หมายถึง วิธีการพรมนิ้วโดยยืนเสียงหลักแล้วพรมด้วยเสียงรอง โดยเสียงสุดท้ายอยู่ที่เสียงหลัก

หมายถึง วิธีการพรมนิ้วโดยเน้นเสียงรองแต่ยังคงยืนเสียงหลัก โดยเสียงสุดท้ายจะอยู่ที่เสียงรอง

หมายถึง วิธีการพรมแบบสั้นๆ ซึ่งนิยมใช้ตกแต่งทำนองของเสียงซอให้มีความพิเศษขึ้นในบางช่วง

หมายถึง การตีประสานเสียง โดยใช้มือขวาดำเนินทำนองหลัก และใช้มือซ้ายตีประสานควบคู่กับทำนองหลักในพยางค์ที่ ๒ และ ๔ ของห้องเพลง

หมายถึง การรัวเสียงอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้เกิดท่วงทำนองที่เสมือนการขับร้องเพลงไทยเดิม

- พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ (๒๕๕๖) ได้ให้ความหมายของคำว่า รัว ในหน้าที่ ๙๙๑ ความว่า รัว ๑, รัว ๆ ก. ตีหรือยิงเป็นต้นเร็ว ๆ ทำให้เกิดเสียงดังถี่ ๆ เช่น รัวระฆัง รัวกลอง รัวปืนกล; อาการที่พูดเร็วจนลิ้นพันกัน ฟังไม่ได้ชัด เรียกว่าพูดลิ้นรัว. ว. ไหวถี่ ๆ เช่น ตัวสั่นรัว ๆ; ไม่ชัด, ไม่แจ่มแจ้ง, เช่น ข้อความรัว ภาพรัว ๆ เห็นรัว ๆ. (ราชบัณฑิตยสถาน, ๒๕๕๖, น. ๙๙๑)

- บุญธรรม ตราโมท (๒๕๔๕) ได้อธิบายเกี่ยวกับความหมาย และวิธีการปฏิบัติของคำว่า “รัว” ในหนังสือ คำบรรยายวิชาดุริยางคศาสตร์ ไทย หน้า ๗๖ – ๗๗ มีความว่า รัว คำนี้มีความหมายได้เป็น ๒ ประการ คือ

ประการที่ ๑ หมายถึงชื่อเพลง ๆ หนึ่ง ซึ่งทำนองเพลงบางตอนยืนเสียงอยู่ที่เดียวเป็นเสียง ๆ เสียงละหลาย ๆ พยางค์ ทั้งเร่งให้ค่อย ๆ ถี่ขึ้นไปเป็นตอน ๆ โดยไม่จำกัดจำนวนพยางค์ และเกือบจะเป็นเพลงที่ ไม่มีจังหวะควบคุมเสียเลย เพลงนี้มักใช้เป็นหน้าพาทย์ประกอบกับอภินิหารต่าง ๆ กับใช้เป็นเพลงต่อท้ายเพลงเสมอ และเพลงไหว้ครูเกือบทุกเพลง

ประการที่ ๒ หมายถึง วิธีการบรรเลงโดยทำเสียงให้สั้นและถี่ที่สุด สำหรับเครื่องดนตรีประเภทตีก็ใช้ตีสลับกันสองมือโดยเร็ว เครื่องดนตรีประเภทสีก็ใช้คันสี ๆ เร็ว ๆ สั้น ๆ และเครื่องดนตรีประเภทดีดก็ใช้ไม้ดีดดีดเข้าออกสลับกันเร็ว ๆ

รัวในประการที่ ๒ นี้ ยังแยกได้อีกเป็น ๒ อย่างคือ ก. รัวเสียงเดียว ข. รัวเป็นทำนอง

ก. รัวเสียงเดียว คือ การทำเสียงให้สั้น ๆ ถี่ ๆ ยืนอยู่ในเสียงใดเสียงหนึ่งแต่เสียงเดียวเสียงที่ทำให้สั้น ๆ และถี่ ๆ นี้ ยิ่งทำให้ถี่ (เรียกว่าละเอียด) ได้เท่าใดยิ่งดี โดยไม่ต้องคำนึงว่าเสียงสั้น ๆ ถี่ ๆ นี้ จะต้องย่อยลงมาจากจังหวะอย่างใด

