Dąbrowa Białostocka

Dąbrowa Białostocka to miasto w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim, w otulinie Biebrzańskiego Parku Narodowego. Położone w urozmaiconym krajobrazowo paśmie wzgórz morenowych. Ośrodek usługowy regionu rolniczego; drobny przemysł, głównie spożywczy.

Historia miasta od czasów międzywojnia:

Okres międzywojenny to dla Dąbrowy czas powolnego, ale stałego wzrostu liczby ludności. Powstawać zaczęły liczne warsztaty rzemieślnicze, rozwijał się handel i ruch spółdzielczy. W latach 20-tych swoją działalność wznowiły kaflarnia i olejarnia, a w późniejszym okresie powstał zakład mleczarski oraz mała fabryka cukierków. W roku 1936 w mieście istniało około 110 drobnych warsztatów rzemieślniczych, głównie żydowskich. W Dąbrowie oprócz kościoła katolickiego istniały jeszcze dwie synagogi, łaźnia żydowska oraz szkoła żydowska.

We wrześniu 1939 roku Dąbrowa Białostocka dostała się pod okupację radziecką. Młodzi ludzie byli przymusowo wcielani w szeregi Armii Czerwonej, a miejscową ludność przymuszono do budowy wzdłuż Biebrzy linii bunkrów tzw. Grodzieńskiego i Osowieckiego Rejonu Umocnionego. Ponadto był prowadzony przymusowy wywóz mieszkańców Dąbrowy w głąb Rosji, tam umieszczano ich w łagrach. 22.06. 1941 na te tereny wkroczyli Niemcy, którzy prawie całkowicie spalili Dąbrowę. W czasie okupacji niemieckiej zagładzie uległa liczna, dąbrowska społeczność żydowska. Niemcy utworzyli dla nich getto w budynku obecnego kina i młyna. Po likwidacji dąbrowskiego getta ludność żydowską początkowo przewieziono do Suchowoli, a następnie do obozu zagłady- Treblinki. Niemcy nosili się z zamiarem dłuższego pozostania na tych ziemiach, świadczyć o tym może fakt, że Dąbrowa miała nazywać się Gartenstadt- Miasto Ogród. Niemiecki terror zrodził ruch oporu- wielu młodych ludzi wstępowało do Armii Krajowej. Ostatecznie Niemców pokonały w lipcu 1944 roku, wkraczające na te tereny oddziały Armii Czerwonej. W II wojnie światowej czynny udział brało wielu mieszkańców Dąbrowy i okolic. Największą chwałą okrył się gen. Nikodem Sulik, którego grób znajduje się obok zabytkowego kościoła w Kamiennej Starej.

Zniszczenia wojenne i straty ludności spowodowały, że w roku 1950 Dąbrowie odebrano prawa miejskie. W 1956 roku utworzono w Dąbrowie powiat. Przywrócenie praw miejskich nastąpiło w 1965 roku. Na lata 60-te i 70-te przypada okres najszybszego rozwoju miasta. Powstało wiele zakładów produkcyjnych, gdzie zatrudnienie znaleźli nie tylko mieszkańcy Dąbrowy, ale i okolicznych miejscowości. Na terenie gminy zaczęły funkcjonować ośrodki zdrowia, szpital, szkoły średnie i zawodowe. Po reformie administracyjnej Dąbrowa jako gmina znalazła się w województwie białostockim. Jedna kolejna reforma administracyjna została przeprowadzona w 1997 roku i wprowadziła nowy podział kraju, w wyniku którego Dąbrowa znalazła się jako gmina w obrębie powiatu sokólskiego w województwie podlaskim.