Embedded Files
„Now, O, now, I needs must part”
(John Dowland)
Nu, o, nu ik heengaan moet,
Groet ik je, schoon niet getreurd.
Daar gemis geen vreugde doet;
Vervlogen vreugd is verbeurd.
Zolang ik leef, noopt mijn hart,
Want zonder hoop is ’t niet vief
Zo bewijst wanhoop met smart,
Want verdeeld heeft niemand lief.
Droeve wanhoop stoot mij af;
Grof is wat wanhoop schenkt.
Als afscheid zo aanstoot gaf,
Is zij het dus die mij krenkt.
Zo gauw jij bij mij verdween,
Was ’t gedaan met al mijn vreugd,
Daar ik van jou houd, jou alleen,
Wier liefde mij heeft verheugd.
Schoon ik je niet meer aanschouw,
Zal ik jouw blik niet derven.
Tot de dood ons scheidt in rouw,
Nooit zal mijn passie sterven.
Droeve wanhoop stoot mij af;
Grof is wat wanhoop schenkt.
Als afscheid dan aanstoot gaf,
Is zij het dus die mij krenkt.
Schat, al kom ik nimmer weer,
Hartstocht en ik gaan saam dood.
O mis hem niet met hartzeer
Van wie jij vanouds genoot;
Afscheid is gewis, nu ’k sneef,
’k Sterf daar jij mij jou ontzegt.
Wanhoop zet hem daarom scheef
Die zowel leeft als sterft recht.
Now, oh now I needs must part,
Parting though I absent mourn.
Absence can no joy impart;
Joy once fled cannot return.
While I live I needs must love,
Love lives not when Hope is gone.
Now at last Despair doth prove,
Love divided loveth none.
Sad despair doth drive me hence;
This despair unkindness sends.
If that parting be offence,
It is she which then offends.
Dear when I from thee am gone,
Gone are all my joys at once,
I lov’d thee and thee alone,
In whose love I joyed once.
And although your sight I leave,
Sight wherein my joys do lie.
Till that death doth sense bereave,
Never shall affection die.
Sad despair doth drive me hence;
This despair unkindness sends.
If that parting be offence,
It is she which then offends.
Dear, if I do not return,
Love and I shall die together.
For my absence never mourn
Whom you might have joyed ever;
Part we must though now I die,
Die I do to part with you.
Him despair doth cause to lie
Who both liv’d and dieth true.
„Can she excuse my wrongs”
(John Dowland)
Vergeeft ze mijn feilen door deugd vervuld?
Zal ik haar roemen als ze mij zo plaagt?
Is dat rein vuur dat door rook wordt verhuld?
Moet ik loof prijzen dat mij geen vrucht draagt?
Nee, nee: als schaduwspel ’t lijf overrompelt,
lijd je pijn terwijl je blik vertroebelt.
Kille minne welt bellen op, dompelt
geloftes onder, in zand gedroedeld.
Verlang je nog naar meer steken
als je weet dat ze je niets gunt?
en je haar wil nooit zult breken,
je geen liefde verwachten kunt?
Was ik zo min, dat ik niet mocht smachten
naar ijle vreugden die ze mij ontneemt?
Zo ijl ze zijn, zo ijl is mijn trachten:
Als zij dit ontzegt, wat nog blijft mij vreemd?
Als ze toegeeft aan wat rede dicteert:
Dat liefde als reden wettiging vergt.
Lief, gun me dat je me hiermee vereert,
of, als ik sterven moet, me niet meer tergt.
Beter duizendmaal te sterven,
dan te leven terwijl ik verdierf:
Lief, gedenk toch dat ik het was
die om jouwentwil tevreden stierf.
Can she excuse my wrongs with virtue’s cloak?
shall I call her good when she proves unkind?
Are those clear fires which vanish into smoke?
must I praise the leaves where no fruit I find?
No, no: where shadows do for bodies stand,
thou may’st be abused if thy sight be dim.
Cold love is like to words written on sand,
or to bubbles which on the water swim.
Wilt thou be thus abused still,
seeing that she will right thee never?
if thou canst not overcome her will,
thy love will be thus fruitless ever.
Was I so base, that I might not aspire
Unto those high joys which she holds from me?
As they are high, so high is my desire:
If she this deny what can granted be?
If she will yield to that which reason is,
It is reasons will that love should be just.
