Alice: How long is forever?
White Rabbit: Sometimes, just one second.
Embedded Files
Hey, I’m Niki, a bicultural (English-Greek) screenwriter and author. I managed to get through difficult situations in life, personal and family crises, and two country crises (the Greek crisis and Brexit) as well as the Greek wildfires at Ancient Olympia in 2021. Gerhard Richter said that Art is the ultimate form of Hope. So I write inspiring hero’s journeys, weaving the hero's journey with the hero's emotional journey, in short, feature, and long-form stories to convey hope, balance, assimilation and catharsis.
Ray Talent Agency represents me.
Rex Cinema, Pyrgos, 1959
My voice
I write original high concepts; exceptional characters actively engaged in emotional journeys; opening imagery in a preamble of sets, genre, tone, and theme; imaginative and filled with cinematic visuals that will be strong on a screen; parallel worlds with multiverse elements and transitions; the big is in the small, and the universal in the specific, engaging the international audience.
I explore transgenerational trauma, family legacy, and personal transformation, often rooted in historical or socio-political contexts merged with fiction. My stories blend deep emotional insight with an awareness of the cultural, historical, or spiritual forces that shape my characters.
I champion female protagonists who break cycles of abuse, claim agency, and often initiate transformative journeys. My voice reverberates with mythic structure, archetypes, and a clear reverence for ancestral wisdom, yet always grounded in the complexity of human experience.
My bicultural background (Greek/British) enriches my voice with cultural depth and a lyrical quality, often weaving between languages, worlds, and periods. There's a poetic economy to my dialogue and a cinematic sensibility that reflects my screenwriting craft, where emotion, symbol, and image work together seamlessly.
Whether working in historical fiction, dramas, fantasy, or contemporary stories, my character-driven stories lead the characters and the audience toward healing, revelation, and empowerment. I'm not afraid to tackle dark, systemic issues, but always with a redemptive arc that reclaims hope and identity.
One might argue that the urgency and necessity of my writing stems from the same context that gave rise to the emergence of unique and unconventional Greek cinema, exemplified by filmmakers like Yorgos Lanthimos and Athina Rachel Tsangari, known as the Greek Weird Wave. I had to navigate through difficult situations, including personal and family crises (with seven family members succumbing to Covid, including my beloved father), two national crises (the Greek crisis and Brexit), as well as the Greek wildfires at Ancient Olympia in 2007 and 2021. No aspect of life is immune to catastrophic developments.
Through various media, I reflect on the influence and struggle to persist in creating amidst adversity, viewing it as the ultimate act of hope. Themes of biopolitics, derived from Michel Foucault's philosophy, explore the regulation of human life by the state, echoing power dynamics. Dimitris Papanikolaou, the author of the book "Greek Weird Wave: A Cinema of Biopolitics," emphasizes that it is the crisis itself that unveiled the social, cultural, and power dynamics leading to its utilisation. Lanthimos is regarded as the pioneer of this emerging movement, continuing to produce films that embody the distinctive traits of "weird" cinematography, as evidenced in his seminal 2009 urban dystopia. These traits include oppressive familial and societal systems mirroring socio-political reality, themes predominantly focused on biopower, feelings of claustrophobia, social isolation, and enclosed spaces, among others.
As a screenwriter, I specialise in writing stories about underdogs and misfits, individuals who perpetually struggle due to their own flawed decisions deeply ingrained in their background, culture, society, and personality traits, yet persistently rise despite their setbacks. This parallels another connection between the new Greek cinematic movement and ancient tragedy: individuals who are too powerless to shape their destinies, are condemned to navigate a society governed by rules and laws imposed by superior entities. The distinction lies in the fact that it is no longer the Gods dictating fate, but rather a faceless, detached system of power and governance. For similar reasons, this effort intertwines the hero's journey with their emotional journey, exploring the universality of these themes. Medea, for instance, denies Jason the right to mourn by murdering her children and concealing their bodies where he could never find them—an ultimate act of vengeance. The quintessential archive of a perennial past, the enduring legacy of ancient drama sets an imposing standard for all.
My Creative Storytelling Books
The English book 'The Art and Practice of Creative Storytelling' is out by Cambridge Scholars Publishing, UK.
Amazing Forewords by BAFTA Winner Catherine Williams and Agis Marinis.
