Hoe ‘exclusives’ streaming muziek om zeep helpen
Heerlijk! Ik kan óveral waar ik wil Guillermo & Tropical Danny luisteren. Steel Panther bij m’n ouders thuis: geen probleem. En het laatste nummer van Gusttavo Lima? Peanuts. Techniek staat voor niks en streaming muziek is helemaal ingeburgerd. Maar helaas, de muziek op streamingdiensten is volkomen versplinterd. Alle muziek is wel af te spelen, maar niet allemaal met één abonnement. Een complete muziekcatalogus is verder weg dan ooit.
Even geleden maakte Jay-Z bekend dat hij een aantal van zijn albums van alle streamingdiensten haalt. The Blueprint Trilogy, zijn pièce de resistance, is nergens meer te bekennen. Downloaden via iTunes dan? Nope, noppes, nada. Slechts één klein streamingdienstje biedt nog moedig weerstand: Tidal. Jay-Z is daar nog wel te beluisteren (mocht je dat leuk vinden), maar dat is natuurlijk geen verrassing: Tidal is van Jay-Z.
En Tidal heeft wel meer exclusives. Jay (nog steeds Z, even voor de duidelijkheid) heeft ook Kanye West in zijn marketingweb gesponnen. West tweette de volgende tekst over zijn nieuwe album The Life of Pablo: “My album will never never never be on Apple. And it will never be for sale… You can only get it on Tidal. (…) Sign up to Tidal now.” De verplichte hashtag #adv ontbrak maar het is duidelijk dat Kanye met deze sponsored content zijn kachel weer 3 maanden kon laten branden.
Ook andere streamingdiensten hebben exclusieve content. Zo heeft Apple Music de rapper Future gestrikt (wie?) en had Deezer even als enige het nieuwste album van de Paus (geen grap).
Exclusiviteit zorgt natuurlijk al voor versplintering. Wat exclusief is bij de één, is bij de rest volledig absent. Maar versplintering is ook het gevolg van andere factoren. Artiesten (lees: Rihanna en andere muziekgrootmachten) doen natuurlijk waar ze lekker zelf zin in hebben. Het ene moment alles online en een paar dagen laten alles weer van de streamingdienst flikkeren? Geen probleem, (wijlen) Prince. Ruzie krijgen met Spotify en je relatie helemaal stopzetten? Prima, Taylor. En klinken als een oude man die naar de wolken schreeuwt omdat ‘streamen slecht is’? Hmm. OK, Thom Yorke.
Natuurlijk zullen kleinere artiesten minder snel overgaan tot nitpicking: hoe meer hun muziek verspreid wordt, hoe beter. Er wordt toch niks mee verdiend, maar dan kent in ieder geval iedereen je naam. De opbrengsten komen wel vanuit merch en live optredens (tenzij je voor 5 muntjes en een krat Jupiler blijft spelen).
Waar komt deze nitpicking en versnippering vandaan? Artiesten lijken te worstelen met de (nog steeds) nieuwe vorm van muziekexploitatie. Schijnbaar harken ze nou niet bepaald veel geld binnen door het aantal ‘plays’, maar de prijs omhoog gooien kan ook niet. De terugval naar het weer ouderwets de torrent-machine aanzwengelen is gemakkelijk gemaakt. Zo bleek ook bij Kanye’s The Life of Pablo: de exclusiviteit (en hogere prijs bij Tidal) zorgden voor een downloadrecord. Met als gevolg: het album is ondertussen overal verkrijgbaar, en niet meer alleen bij Tidal. Tja Kanye, die kachel moet natuurlijk blijvenbranden.
Artiesten zitten in een catch-22. Geen of een beperkt streaming aanbod leidt tot downloads, en dus geen inkomsten. Maar wél zo’n aanbod levert ook nauwelijks wat op, zeker voor de Django Wagners van deze wereld. Door al dit gewurm is in ieder geval geen streamingdienst meer compleet. Er lijken juist steeds meer gaten te ontstaan.
Voor wie is deze versnippering goed? Wie baat hierbij? Helemaal niemand. Natuurlijk proberen alle verschillende diensten iedereen met exclusives over te halen bij hen een abonnement te nemen. Maar zo eenvoudig werkt het – overduidelijk – niet. Als iemand eenmaal een streamingabonnement heeft, zit-ie daaraan vergroeid. Grote kans dat je binnen je Spotify-abo allerlei afspeellijsten hebt gemaakt, kanalen volgt en favorieten hebt opgesteld. Het getuigt van commerciële naïviteit om als superster te denken dat wij wel meegaan, ‘want dat ene abonnement heeft iets dat het mijne niet heeft’.
Dat downloaden we dan wel via Kickasstorrents.