ชื่อภาษาญี่ปุ่นอ่านว่า เอโดะโฉะโบโดเมย์
สมาพันธ์ถูกเรียกกันตลกๆ ในหมู่พนักงานว่า EFA ล้อสถานีดับเพลิงโตเกียว
แน่นอนว่าเป็นสมาพันธ์เล็กๆ ยิ่งเทียบจำนวนกับ TFD ของจริงแล้ว สัดส่วนต่างกันราวฟ้ากับดินเลยล่ะ
พนักงานหลายๆ คนจะอยู่ในลักษณะของมิโกะ หรือคนที่คอยดูแลศาลเจ้า และบางส่วนจะอยู่ในรูปของพนักงานบริษัท หรือผู้ดูแลอสังหาริมทรัพย์ ทั้งนี้เพื่อดูแลสถานที่ของสมาพันธ์ด้วย
หรือจะจัดโชว์สตันท์นักผจญเพลิงยุคเอโดะ มองเผินๆ เหมือนทีมในนิกโกวันเดอร์แลนด์ ก็มีเช่นกัน...เข้ายุคเฮเซ-เรย์วะแล้ว ทุนนิยมมันบังตาเหลือเกิน
เป็นที่รู้กันว่าสมาพันธ์นั้นเขี้ยวลากดินมาก และสามารถหักค่าใช้จ่ายจากพนักงานได้ทุกเมื่อหากทำผิดพลาด
ถึงอย่างนั้นเงินเดือนก็ไม่แย่เท่าไหร่ (ไม่ถึงกับไม่พอยาไส้) และสวัสดิการอยู่ในเกณฑ์ที่รับได้
หนึ่งในสาเหตุที่สมาพันธ์ขูดรีดเงินไปเยอะขนาดนี้ก็เพื่อใช้คุ้มครองคนที่ไม่ได้เป็นนักผจญเพลิงด้วย ถือว่าเป็นค่าป้องกันการเกิดอัคคีภัย
จากเหตุผลข้างต้น หนึ่งในรายได้ของสมาพันธ์คือเครื่องรางทั้งหลายแหล่...ศักดิ์สิทธิ์มากขอพรได้
คนในสมาพันธ์จะรู้อยู่แล้วว่าศาลเจ้าที่ไหนที่เป็นของสมาพันธ์บ้าง รวมถึงทราบว่าใครทำงานด้วยกัน และมีโอกาสติดต่อระหว่างหน่วยอยู่เป็นระยะ (ผ่านการแวะไปศาลเจ้า, ปฏิบัติภารกิจด้วยกัน, มีความชอบหรืองานอดิเรกคล้ายกัน ฯลฯ)
ด้วยเหตุนี้ตัวศาลเจ้า (และอาคารใกล้กับศาลเจ้าบางแห่ง) จึงคล้ายกับศูนย์พักพิงอยู่กลายๆ หากเกิดปัญหาอะไรสามารถเข้าไปใช้สถานที่ได้ทันที
นอกจากนี้ ทางสมาพันธ์ยังมี “แผนกเก็บกวาด” ซึ่งเป็นแผนกที่คอยตามเช็ดล้างวีกรรมของ นักผจญเพลิง ที่ทำเกินหน้าที่เป็นบางครั้ง เช่นค่าซ่อมบำรุง หรือค่าติดสินบน...ทุนนิยมนี่มันน่ากลัวจริงๆ
แผนกเก็บกวาดไม่มีเครื่องแบบเป็นของตัวเอง แต่มักจะเห็นพวกเขาในชุดสูทหรือชุดพนักงานออฟฟิศสีดำ