Available on Cambridge Scholars Publishers and Amazon
The Greek book 'Contemporary Creative Writing & Storytelling' will be out in 2025 by Grigoris Publications, Athens, Greece.
Λαμπροπούλου, Ν. & Κυρίτση, Κ. (2025). Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή & Αφήγηση. Αθήνα: Γρηγόρη. [Lambropoulos, N. & Kyritsi, K. (2025). Contemporary Creative Writing & Storytelling. Athens: Grigoris Publications.] Foreword by Gina Kalogirou and Triantafyllos Kotopoulos.
Ancient Olympia Train Station, 1896
Biography
My name is Niki Lambropoulos. I grew up in Ancient Olympia, the place where the Olympic Games were born, which exposed me to a conflicting environment where ancient civilisation meets the colourful, bizarre, and sometimes, prejudice, and nepotism. As my dad owned the first open-air cinema in Western Greece, I was happy being immersed in the pictures. My studies and work as a Digital Humanities researcher in Athens, London, Paris, and Barcelona, and my world travels led me to write stories of the underdogs, the misfits, all those who struggle to get ahead, always tripped up by their own bad decisions deeply rooted in their background and personality traits, who fall and stand up as many times as needed.
My specialisation equips me uniquely as a genre screenwriter to write exciting character ensembles in science-fiction, fantasy action-adventure as well as drama and live-action/animation. My writing conveys the meaning and emotion of the story via interesting and relatable characters, powerful emotional rollercoasters, modern storytelling structures, as well as awareness and experience of diverse social structures and worlds, connecting humanity into personal and emotional stories. I merge history and past with present, reality, and future in the way we experience them.
After 15 years of living, studying, and working in London, I went back to Greece to have more time for writing and filmmaking. But that world reacted unexpectedly, triggering old traumas, provoking forces, and creating stories waiting to be told.
My stories have acquired several international awards and accolades. I now teach creative storytelling at the University of Patras in Western Greece and produce films engaging in several filmmaking stages.
GET CONNECTED!
GET CONNECTED!
The urgency and necessity in my stories stem from the same context that gave rise to the emergence of unique and unconventional Greek cinema known as the Greek Weird Wave. A large population has been in survival mode for too long. I've had to navigate through difficult situations for a decade, including personal and family crises, seven deaths in our family during COVID-19, two national crises (the Greek crisis and Brexit), and the Greek wildfires in my hometown, Ancient Olympia. No aspect of social and cultural life is immune to catastrophic events.
My emotional and transformative journeys towards symmetry, assimilation and catharsis include loss, PTSD, coming of age, violence and abuse, emotional manipulation, addiction, abandonment, and transgenerational trauma, to name a few. These themes are set within oppressive families and societies, alienation, social isolation, the realm of hungry ghosts, and enclosed spaces. Despite the setbacks, the heroes keep rising. This parallels another connection between the Greek wave and ancient tragedy: individuals too powerless to shape their destinies are condemned to navigate a world governed by rules and laws usually imposed by others (biopolitical realism).
What do my colleagues say about me? Original high concepts; exceptional characters actively engaged in emotional journeys; opening imagery in a preamble of sets, genre, tone, and theme; imaginative and filled with cinematic visuals that will be strong on a screen; parallel worlds with multiverse elements and transitions; the big is in the small, and the universal in the specific, engaging the international audience.
Η αμεσότητα και η αναγκαιότητα στις ιστορίες μου προέρχονται από το ίδιο πλαίσιο που γέννησε το Greek Weird Wave. Οι Έλληνες βρέθηκαν σε κατάσταση επιβίωσης για πολύ καιρό, όπως κι εγώ προσωπικά. Για μια δεκαετία, βρέθηκα σε δύσκολες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων προσωπικών και οικογενειακών κρίσεων, 7 θανάτους την περίοδο του COVID-19, δύο εθνικών κρίσεων (την ελληνική κρίση και το Brexit), και τις πυρκαγιές στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αρχαία Ολυμπία. Κανένα στοιχείο της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής δεν είναι άτρωτο στα καταστροφικά γεγονότα.