Dear make me happy still by granting this,
Or cut off delays if that I die must.
Better a thousand times to die,
then for to live thus still tormented:
Dear but remember it was I
Who for thy sake did die contented.
Wijding van het Rijksmuseum te Arnhem,
genaamd „voormalig Stadhuis te Amsterdam”
Vrij naar Alberdingk Thijm
Nooit sloopt Vaderlandsliefde Mokums Oud Stadhuis:
Klimaatdisruptie wenkt kunstminnaars tot de Sluis
Het Anthropoceen; een Zondvloed deed opzien baren
En, naar Arnhem, Kunst Heur nieuwe wijk overvaren:
Vlot over waatren brug, in veilge reddingsbark,
Dreef Werelderfgoed: want Arnhem is Hollands Ark!
Arnhem is Hollands Ark. Als, om den Waterschade,
Mozes’ roede niet sláat — slaat Gelder ons al gade.
Welk lief lichtjen blinkt in het overstroomde niets!
Dit, Mokum, was uw deel! — Als cultuurdrager Diets
Mag ekpyrosis uw Hollandocentrisme treffen
’t Was als straf om ev’rywhen elders plek te verheffen;
Uw Wil was Wederrecht, ter liefde van het Geld,
Een grens te stellen; welk Holt-landse bomen velt.
Mokums Dam staat nu leêg; het IJ is waarlijk open:
Holland is uit Holland gegaan
Gewesten zijn ontrouw, maar er kraait kind noch haan,
Schilders, beeldhouwers zijn hun graven uitgedropen.
De kunst! de kunst! — Cultuur drukt zwáar op ons.
Geen Sakser kan zijn hart in’t Rijksmuseum verkwikken:
Heel Brabant mag over solastalgie beschikken:
De bundel mist slechts één pijl des Bonds:
De Nacht wacht — voor sombre blikken!
Maar neen! te Arnhem daagt nog licht!
Daar breekt de zon nog door de dampen;
Daar vlammen, schoon omfloerst, de kaarsen nog en lampen....
Op d’Elevacie der Edele Vrouwe Petronella de la Court, alsus Illuster,
En haar huydenwoordige Sin-rycke Saense Suster,
Haer Volgling in de Kunsten Alderdevootst
Bei’ verbeelt op een Stukje Schildery in Malkander
door poesel Vrouwe-Handt gebootst
Doch eertyts geschildert van een Ander
***
Aanschou ’t Mirakel uyt myn hooft geboren;
So Minerf ’t Ligt sag in Alvaers gefronste voren
Vertroost Natuur sigh door de Konst in ’s Mensen oog
Doch dra sy verset staet, houdt sy’t selden droog,
En Grypt haer Doek, dept Verwes traenen op’t Lynwaet
Om in Lynsaet beelt te geven aen haer eel Gelaet.
So ook op dit stuk Houts, bemaalt van soet Handtje
Doch geïnventeert vanouts van my Mieris, Jantje.
Daer sit sy, schrander byschryvent in haer Groot-Boek
Soveel saken dat geen schilder t’af kan malen
Of haar Saal levendig voor den Geest magh halen
So vol van Rariteyten, ten thoon voor’t Eelst Bezoek:
Kostlicke Schulpen, Schalen, en Schilderyen.
Gy die tsaam in’t Samelaarsters-Gildt gedyen
Laet de blick dwalen, betyen; wat u aengelangt,
Op’t Konterfeitsel dat tot Ciersel voor u hangt.
Gy siet een’ Brouwster op stand, statig aan de want
Sy reêneert met verstand aen Bacchante devyant,
Doch met Stoet van Bewond’rers die in Reidans gaet
Tot Eer haerer Sterre, eer sy ten Hemel vaert.
In Apols Kar met Musen, haer Susterschappen.
Want sy vermagh uyt menigh Vaetken tappen.
Met Clio vorst sy naer ’s Lands Geschiedenis.
Wyl sy kavelt met Callioop in Muysenis.
Tot Eraat verhoudt sy sigh even Musicqaal
Als tot Euterp in Dubbel-Klank Harmoniaal.
Met Melopomeen heeft sy Plegtigheyd gemeen
En met Polyphym, wat ongerympt, haer Spleen.
Gelyk Thalie draegt sy Poppekas in falie voor.