ข. รัวเป็นทำนอง คือ การทำให้เสียงสั้น ๆ ถี่ ๆ ด้วยและเป็นทำนอง (เสียงสูง ๆ ต่ำ ๆ สลับสับสนกัน) ไปด้วยในตัว แต่เสียงที่ทำให้ถี่ ๆ ชนิดนี้จะต้องดำเนินเป็นส่วนย่อยลงมาจากจังหวะเช่นเดียวกับขยี้ รัวชนิดนี้มักเป็นวิธีการประจำของระนาดเอก แต่ระนาดเอกนั้นเวลาที่บรรเลงอย่างที่เรียกว่า ขยี้ ใช้ตีพร้อม ๆ กันทั้งสองมือเป็นคู่ ๘ ทุก ๆ เสียง ส่วนเวลาบรรเลงที่เรียกว่า รัว ใช้ตีมือละเสียงสลับกันโดยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นกว่าเวลาขยี้ เสียงที่รัวจึงจะละเอียดดี (บุญธรรม ตราโมท, ๒๕๔๕, น. ๗๖ – ๗๗)

วิธีบรรเลงเครื่องดนตรีดำเนินทำนองทั่วไปที่เพิ่มเติมเสียงสอดแทรกให้มีพยางค์ถี่ขึ้นมากกว่าทำนองเนื้อเพลงธรรมดา, ทำนองเก็บ หรือ ลูกเก็บ ก็เรียก (ราชบัณฑิตยสถาน, ๒๕๕๖)

การบรรเลงวิธีหนึ่งซึ่งประดิษฐ์พยางค์ หรือเสียงเพิ่ม แทรกให้ถี่ขึ้นไปอีกชั้นจากเนื้อเพลงธรรมดา การเก็บนี้เป็นวิธีการโดยปกติของทางระนาดเอกและจะเข้ (บุญธรรม ตราโมท, ๒๕๔๕)

สะบัด ๑ ก. เคลื่อนไหวหรือทำให้เคลื่อนไหวไปมาอย่างเร็วและแรง เช่น หมาสะบัดขนเพื่อให้น้ำที่ติดอยู่หลุดกระเซ็นไป แมวคาบหนูสะบัดไปมา ธงสะบัด; โดยปริยายหมายความว่า อย่างมาก, อย่างยิ่ง, เช่น สวยสะบัด โกงสะบัด (ราชบัณฑิตยสถาน, ๒๕๕๖)

สะบัด คือ การแทรกพยางค์ (หรือเสียง) เข้าไปในทางเก็บอีก ๑ พยางค์ ซึ่งแล้วแต่จะเห็นสมควรว่าจะแทรกตรงไหนบ้าง การแทรกพยางค์ตามวิธีที่เรียกว่า สบัด นี้ หากอยู่ในขณะที่บรรเลงโดยใช้จังหวะช้าพยางค์ที่แทรกนี้จะอยู่ชิดกันกับพยางค์หลังที่อยู่ถัดไป ทั้งเหนี่ยวรั้งพยางค์ข้างหน้าให้ร่นถอยไปชิดกับพยางค์ที่แทรกเข้ามานั้น จนเท่ากันกับที่ตัวเองชิดกับพยางค์หลัง แต่ถ้าอยู่ในขณะที่บรรเลง โดยใช้จังหวะเร็วแล้ว พยางค์ที่แทรกเข้ามานี้ก็จะอยู่ระหว่างศูนย์กลางของที่ ๒ พยางค์พอดี และมิได้ทำให้พยางค์อื่นเคลื่อนที่อย่างใด ทั้งนี้ก็เพราะความเร็วบังคับมิให้ทำได้ดังที่อยู่ในขณะใช้จังหวะช้าดังจะได้เห็นตัวอย่างเป็นตัวโน้ตรวมอยู่ในข้อต่อไปนี้ (บุญธรรม ตราโมท, ๒๕๔๕)