Foutje, bedankt? – Onbedoelde vergissingen in de studio

Krrr, pfrt, tssss…… Een vreemd bijgeluidje of een fout in een opname is snel gemaakt. En ook snel hersteld, zou je zeggen. Maar soms worden ze in de eerste instantie niet opgemerkt. En dan komen ze dus ook op de radio terecht…

In de categorie “Hoe heb ik dat nooit eerder gehoord?” is Christina Aguilera’s Beautiful een mooi eerste voorbeeld. Even een visuele voorstelling: onze Christina in de opnamestudio, naakt (althans zo stel ik mij dat voor) en met grote headphones op. Natuurlijk moet ze dan wel een beetje weten op welk tempo ze moet zingen. Uiteraard komt er dus geen Skrillex uit die koptelefoon, maar alleen een droog ritme. Iets dat wijniet hoeven te horen, toch?

Luister maar eens, meteen onder haar stem in het begin.

Volledig onbedoeld en dus ook een ‘fout’ is het volgende voorbeeld in Roxanne van The Police. De fout is er natuurlijk wel expres in gebleven en – toegegeven – is ook wel een leuke gimmick, maar gepland was het niet. Want wat gebeurde er? Kennelijk werd de intro van het nummer afgespeeld in de studio en stonden ook de microfoons alvast aan. Sting ging vervolgens nonchalant op een (wat hij dacht gesloten) piano zitten en voegde dus onbedoeld wat noten toe aan het nummer. Zijn bulderlach op 0:07 is daar het gevolg van:

In de categorie lugubere bijgeluiden

Even iets heel anders: lugubere bijgeluiden die aanleiding geven tot geruchten over een vermoord fotomodel. En wel in een eigenlijk heel vrolijke discoklassieker, Love Rollercoaster van Ohio Players. Als je ‘m hoort herken je hem wel (of niet). Maar wat je er waarschijnlijk nog niet eerder in hebt gehoord, is de gruwelijke schreeuw van een vrouw die vermoord lijkt te worden. Dat was in ieder geval één van de verhalen. De angstige schreeuw zou bijvoorbeeld van het fotomodel zijn die ook op de albumhoes staat, en waarop zij honing over zichzelf uitgiet. Die honing zou gloeiend heet zijn geweest en daarom stukken van haar vel hebben afgetrokken – vandaar de schreeuw. Oké…… Een andere optie is dat ze later in de studio door de manager zou zijn vermoord omdat ze dreigde met een rechtszaak. Of als dat allemaal nog niet absurd genoeg is, zou een of andere schoonmaakster in of buiten de studio zijn vermoord. Allemaal ongeloofwaardig natuurlijk, vooral omdat het ‘vermoorde’ fotomodel trouwens nog gewoon leeft…

Uiteindelijk blijkt het toch om een schreeuw te gaan van één van de mannelijke bandleden die aan het ‘inzingen’ was. Een urban legend dus. Prima, maar na al die verhalen bekruipt mij bij het horen van die schreeuw toch nog een onpasselijk gevoel… (op 2:32)

En tenslotte nog een zacht, onbeduidend foutje, dat ik echter nooit meer kan ont-horen. Wil je het volgende nummer nog normaal luisteren, dan zou ik hier gewoon maar stoppen met lezen. Vooral als je Imagine Dragons een goede band vindt.

Want het gaat om hun nummer It’s Time. Een goed, mooi geproduceerd nummer. Maar misschien is er toch iets misgegaan bij die productie. De intro bestaat uit 2 stukken, allebei zonder zang. Daarna zet de zang pas in. Maar op 0:08 zet zanger Dan Reynolds de zang al in, en dat is er nooit uitgehaald. Het valt niet op, totdat je het weet. En dan hoor je het dus voor altijd…