Frans van Seumeren senior

Bonpapa

Frans van Seumeren senior was koopman en industrieel. Hij werkte hard in zijn bedrijven de Nederlandse Teer- en Asphaltindustrie (Uithoorn) en de Verenigde Utrechtse IJzerhandel. Zelf was hij enigst kind maar stichtte een familie van 14 kinderen. En hij had daar met zijn veeleisende functies nog tijd voor ook. Er was in de Vliethoeve aan de Vleutenseweg (later het Witte Huis genoemd) veel ruimte voor feesten en plezier. ‘Bonpapa’ zoals hij werd genoemd zorgde niet alleen voor zijn dochters en zonen. Ook voor zijn personeel was hij een steun en toeverlaat. Hij adviseerde, regelde en schonk. Mensen wisten hem te vinden voor raad en bijstand. Veelzeggend was de ‘kinderbijslag’ die Bonpapa aan zijn werknemers betaalde, lang voor de introductie van de kinderbijslag die wij nu kennen.

Godsvruchtig

Van Seumeren was een zeer godsvruchtig man die iedere dag te kerke ging. Waar hij ook was in de wereld. En hij was met schenkingen en adviezen nauw betrokken bij de stichting van de Majellakerk. Hij werd er kerkmeester, een soort van financieel en facilitair manager. De Majellakerk was ‘zijn’ kerk. En dat bleef niet alleen bij woorden. Al voor de oorlog schonk hij de kerk de glas-in-lood ramen in het priesterkoor en kerkzilver (cibories en een monstrans). En toen de Duitsers tijdens de oorlog de luidklokken uit de toren verwijderden om te kunnen omsmelten voor de oorlogsindustrie, schonk hij de kerk een noodklok: de zogenaamde werkbel uit zijn bedrijf.

Belofte

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Frans van Seumeren vastgehouden door de Duitsers. Al biddend voor zijn thuiskomst beloofde hij de Majellakerk een carillon te schenken als zijn familie en bedrijven gespaard zouden blijven van oorlogsgeweld. Zijn familie en bedrijven kwamen vrijwel ongeschonden uit de oorlog. Na de bevrijding ging het Van Seumeren niet voor de wind, maar hij vergat zijn belofte niet. In 1953 plaatste hij een order voor de eerste drie luidklokken. De andere 32 bestelde hij een jaar later. Frans van Seumeren overleed in september 1954 na een kort ziekbed. Negen dagen voor zijn dood ondertekende hij ‘met zwakke en onvaste hand’ de schenkingsakte. Hij schonk hiermee officieel het unieke carillon aan zijn Majellakerk. Een paar maanden later zou het carillon worden ingezegend en in gebruik genomen. Zijn belofte was waargemaakt: ‘zijn’ Majellakerk had een carillon.

Frans van Seumeren overleed in september 1954 na een kort ziekbed. Een paar maanden later zou het carillon dat hij had geschonken worden ingezegend en in gebruik genomen. Zijn belofte was waargemaakt: ‘zijn’ Majellakerk had een carillon.