En in Koor verleydt sy Acheloos als Terpsikoor,
Krygt van hem Kockel, Wulk en Schulp-Trompet der Faam
Wyl sy dyt uyt tot Uranies bestert Lychaem.
Van haer ontfing sy ongevenaerde Atlanten
Die om d’Aert banden leggen tot haers Weërs-Kanten
Langs Kaap Hoop tot aen Oost-Injen en Sinaas Kust
Die bracht Porceleyn dat in’t Kabinet berust:
Backen, Bossies, Borden, Boffers en Bagynties
Alles hoogst qualiteyt sonder tierlantynties.
Uyt West-Injen Naturaliën alder Aert
Die sy sorgsaem geordent in Laadties opbewaert.
So sal men Petra Niella wel gedenken
Als Boom-Steen waerop rust de Kerck van Gods Geschenken
Silveren Beslagh der Deught, waerin gevat Scriptuur
Wit op Swart door Vreught byeen, als het fynst Sculptuur
Op Ebbe Voet, uyt Eel Phantyn, dat’s Elpenbeen
De Werrelt der Natuur, hier voor’t rapen in’t kleen,
Naer’t Leven uytgesneen, secuur doch verheven:
Venus, Amor en Mars – ’t Oer-Bos uyt-gedreven.
So d’Olifant syn laetste Aem blaest om syn Hooren
Luyden Kerst-Nagt-Bellekens om Paerlen Moeren
Thoen U Adam t’Aerts Paradys quam t’ontfallen.
Bedenkt wel, van alwat Gy hier uyt wilt stallen,
Of versaemt in Ebbe of Coningshouten Kas,
Selfs verstockt Men-Is-Te-Doodt ook eens levent was.
So volgt de Levens-Konst op Natuurs Versterven;
Weet dat Leda’s Swaen eens d’Aert-Kloot sal beërven.
Daer syn Schepselen die nog in’t Slyck wemelen
Die scheppen, en sigh selv’ op mooghen hemelen.
Menigh Snuffelaer-Waernemer magh t’ontwaren:
Tot weeck Sacht-Leven, Kick-Vorsch en Graat-Visch scharen
Waer onder Mier is, Fretje, Bÿke en Crab-Beest.
Doch geen dier kan overleven ’s-Sondvloedts Tempeest
Maer, voor waer, daer is geen eed’ler Dier als de Swaen
Want die sal in ’s Scheppers Heugenis voort-bestaen.
*** *** ***
(Toegift op den jarigen Autheur)
So sal Neels Mæceen op’t Nageslagt overslaen
Als een Vloedt-Golf die strekt tot Eer van Saens Vulcaen.
Want Saendyks Draeken-Temster Griet Hut houdt de Lyn.
En behoedt so Smit en Konst-Broeder voor’t Venyn.
De melkkiesjesballade
De herinnering aan haar kindertijd
draagt zij met haar mee,
soms niet zonder weemoed,
maar bekommerd tevreden;
niet lyrisch, gewoon lief.
Soms denkt ze weleens
‘was of had ik maar’.
Volgt haar schreden terug en zoekt,
weer gaand over gladde treden
en opnieuw op gammele trapjes staand,
langs al lang niet begane paden
onzeker huppeldartelend
met sprongetjes in de tijd,
en zoekt daar fouten
– bij voorbaat vergeeflijk –
welke misschien al nooit waren,
nooit geweest, waar zij ooit was,
of niet meer zijn, waar zij nu is.
Dan staat ze stil
bij waar iets goedging
of bij wat er scheefliep;
nu precies. Hier en daar,
in de herinnering aan haar eden
liggen de keuzes die ze maakte,
de soms harde noten die ze brak,
gekraakt met haar melkgebit
waarvan haar nog slechts, één
één klein kiesje rest,
waarin tot einde van dagen...
al wordt het haar onttrokken,
haar onvervalste onschuld schuilt.
Enfilade
Zolang u onderweg bent,
raakt u nooit de weg kwijt.
alleen waar u woont, dwaalt u,
door vertrek naar vertrek,
die samen uw thuis niet vormen.
Uw huis is geen thuis,
maar een aaneenschakeling
van plaatsen waar u
voor onbepaalde tijd verblijft of
u allang niet bent geweest,
soms kortstondig in gedachte.
Door te vertrekken uit uw huis
– Het huis van uw Vader
en dat van uw Moeder –
en daarbij het achterland
van uw jeugd achterlatend
koos u een pad, het uwe,
niet langer ’t spoor bijster.
