การเจริญไมตรีทางการทูตกับจีนในอีก 3 ครั้งต่อมา เมื่อ พ.ศ. 2318 พ.ศ. 2320 และ พ.ศ. 2321  ทำให้กรุงธนบุรีได้รับการตอบรับด้วยไมตรีจากจักรพรรดิจีนมากยิ่งขึ้น จนในที่สุดกรุงธนบุรีได้รับสิทธิ์ให้สามารถทำการค้ากับจีนได้เต็มที่เหมือนสมัยกรุงศรีอยุธยา สินค้าที่กรุงธนบุรีซื้อจากจีน ได้แก่ กำมะถัน กระทะเหล็ก แผ่นทองแดง เป็นต้น ส่วนสินค้าส่งออกไปยังจีนจะเป็นพวกของป่า ได้แก่ ไม้ฝาง ไม้แดง ไม้ดำ รวมทั้งการค้าพริกไทยซึ่งเป็นพืชเศรษฐกิจสำคัญที่เกิดจากความชำนาญด้านการเพาะปลูกของชาวจีนอพยพซึ่งส่วนใหญ่เป็นจีนแต้จิ๋ว และมีแหล่งเพาะปลูกสำคัญอยู่ตามเมืองท่าชายฝั่งทะเลตะวันออก รวมทั้งที่เมืองสงขลาซึ่งมีชาวจีนฮกเกี้ยนอยู่เป็นจำนวนมาก ส่วนไม้ฝางยังเป็นสินค้าที่ใช้ในการแลกเปลี่ยนกับสินค้าอื่นด้วย

จะเห็นได้ว่า เวลาที่ประเทศจีนเปิดสัมพันธไมตรีการค้าอย่างเต็มที่กับกรุงธนบุรีเป็นยามที่บ้านเมืองเริ่มมีความมั่นคง แม้ในระยะแรกจีนจะปฏิเสธความสัมพันธ์กับกรุงธนบุรีมาโดยตลอด เพราะมองว่าสมเด็จพระเจ้าตากสินเป็นคนธรรมดาสามัญ แต่ท้ายที่สุด จีนก็ยอมรับสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีมากขึ้น สังเกตได้จากหลักฐานบันทึกที่มีการออกพระนามพระองค์ว่า “เจิ้งเจา” ในช่วงปลายรัชสมัย นอกจากนั้น เมื่อมีการส่งคณะทูตเพื่อถวายพระราชสาสน์อย่างเป็นทางการเมื่อ พ.ศ. 2324 ราชสำนักจีนได้ออกพระนามพระองค์ว่า “เจิ้งเจา พระเจ้าแผ่นดินสยาม” อันเป็นการแสดงให้เห็นถึงการยอมรับของจีน แต่กว่าที่จะได้มีการส่งราชทูตมาเจริญทางพระราชไมตรีอย่างเป็นทางการนั้น ก็เป็นปีสุดท้ายในรัชกาลสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีพอดี เมื่อเปลี่ยนรัชกาล ผลพลอยได้จึงตกอยู่ที่กรุงรัตนโกสินทร์แทนในเวลาต่อมา

แม้ยามนั้น บ้านเมืองจะตกอยู่ในภาวะศึกสงคราม แต่ต้องยอมรับว่า การขับเคลื่อนของกลุ่มชาวจีนที่อพยพเข้ามา คือ กลไกสำคัญที่ช่วยผลักดันให้กรุงธนบุรีมีการค้าที่เจริญรุ่งเรือง  ทั้งยังทำให้การติดต่อค้าขายสามารถเชื่อมโยงไปสู่อาณาจักรอื่น ๆ ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้อีกด้วย การค้าในสมัยกรุงธนบุรีทั้งการค้าภายในและภายนอกนั้น มีแต่ชาวจีนที่เป็นคนดำเนินการ  

แม้แต่ชาวตะวันตกที่เดินทางเข้ามาในช่วงนั้นก็ยังได้บันทึกว่า การค้าสำคัญของที่นี่อยู่ในมือชาวจีนทั้งหมด และพระมหากษัตริย์เองก็พอใจจะให้เป็นเช่นนั้น 

ตลอดรัชสมัยของสมเด็จพระเจ้าตากสิน พระองค์ทรงปฏิบัติพระราชกรณียกิจต่าง ๆ อย่างเต็มกำลัง เพื่อประชาชนของพระองค์ และทำให้กรุงธนบุรีปึกแผ่น และได้รับการยอมรับในฐานะราชธานีแห่งใหม่ของสยาม ก่อนจะส่งต่อความรุ่งเรืองมาถึงกรุงรัตนโกสินทร์จวบจนกระทั่งปัจจุบัน