Runy to znaki, które tworzą alfabet. Nie jest on jednolity, istnieją przeróżne rodzaje graficzne, które zależą od pochodzenia, miejsca i czasu. Stanowią one najstarszy typ pisma północnoeuropejskiego. Stosowały je ludy północnogermańskie i skandynawskie.

Samo słowo “runa” ma wiele tłumaczeń.

Ogólnie rzecz biorąc, pochodzi z języka celtyckiego i oznacza wiedzę magiczną.

• W gockim oznacza tajemnicę, sekret.
• W staroangielskim i staroniemieckim "run" oznacza tajemnicę, szept, radę.
• "rune" jest tłumaczone jako pismo.
• W staroislandzkim wyraz "ryna" oznacza “mówić” o sekretach.
• W języku fińskim słowo "runo" oznacza, jak na odmianę, wiersz, pieśń, magiczny śpiew

Run używano do różnych celów. Pierwsza rzecz, jaka przychodzi na myśl, to komunikacja. Oczywiście, runy były używane do przekazywania przeważnie krótkich wiadomości.

Barbarzyńcy, którzy używali run, wierzyli, że pochodzą one od boga Odyna, więc runy były używane również do celów magicznych, do ochrony (wytwarzanie amuletów), przyciągania szczęścia (wytwarzanie talizmanów) oraz do uzdrawiania.

Niektórzy wierzyli również w ich wróżebne właściwości, chociaż nie jest to aż tak powszechnie i istnieją tacy, co temu przeczą.

Początkowo runy były przeznaczone raczej dla małej grupy ludzi, gł. druidów, magów i kapłanów, to oni posiadali najczęściej największą wiedzę na temat magicznych właściwości run.

Runy tak naprawdę możemy znaleźć wszędzie, prawie na całym świecie, od Skandynawii, przez Wyspy Brytyjskie, środkową Europę, a nawet w Ameryce Północnej!

Jest to spowodowane tym, że runami posługiwali się w dużej mierze Wikingowie, którzy byli wielkimi podróżnikami, którzy lubili podbijać nowe ziemie, przy czym "roznosić" swoją kulturę, język, czyli co za tym idzie, również pismo.

W średniowieczu niewielu uprawiało sztukę wycinania run. Wycinano je pierwotnie na drewnianych tabliczkach, na przedmiotach z kości, drewna i kamienia, dopiero później zaczęto je wykuwać na blokach skalnych.