Maar al te lief laat u achter.
Laat u zich meenemen
waar de weg u naartoe voert
en waar de weg zich voedt met u.
En zich aan elkaar te goed doend,
Vindt u de weg en hij u.
Op uw weg verdwaalt u niet,
Toch treedt u hem met voeten,
Omdat hij gewoonweg onder u ligt
en reeds achter u ligt.
Daarbij: u staat liever in de weg dan in uw huis.
De terugkeer is dan geen thuiskomst,
maar een vertrek van waar u eertijds woonde.
Het huis, dat onderkomen mag heten,
geen hoede waaronder u zich veilig waant.
Waarvandaan u kwam, heet uw thuis,
Waar naartoe u slechts in herinnering kan terugkeren.
Maar het huis, waar u nu bent,
noemt u niet meer dan verblijfplaats;
een bivak van uw tijdelijk bestaan.
Ossenworst
Vanmorgen werd ik wakker
Met een stukje opgedroogde ossenworst op mijn hand.
Of een opgedroogd stukje ossenworst.
Het is maar hoe je ’t ziet.
Hoe het daar kwam, weet ik niet.
Hoe ik wist dat het ossenworst was, zal ik u besparen.
Ja, zelf vind ik het ook maar een kutgedicht tot nu toe.
Maar ik moet het nu eenmaal voltooien en dragen.
Vooral ook dragen, evenals mijn lot en vele koffertjes.
Of een handsieraad van ossenworst.
Met waardigheid!
Voor de aardigheid!
Als grap. Bij wijze van grol.
Het leven is hard. Kijk maar door het raam.
Allemaal mensen in onwetendheid van mijn carnivale bijouterie.
Er is een klein verschil tussen dragen, verdragen en voordragen.
Ik doe het laatste, en dan het liefst bij de koning.
Maar die is in Korea.
Disclaimer
R. v. L. regrets that is possible for him to:
try to attribute or date works that are neither signed nor dated,
characterise artistic idiosyncrasies of paintings and painters,
transcribe and annotate early modern (Dutch) texts,
write articles or books to order,
write forewords or introductions,
write reviews or peer review papers
make statements for publicity purposes,
do any kind of editorial work,
give interviews,
conduct educational courses,
deliver lectures,
give talks or make speeches,
broadcast or appear on television,
take part in art-historical congresses
answer questionnaires,
contribute to or take part in symposiums or “panels” of any kind,
donate copies of his publications to libraries,
autograph books for strangers,
supply personal information about himself,
supply photographs of himself,
supply opinions on art-historical or other subjects
formulate criteria to assess art-historical papers or research proposals,
judge the merit of projects and researchers
contribute significantly to our understanding
without compensation.
Lavorar col Penelo
Penelar cioè non, correlabile per simile,
Che peneleggiar la buganza di Marsiglie.
E quel Giouanin, ch’auuiuò le tele;
Diè il seme, come la rechiela schioca:
E col penelo, e con la man abile.
Scopa col gran spazzola indietr’al boca.
Quel Giouanin, che lascio la colpa labile
Montando; che già fù vaghezza vaga
Che le tele semenate, le sue colore
Incoronò da le mie rechie dure.
Là doue lascio vn bocardelo anch’caga
D’alta macchia, vn Schiavon nouelo?
E quel Adamo, che già pauro temuto
Si sporse in auanti’l suo penelo?
Haue il caparozzolo del mar spremuto
Dal natura spinta, ch’io stupor l’Agnelo.
Giouanin Battist dipingendo il rostro
Zeusi, e Apelle rinati dal Phoecal nostro.
Gegorgel
En gans de Christenheid riep
eensgezind en met één stem
tezamen en gelijk zeer alleen:
Steek die vanitas mundi maar in je reet!
En zo geschiedde.
Daarop spleten de radioactieve kokosnoten van het Bikini-atol eendrachtig open,
het vocht vloeide rijkelijk.
‘Te laat
te laat’
zei Duimelot
‘hoewel juist nog op tijd
want... nee, toch niet.’
En gelijke lieden laafden zich
gelijkluidend in
een niet aflatend doodsgegorgel
DAT (of is gegorgel vrouwelijk?)
– want in dat geval –
DIE
gepaard gaat bij dit soort drinkgelagen.
Google Sites
Report abuse