Τα συναισθηματικά και μεταμορφωτικά ταξίδια του ήρωα προς τη συμμετρία, την αφομοίωση και την κάθαρση περιλαμβάνουν απώλεια, μετατραυματικό στρες, ενηλικίωση, βία και κακοποίηση, συναισθηματική χειραγώγηση, εξάρτηση, εγκατάλειψη και διαγενεαλογικό τραύμα, για να αναφέρω μερικά. Αυτά τα θέματα εκτυλίσσονται μέσα σε καταπιεστικές οικογένειες και κοινωνίες, αποξένωση, κοινωνική απομόνωση, τον χώρο των πεινασμένων πνευμάτων και κλειστούς χώρους. Παρά τα εμπόδια, οι ήρωες συνεχίζουν να αναδύονται. Αυτό παραλληλίζεται με μια άλλη σύνδεση μεταξύ του ελληνικού κύματος και της αρχαίας τραγωδίας: άτομα πολύ αδύναμα για να διαμορφώσουν τη μοίρα τους είναι καταδικασμένα να πλοηγηθούν σε έναν κόσμο που διέπεται από κανόνες και νόμους που συνήθως επιβάλλονται από άλλους (ρεαλισμός της βιοπολιτικής).
Σχόλια συναδέλφων για τις ιστορίες: πρωτότυπες ιδέες· εξαιρετικοί χαρακτήρες που συμμετέχουν ενεργά σε συναισθηματικά ταξίδια· αρχικές εικόνες σε προοίμιο σκηνικών, είδους, τόνου και θέματος· φαντασία και γεμάτες κινηματογραφικές εικόνες που θα είναι εντυπωσιακές στην οθόνη· παράλληλοι κόσμοι με στοιχεία πολυσύμπαντος και μεταβάσεις· το μεγάλο βρίσκεται στο μικρό, και το παγκόσμιο στο συγκεκριμένο, προσελκύοντας διεθνές κοινό κάθε ηλικίας.
Η Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή και Αφήγηση / Ψηφιακή Αφήγηση (άρθρο στο Πατρινόραμα 30/12/2024)
Νίκη Λαμπροπούλου
Στην αντιμετώπιση των προκλήσεων του 21ου αιώνα και το νέο πλαίσιο δεξιοτήτων γνωστών ως 7Cs (δημιουργικότητα, επικοινωνία, συνεργασία, κριτική σκέψη, ιθαγένεια, πολιτισμός και ΤΠΕ/συνδεσιμότητα ως ψηφιακές δεξιότητες) υποδεικνύουν την ανάγκη για συμμετοχική επιστήμη, κουλτούρα και συνδεσιμότητα μεταξύ των ατόμων και των κοινοτήτων τους. Η μάθηση αυτών των ήπιων δεξιοτήτων είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς διαδικασίας αλλαγών στις γνωστικές δομές, όπου ο ρόλος του κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος είναι σημαντικός ως το πλαίσιο στο οποίο η μαθησιακή διαδικασία και οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα. Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής έχει πλέον εντάξει τη δημιουργική γραφή στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα συνιστά στους εκπαιδευτικούς να αξιοποιούν στοιχεία της παιδαγωγικής της δημιουργικής γραφής και το θεωρητικό τους πλαίσιο. Έτσι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει σημαντική αύξηση των εκδόσεων και της Παιδαγωγικής της Δημιουργικής Γραφής και Αφήγησης / Ψηφιακής Αφήγησης (ΔΓΑ/ΨΑ) με έκρηξη στον ακαδημαϊκό χώρο.
Η ΔΓΑ, αν και συνδέεται συχνά με τη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή, έχει βαθιές ρίζες στην αρχαία ελληνική σκέψη, ιδιαίτερα στην «Ποιητική» του Αριστοτέλη όπου αναλύθηκε η δομή της τραγωδίας και η έννοια της κάθαρσης, της συναισθηματικής εκτόνωσης μέσω του ελέους και του φόβου. Αυτή η αρχή παραμένει θεμέλιο στη σύγχρονη ΔΓΑ/ΨΑ με ψυχοπαιδαγωγικό χαρακτήρα στοχεύοντας όχι μόνο να ψυχαγωγήσει, αλλά και να μεταμορφώσει τον αναγνώστη ή θεατή μέσω της εμπλοκής σε ηθικά και συναισθηματικά διλήμματα. Οι κανόνες και οι τεχνικές της αρχαίας τραγωδίας, όπως οι 3 Πράξεις (αρχή, μέση και τέλος), η σύγκρουση, η αναγνώριση και η ανατροπή, παραμένουν ισχυρά εργαλεία για τους σύγχρονους συγγραφείς και αφηγητές, αποδεικνύοντας πως η ΔΓΑ είναι διαχρονική και εξελίσσεται χωρίς να χάνει τον ελληνικό πυρήνα της.
