2. รู้วิธีรับมือกับคำที่มีสระซ้อน. หากคุณเจอคำศัพท์ที่มีสระซ้อน หรือสระสองตัวติดกัน คุณอาจจะงงว่าควรเอาสระใดขึ้นก่อน โชคดีที่มีคำกลอนให้คุณจำได้ง่ายๆ ในเรื่องนี้ คือ:

• When two vowels go walking, the first one does the talking. ซึ่งหมายความว่า เสียงสระตัวใด ที่คุณได้ยินเวลาอ่านออกเสียงคำนั้น ต้องมาก่อนเสมอ และตามด้วยสระที่คุณไม่ได้ยินเวลาออกเสียง
• ฟังเสียงของสระเสียงยาว: พูดง่ายๆ คือ หากคำใดมีสระสองตัวอยู่ติดกัน สระตัวแรกของคำนั้นจะต้องออกเสียงยาว ในขณะที่สระตัวหลังจะไม่ถูกออกเสียง เช่น เวลาอ่านคำว่า "boat" เราจะได้ยินเสียงสระ "o" ชัดเจนและยาว ส่วนเสียงสระ "a" นั้นไม่มี
• ดังนั้น หากคุณไม่รู้ว่าสระใดควรมาก่อนหลัง ก็แค่ลองออกเสียงคำนั้นดู – สระเสียงยาวตัวไหนที่คุณได้ยิน ก็ต้องอยู่หน้าอีกสระอีกตัว ตัวอย่างคำที่เห็นได้ชัดอีกคำ คือคำว่า team (คุณได้ยินเสียง "e") คำว่า mean (คุณได้ยินเสียง "e") และ wait (คุณได้ยินเสียง "a")
• ข้อยกเว้น: เช่นเคย เรื่องนี้ก็มีข้อยกเว้นเหมือนกฎทั่วไปให้เรียนรู้เช่นกัน คำที่ได้รับยกเว้น เช่น "you" (ซึ่งคุณได้ยินเสียง "u" แทนที่จะเป็นเสียง "o") คำว่า "phoenix" (มีเสียง "e" แทนที่จะเป็นเสียง "o") และ "great" (มีเสียง "a"แทนที่จะเป็นเสียง "e")

5.ระวังการใช้คำเติมหน้า (prefixes). คำเติมหน้าเป็นส่วนประกอบที่อยู่เริ่มต้นของคำศัพท์ เอาไว้ทำให้ความหมายของรากศัพท์นั้นเปลี่ยนไป เช่น หากคุณใช้คำเติมหน้าว่า "un-" เติมไว้หน้ารากศัพท์อย่าง "happy" ก็จะกลายเป็นคำว่า "unhappy" (ซึ่งหมายความว่า “ไม่มีความสุข” นั่นเอง) ทั้งนี้ การมีคำเติมหน้า ก็ทำให้การสะกดคำภาษาอังกฤษปวดหัวเพิ่มขึ้นได้เช่นกัน แต่ก็ยังดีที่มีกฎง่ายๆ มาช่วยจำเหมือนเดิม:

• อย่าเพิ่มหรือตัดอักษรใด: จำไว้ว่า การมีคำเติมหน้า ก็ไม่ได้ทำให้รากศัพท์ที่ถูกเติม สะกดต่างไปจากเดิมแต่อย่างใด ต่อให้เป็นบางคำที่อาจมีตัวพยัญชนะซ้อนกันก็เถอะ พูดง่ายๆ ก็คือ ห้ามเพิ่มหรือตัดอักษรใดทั้งสิ้น ไม่ว่ามันจะออกมาดูแปลกๆ แค่ไหนก็ตาม เช่น คำว่า "misstep", "preeminent" และ "unnecessary"
• เข้าใจวิธีการใช้ขีดกลาง (hyphens): ในบางสถานการณ์ คุณจำเป็นต้องใช้ขีดกลาง เพื่อคั่นระหว่างคำเติมหน้ากับรากศัพท์ที่ถูกเติม ตัวอย่างเช่น กรณีที่คำเติมหน้า ใช้เติมคำนามจำเพาะหรือตัวเลข (เช่น un-American หรือคนที่ไม่ใช่สัญชาติอเมริกัน) กรณีที่ใช้คำเติมหน้าว่า"ex-" เพื่อแสดง “ความเป็นอดีต” (เช่น ex-military หรือ อดีตทหาร) กรณีที่ใช้คำเติมหน้าว่า "self-" (เช่น self-indulgent และ self-important) กรณีที่จำเป็นต้องขีดกลาง เพื่อแยกคั่นระหว่างสระซ้อน เช่น สระ "a" และสระ "i" หรือสระใดๆ ที่ซ้อนกันอยู่ เพื่อให้ออกเสียงได้ง่ายขึ้น (เช่น คำว่า ultra-ambitious, anti-intellectual และ co-worker)

6.เข้าใจวิธีการทำคำนามให้เป็นพหูพจน์. การเรียนรู้วิธีทำคำนามเป็นพหูพจน์นั้น เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้การสะกดคำยากขึ้นไปอีก เพราะมีหลักการมากมายในการทำคำนามภาษาอังกฤษให้เป็นพหูพจน์ (แม้ว่าส่วนใหญ่แล้ว จะเพียงเติมตัวพยัญชนะ "s" เข้าไปเท่านั้น)

• สังเกตอักษรท้ายของคำ: กุญแจสำคัญในการทำนามเป็นพหูพจน์ คือ สังเกตอักษรหนึ่งหรือสองตัว ที่อยู่ท้ายคำนั้น เพราะมันสามารถบ่งบอกได้ว่า จะต้องเติมอะไรต่อท้ายถัดไป ตามกฎต่อไปนี้:
• คำนามเอกพจน์ส่วนใหญ่ที่ลงท้ายด้วย "ch", "sh", "s", "x" และ "z" สามารถทำเป็นพหูพจน์ได้โดยการเติมอักษร "es" ต่อท้าย เช่น คำว่า "box" เป็น "boxes", คำว่า "bus" เป็น "buses" และคำว่า "prize" เป็น "prizes"
• คำนามเอกพจน์ส่วนใหญ่ที่ลงท้ายด้วย "y" สามารถทำเป็นพหูพจน์ได้โดยการเติมอักษร "s" ต่อท้าย เช่น คำว่า "boy" เป็น "boys" และคำว่า "day" เป็น "days"
• คำนามเอกพจน์ส่วนใหญ่ที่ลงท้ายด้วยพยัญชนะและตามด้วย "y" สามารถทำเป็นพหูพจน์ได้โดยการตัด "y" และเติม "ies" ต่อท้าย เช่น คำว่า "baby" เป็น "babies", คำว่า "country" เป็น "countries" และคำว่า "spy" เป็น "spies"
• คำนามเอกพจน์ส่วนใหญ่ที่ลงท้ายด้วย "f" หรือ "fe" สามารถทำเป็นพหูพจน์ได้โดยการตัด "f" หรือ "fe" และเติม "ves" ต่อท้าย เช่น คำว่า "elf" เป็น "elves", คำว่า "loaf" เป็น "loaves" และคำว่า "thief" เป็น "thieves"
• คำนามเอกพจน์ส่วนใหญ่ที่ลงท้ายด้วย "o" สามารถทำเป็นพหูพจน์ได้โดยเติม "s" เช่น คำว่า "kangaroo" เป็น "kangaroos" และคำว่า "piano" เป็น "pianos" อย่างไรก็ตาม บางครั้งหากเป็นคำศัพท์ลงท้ายด้วยพยัญชนะและตามด้วย "o" การเปลี่ยนเป็นพหูพจน์อย่างถูกวิธี ต้องเติม "es" เช่นคำว่า "potato" เป็น "potatoes"