็นกุญแจสำคัญของการสร้างวินัยเชิงบวก จากเทคนิคการสร้างวินัยเชิงบวกจะเห็นได้ว่า เป็นวิธีที่ส่งเสริมให้ครูได้ใช้วิธีการเพื่อการสอนมากกว่าการสั่ง ซึ่งคีย์เวิร์ดที่สำคัญในเรื่องของการสร้างวินัยเชิงบวกนี้คือ เรื่องของการเลือกใช้คำ โดย ดร.ปนัดดา ธนเศรษฐกร ได้บอกถึงแนวทางในการตรวจสอบคำพูดของตัวเองว่า ช่วยให้นักเรียนมีวินัยเชิงลบหรือเชิงบวกหรือไม่ ได้แก่

       1.คำพูดนั้น เป็นการสั่ง หรือ การสอน การสั่งคือ การบังคับให้ทำ ส่วนการสอนคือการบอกและส่งเสริมให้นักเรียนได้ทำด้วยตัวเอง ซึ่งการสอนนั้นส่งผลต่อสภาพจิตใจของนักเรียนได้ดีกว่าการสั่งหรือการบังคับ

       2.คำพูดนั้น เป็นสิ่งที่พูดถึงอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต เราควรจะพูดถึงพฤติกรรมของนักเรียนในเรื่องของปัจจุบัน ไม่ควรจะยกเรื่องในอดีตหรืออนาคตมากล่าวถึง เช่น เราพบว่านักเรียนหลับระหว่างเรียนหนังสือ เราควรจะพูดคุยกับเขาเฉพาะพฤติกรรมดังกล่าว และไม่ควรต่อว่าเด็กถึงการมาสายของเด็กเมื่อหลายวันก่อน หรือพูดถึงเรื่องที่เราคิดว่าเขาจะทำ แต่เขายังไม่ได้ทำ เป็นต้น

       3.คำพูดนั้น เข้าใจยากหรือง่ายสำหรับนักเรียนหรือไม่ นักเรียนแต่ละระดับ มีระดับความเข้าใจในการสื่อสารแตกต่างกัน การเลือกใช้คำให้เหมาะสมกับวัยของนักเรียนจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ

       4.คำพูดลักษณะของคำพูด ควรเปลี่ยนจาก “ห้าม ไม่ อย่า หยุด” ซึ่งเป็นคำที่ทำให้สมองต้องประมวลผล 2 รอบ ให้เป็นการบอกสิ่งที่ต้องการให้ทำไปตรงๆ เช่น แทนที่จะบอกว่า “อย่าวิ่ง” ให้เปลี่ยนเป็น “ค่อยๆ เดิน” เป็นต้น

บันทึกเวรประจำวัน รายชื่อผู้แทนนักเรียน  รายชื่อนักเรียนโครงการส่งเสริมอาชีพ

ระเบียบว่าด้วยทรงผมนักเรียนโรงเรียนท่าแพผดุงวิทย์   Regulations for hairstyles of students of Thapae Phadungwit School         

แบบเช็คชื่อนักเรียนเข้าแถวตอนเช้า

บัญชีรถ รับ-ส่ง นักเรียน โรงเรียนท่าแพผดุงวิทย์