Poeci o liczbie π

Po­dzi­wu god­na licz­ba Pi

trzy koma je­den czte­ry je­den.

Wszyst­kie jej dal­sze cy­fry też są po­cząt­ko­we,

pięć dzie­więć dwa po­nie­waż ni­g­dy się nie koń­czy.

Nie po­zwa­la się ob­jąć sześć pięć trzy pięć spoj­rze­niem

osiem dzie­więć ob­li­cze­niem

sie­dem dzie­więć wy­obraź­nią,

a na­wet trzy dwa trzy osiem żar­tem, czy­li po­rów­na­niem

czte­ry sześć do cze­go­kol­wiek

dwa sześć czte­ry trzy na świe­cie.

Naj­dłuż­szy ziem­ski wąż po kil­ku­na­stu me­trach się ury­wa

po­dob­nie, choć tro­chę póź­niej, czy­nią węże ba­jecz­ne.

Ko­ro­wód cyfr skła­da­ją­cych się na licz­bę Pi

nie za­trzy­mu­je się na brze­gu kart­ki,  

po­tra­fi cią­gnąc się po sto­le, przez po­wie­trze,

przez mur, liść, gniaz­do pta­sie, chmu­ry, pro­sto w nie­bo,

przez całą nie­ba wzdę­tość i bez­den­ność.

O, jak krót­ki, wprost mysi, jest war­kocz ko­me­ty!

Jak wą­tły pro­mień gwiaz­dy, że za­krzy­wia się w lada prze­strze­ni!

A tu dwa trzy pięt­na­ście trzy­sta dzie­więt­na­ście

mój nu­mer te­le­fo­nu twój nu­mer ko­szu­li

rok ty­siąc dzie­więć­set sie­dem­dzie­sią­ty trze­ci szó­ste pię­tro

ilość miesz­kań­ców sześć­dzie­siąt pięć gro­szy

ob­wód w bio­drach dwa pal­ce sza­ra­da i szyfr,

w któ­rym sło­wicz­ku mój a leć, a piej

oraz upra­sza się za­cho­wać spo­kój,

a tak­że zie­mia i nie­bo prze­mi­ną,

ale nie licz­ba Pi, co to to nie,

ona wciąż swo­je nie­złe jesz­cze pięć,

nie byle ja­kie osiem,

nie­ostat­nie sie­dem,

przy­na­gla­jąc, ach, przy­na­gla­jąc gnu­śną wiecz­ność

do trwa­nia.  

Pan Cogito liczył
na komputerze
rozwinięcie
π

skulony
jak w skromnie (wersalka krzesło regał)
umeblowanym łonie
patrzył
przesuwały się przed nim
liczby
gonił ich kres
jak Achilles żółwia
jak stary Immanuel
żeglujący niezdarnie
w stronę uciekającego
horyzontu
[…]

budzi mnie
Ślepy Joe

nie idę z tobą grać
mówię
jeszcze tylko ten raz
skamle Joe
masz tupet, facet
mówię
ostatnio
straciłem przez ciebie
dwadzieścia pięć dolców
tym razem będzie inaczej
mówi Ślepy Joe
słyszałeś
o liczbie π?
[…]

Leci dzielny Wiszanda brzegiem liczby pi

I nie wie, czy to prawda? Czy tylko się śni?

Skąd niedoliczony wokół tłum cyfrątek?

Gdzie koniec tych ćwierćdrobin? Albo gdzie – początek? 

Dawniej mówili o mnie: trzy.
Ach, oni nie wiedzieli.
Więc szłam przez złogi gęstej krwi,
Mijając po kolei
Gór ciężki sen, jabłoni wzrost
Aż, gdy mi znikły w biegu,
Gwiazd nad pustkowiem rojny most
I każdy płatek śniegu

[…]

(3,14159 265358 979 3238 46264)

Pan z Tuły, z miasta Samowarów,
Na obsiew szedł bez złych zamiarów.
Narzędzia pogubił, zabłądził.
Tak to się urządził.
Pięć obsiał on, nędzny, arów.

(odgadnij zaszyfrowane słowo!)

Zapalczywy wulkan, stateczny lodowiec
Razem odwiecznego strzegły biegu rzeczy.
Lecz porządek osłabł, świat staje na głowie,
Entropia wysiłki pradawnych niweczy,

A mrok swym woalem wszechświaty pochwyca.
Już wzbiera chaos. Wśród rozpadu koła
Mówią nam obwodem i szepczą średnicą:
„Stałej w nas wpisanej chaos nie podoła”.