760 lecie Starej Rudnej

Juz w przyszłym roku ( 2021 ) nasza wieś będzie obchodzić 760 lecie, została lokowana na prawie niemieckim (magdeburskim) w 1261 roku przez księcia głogowskiego Konrada II.

Na terenie miejscowości oraz w jej najbliższej okolicy zlokalizowano kilka stanowisk archeologicznych. Najstarszym z nich jest cmentarzysko ciałopalne związane z tzw. kulturą łużycką. Na obszarze dzisiejszej Polski rozwijała się ona przez mniej więcej tysiąc lat (XIII – IV wiek p.n.e.), aż do czasu najazdów plemion scytyjskich. Najwięcej jednak śladów osadnictwa na tym terenie pochodzi z wczesnego średniowiecza (od VII wieku n.e.). Jedno z nich, wczesnośredniowieczne cmentarzysko szkieletowe, było poddane pracom wykopaliskowym o charakterze ratowniczym w pierwszych latach XX wieku. Nazwa osady wywodzi się od złóż rudy darniowej, którą eksploatowano i przetapiano w okolicy już w II wieku p.n.e. Wieś została lokowana na prawie niemieckim (magdeburskim) w 1261 roku przez księcia głogowskiego Konrada II. Swoje znaczenie zaczęła stopniowo tracić u schyłku XIII wieku, kiedy to w jej sąsiedztwie, około 1280 roku, lokowano nową osadę o tej samej nazwie. Od tej pory starszą, niejako macierzystą miejscowość określano przymiotnikiem Stara – Antiqua Rudna (1376, 1399) i Alten Rauden (1520). Według podań i przekazów ustnych osadę targową założono na wzgórzu w miejscu przedchrześcijańskiego centrum kultowego. Już w pierwszej połowie XII wieku wzniesiono tu romański kościółek z fundacji Piotra Włostowica, który dość wcześnie nabył uprawnienia diecezjalne i do około 1330 roku skupiał wiernych ze znacznego obszaru obecnego powiatu lubińskiego. W 1442 roku niemal cała osada została strawiona przez pożar. Ze zniszczeń odbudowała ją rodzina von Luttwitz, którzy byli jej właścicielami do roku 1654. W tym też roku nowym włodarzem miejscowości został Abraham von Prittwitz.

Tekst ze strony Henryka R.

Projekt monety Remigiusz Sz.