Η ΔΓΑ/ΨΑ λειτουργεί ως μέσο έκφρασης ιδεών, συναισθημάτων και εμπειριών, ενώ παράλληλα αποτελεί μορφή επικοινωνίας που μεταδίδει μηνύματα, θέματα, και ηθικά διδάγματα μιας κοινότητας και κουλτούρας. Η έμφυτη τάση της ανθρωπότητας για αφήγηση, σε συνδυασμό με την ικανότητά της να αντλεί διδάγματα από τις αφηγήσεις, αποτελεί τη βάση της οργάνωσης της ανθρώπινης εμπειρίας. Λειτουργεί επίσης ως παρατήρηση και τεκμηρίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνεται ο αφηγητής. ‘Έτσι, η ΔΓΑ είναι γνωστικό εργαλείο που παρέχει τις προσωπικές και συλλογικές ταυτίσεις και προβολές για τη μετάδοση πολιτισμού, αξιών, γνώσης και παραδόσεων που μπορούν επίσης να εμπνεύσουν την καινοτομία και την αλλαγή. Μέσω της ουσιώδους απλότητας στην πολυπλοκότητα, οι ιστορίες συχνά διερευνούν κοινωνικά ζητήματα, αμφισβητούν τους κανόνες και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, πυροδοτώντας τη δημιουργικότητα προς τη θετική πρόοδο. Μαζί με την ΨΑ δημιουργεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον στην εκπαίδευση που ενισχύει την ανάπτυξη δεξιοτήτων και κάνει τη γνώση πιο ελκυστική και πιο αποτελεσματική. Συνιστά διέξοδο έκφρασης και παρέχουν τη δυνατότητα απελευθέρωσης μαθητών και αφηγητών που μοιάζει με παιχνίδι με στοιχεία φαντασίας, αναζήτησης, περιέργειας, πειραματισμού ή δράσης, δημιουργώντας ένα πιο παιγνιώδες περιβάλλον ψυχαγωγίας που προσφέρει πρωτοτυπία και εξέλιξη. Μέσω της ΔΓΑ οι άνθρωποι μπορούν να γνωρίσουν άλλες κουλτούρες, να εισέλθουν σε φανταστικούς κόσμους και να αντιμετωπίσουν προκλήσεις, συμπεριφορές και καταστάσεις. Ο αφηγηματικός λόγος προϋποθέτει την ικανότητα κατανόησης και σύνθεσης διαφόρων μέσων (κείμενα, εικόνες, πολυμέσα κ.λπ.) και τη διατήρηση νοημάτων εντός της αφήγησης, εφευρίσκει νέους τρόπους επικοινωνίας και δράσης, με την αφήγηση να λειτουργεί ως μέσο μετάδοσης κατάλληλων μηνυμάτων, αντιλήψεων, αξιών και συμπεριφορών. Η «αφηγηματική νοημοσύνη» και ο «αφηγηματικός γραμματισμός», η δεξιότητα λειτουργικής και κριτικής πρόσληψης και σύνθεσης αφηγήσεων αφορούν εγγενείς γνωστικές διαδικασίες κατανόησης και ερμηνείας του ανθρώπου και του κόσμου. Η αφηγηματική σκέψη αναφέρεται στη γνωστική διαδικασία μέσω της οποίας τα άτομα κατανοούν τον κόσμο, κατασκευάζοντας και ερμηνεύοντας ιστορίες ή αφηγήσεις. Περιλαμβάνει την οργάνωση πληροφοριών, γεγονότων και εμπειριών σε μια συνεκτική και ουσιαστική αφηγηματική δομή και προσδίδει οργάνωση στις εμπειρίες μας, δηλαδή στα γεγονότα και στη σχέση μας με αυτά, και νόημα στην κοινωνική πραγματικότητα δημιουργώντας αφηγήσεις από την ανθρώπινη δράση. Επίσης, αναφέρεται σε προσωπικές, πολιτισμικές, ιστορικές και φανταστικές αφηγήσεις που μπορεί να συνυπάρχουν και στην ίδια ιστορία.
