การทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องความสำคัญของผู้สูงอายุ

ศิวิไล ชยางกูร (2554) ผู้สูงอายุทุกคนมีคุณค่าในการดำรงอยู่ นอกจากศักดิ์ศรีในความเป็นมนุษย์ ผู้สูงอายุแต่ละคนยังมีศักดิ์ศรีในตัวเองที่เกิดจากการทำงานและการมีส่วนร่วมในสังคมมาตลอดชีวิตทำประโยชน์ให้กับครอบครัวและชุมชน เป็นภูมิปัญญาของสังคม ผู้สูงอายุ เคยอยู่ในฐานะผู้ให้มาก่อนทั้งต่อครอบครัว ชุมชนและสังคม และมีส่วนร่วมเป็นกำลังของประเทศ ทั้งด้านกำลังปัญญา กำลังกาย และกำลังทรัพยากรอยู่ไม่มากก็น้อย สังคมทุกแห่งมีมุมมอง ผู้สูงอายุแตกต่างกันออกไป เนื่องจากผู้สูงอายุเป็นผู้ใช้ทรัพยากรโดยมีผลผลิตต่ำหรือไม่มีเลย หากพิจารณาในความคุ้มค่าทางเศรษฐกิจการให้การดูแลจัดการเป็นการสิ้นเปลือง แต่ใน ความเป็นจริงผู้สูงอายุได้ทำหน้าที่ของหน่วยในสังคมมาตลอดชีวิต ผู้ที่เคยได้รับผลประโยชน์ คงไม่อาจปฎิเสธการตอบแทนตามที่พึงจะเป็นได้ตั้งแต่ครอบครัวใกล้ชิดได้รับผลประโยชน์มาก ที่สุด ชุมชนที่อยู่รอบข้างตลอดจนสังคมที่ไม่อาจปฎิเสธถึงคุณความดี หรือคุณค่าผู้สูงอายุ แม้ว่า ผู้สูงอายุอาจไม่ได้ก่อให้เกิดผลผลิตเพิ่มในสังคมแต่ผู้สูงอายุก็ไม่ได้ไร้คุณค่า

ศิรภัสสรศ์ วงศ์ทองดี และ คณะ (2559) สถานการณ์และแนวโน้มโครงสร้างประชากรโลกกำลังก้าวเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ(aging society) ทำให้สัดส่วนของผู้สูงอายุสูงกว่าประชากรในวัยอื่น ทำให้ภาครัฐต้องพิจารณา ทบทวนนโยบาย สวัสดิการต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับผู้สูงอายุ อาทิ ด้านการประกันสุขภาพ การจัดเก็บภาษี ระบบเงินบำนาญ นโยบายและสวัสดิการของแต่ละประเทศจะมีผลต่อคุณภาพชีวิตของประชากรในระยะยาว

เป็นตัวบ่งชี้ว่าประเทศนั้นๆให้ความสำคัญกับสังคมผู้สูงอายุมากน้อยเพียงใด

อัจฉราวรรณ งามญาณ และ ณัฐวัชร์ เผ่าภู่ (2555) ประเทศไทยได้ก้าวเข้าสู่การเป็นสังคมผู้สูงอายุโดยมีสัดส่วนของประชากรสูงอายุต่อปีเพิ่มขึ้นมาตลอด ตั้งแต่ร้อยละ 7.3 ในปี 2533 เป็นร้อยละ 10.7 ในปี 2550 และคาดว่าจะเพิ่มขึ้นเป็นร้อยละ 25.1 ในปี 2573