H Ψηφιακή Αφήγηση (ΨΑ) είναι ο συνδυασμός της παραδοσιακής, προφορικής αφήγησης και επικοινωνίας που συνδυάζουν διαφορετικούς τύπους υλικού και εργαλείων πολυμέσων, συμπεριλαμβανομένων εικόνων, κειμένου, βίντεο κλπ., ακουστικής αφήγησης και μουσικής. Οι νέες τεχνολογίες δημιουργίας πολυμέσων και διαμεσικών εφαρμογών και η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) αποτελούν ισχυρά κίνητρα για τη βελτίωση των 7Cs. Αν και η ΤΝ εγείρει ερωτήματα για την αυθεντικότητα, την πνευματική ιδιοκτησία και τα ηθικά όρια της δημιουργίας, σήμερα εισέρχεται δυναμικά ανοίγοντας νέους ορίζοντες στη ΔΓΑ λειτουργώντας ως εργαλείο έμπνευσης, υποστήριξης και πειραματισμού. Αντί να αντικαθιστά τον δημιουργό, μπορεί να υποστηρίξει μια νέα, δυναμική συνεργασία ανθρώπου και μηχανής, όπου η τεχνολογία δεν περιορίζει ή αντικαθιστά, αλλά ενισχύει τη φωνή και το ύφος του συγγραφέα.
Παρά το γεγονός ότι η ΔΓΑ/ΨΑ δεν έχει αναγνωριστεί ευρέως ως γνωστικό αντικείμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια, η διδασκαλία της πολύ συχνά εμπλέκει δύο αλληλοσυμπληρούμενα στοιχεία ως συνεχόμενη διαδικασία: την πράξη της δημιουργικής γραφής και την πράξη να σκεφτεί κριτικά την προηγούμενη και τα αποτελέσματά της και να την αξιολογήσει. Ως γνωστικό εργαλείο υποστηρίζει τα άτομα να εξωτερικεύουν σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες, δημιουργείται το αίσθημα της ανακάλυψης και της δημιουργικής ευφορίας και συμμετέχουν σε ιστορίες με τα χαρακτηριστικά, τα βιώματα και τα ενδιαφέροντα των άλλων. Έτσι, η διαδικασία αυτή παρέχει το διαθεματικό πλαίσιο για την εννοιολογική αναπλαισίωση, την ορατότητα και αυτοέκφραση όλων των συμμετεχόντων, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη δημιουργικότητα, τη διαφορετικότητα, τη δημοκρατία και τη συμπερίληψη. Γίνεται εποικοδομητική ανατροφοδότηση και αναπτύσσεται η μεταγνώση και ο αναστοχασμός, η αυτοεκτίμηση, η ανθεκτικότητα και η αυτονομία με τη μεταφορά σε μια διαφορετική, μη-αγχογόνο πραγματικότητα.
Η αφήγηση είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργεί και μοιράζεται ιστορίες, ως μέσο κατανόησης του κόσμου, συγκρότησης της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας και διάχυσης της γνώσης και εμπειρίας. Η ΔΓΑ/ΨΑ είναι βασικός πυλώνας της ανθρώπινης επικοινωνίας, της εκπαίδευσης και της πολιτισμικής εξέλιξης. Στην προσπάθεια για την αναγνώριση της σημασίας της στην Ελλάδα ως ακαδημαϊκό γνωστικό αντικείμενο η Νίκη Λαμπροπούλου συμμετέχει με 3 βιβλία: Η Δημιουργικότητα και η Δημιουργική Αφήγηση στην εκπαίδευση: 9 Βήματα για Συνειδητοποίηση και Δράση (2024) από τις Εκδόσεις Γρηγόρη, The Art and Practice of Creative Storytelling από τους Cambridge Scholars Publishers (2025) και η Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή και Αφήγηση (2025, υπό έκδοση) από τις Εκδόσεις Γρηγόρη.
thanks for stopping by
Page updated
Google Sites
Report abuse