Alice: How long is forever?
White Rabbit: Sometimes, just one second.
Embedded Files
Hey, I’m Niki, a bicultural (English-Greek) screenwriter and author. I managed to get through difficult situations in life, personal and family crises, and two country crises (the Greek crisis and Brexit) as well as the Greek wildfires at Ancient Olympia in 2021. Gerhard Richter said that Art is the ultimate form of Hope. So I write inspiring hero’s journeys, weaving the hero's journey with the hero's emotional journey, in short, feature, and long-form stories to convey hope, balance, assimilation and catharsis.
Niki Lambropoulos
Niki Lambropoulos
Author / screenwriter
BIO ΕΝ
I am Niki Lambropoulos, Ph.D., a writer and screenwriter, born in Pelopio, Ancient Olympia, Greece. I studied Creative Writing, the History of Contemporary Art, and Screenwriting at the University of the Arts London, Sotheby's Institute of Art, the University of East Anglia, and with Robert McKee in Los Angeles. I hold a BA and Diploma in Education, an MA in Digital Humanities from the Institute of Education, University College London (UCL), and a PhD in Digital Humanities from London South Bank University. I am the editor of two books and the author of six books and monographs, three of which focus on creative storytelling, and I have also published widely in my research field. I write short stories, novels, stage plays, and screenplays, and my work has earned international awards and recognition.
BIO ΕL
Η Νίκη Λαμπροπούλου είναι συγγραφέας και σεναριογράφος και διδάσκει Δημιουργική Γραφή και Αφήγηση ως ΕΔΙΠ στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Έχει γεννηθεί στο Πελόπιο Αρχαίας Ολυμπίας, όπου ο πατέρας της είχε ένα από τα πρώτα ανοιχτά σινεμά στη Δυτική Ελλάδα. Έχει τελειώσει την Ακαδημία Τρίπολης (1986) με εξομοίωση του πτυχίου της στο ΠΤΔΕ και Δίπλωμα στο Μαράσλειο Διδασκαλείο του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1998, 1999). Έχει Μάστερ στις Ψηφιακές Ανθρωπιστικές Επιστήμες από το Institute of Education, University College London (2002), Διδακτορικό στο ίδιο θέμα από το London South Bank University (2008), όπου κατόπιν έκανε μεταδιδακτορική έρευνα Marie Curie με χρηματοδότηση της Ε.Ε (2011). Έχει πιστοποίηση Ιστορίας της Σύγχρονης Τέχνης από το Sotheby’s Institute of Art (1999), δημιουργικής γραφής/αφήγησης από το Central Saint Martins, University of the Arts, London, (2000), Γλώσσας Προγραμματισμού Τεχνητής Νοημοσύνης Artificial Intelligence Markup Language (A.I.M.L.) από το ALICE Artificial Intelligence Foundation, Los Angeles (2003), και τέλος σεναριογραφίας από τον Robert McKee, το University of East Anglia, στη Μ. Βρετανία (2017), το ScreenwritingU και το International Screenwriters’ Association (ISA) στο Λος Άντζελες (2018). Ως συγγραφέας έχει γράψει μικρές ιστορίες, θεατρικά έργα και μυθιστορήματα, 6 βιβλία/μονογραφίες, εκ των οποίων 3 για τη δημιουργική γραφή/αφήγηση στην Ελλάδα και τη Μ. Βρετανία, καθώς και μεγάλο αριθμό άρθρων σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά και συνέδρια. Ως σεναριογράφος και κινηματογραφική παραγωγός έχει γυρίσει 2 ταινίες μικρού μήκους (2024) και είναι σε παραγωγή μια μεγάλου μήκους (2026). Τα σενάριά της έχουν κερδίσει διεθνή βραβεία και αναγνώριση και είναι μέλος των Writers’ Guild of Great Britain (WGGB), Women in Film and Television - Greece (WIFT-GR) και της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.
Rex Cinema, Pyrgos, 1959
My voice
I write original high concepts; exceptional characters actively engaged in emotional journeys; opening imagery in a preamble of sets, genre, tone, and theme; imaginative and filled with cinematic visuals that will be strong on a screen; parallel worlds with multiverse elements and transitions; the big is in the small, and the universal in the specific, engaging the international audience.
I explore transgenerational trauma, family legacy, and personal transformation, often rooted in historical or socio-political contexts merged with fiction. My stories blend deep emotional insight with an awareness of the cultural, historical, or spiritual forces that shape my characters.
I champion female protagonists who break cycles of abuse, claim agency, and often initiate transformative journeys. My voice reverberates with mythic structure, archetypes, and a clear reverence for ancestral wisdom, yet always grounded in the complexity of human experience.
My bicultural background (Greek/British) enriches my voice with cultural depth and a lyrical quality, often weaving between languages, worlds, and periods. There's a poetic economy to my dialogue and a cinematic sensibility that reflects my screenwriting craft, where emotion, symbol, and image work together seamlessly.
Whether working in historical fiction, dramas, fantasy, or contemporary stories, my character-driven stories lead the characters and the audience toward healing, revelation, and empowerment. I'm not afraid to tackle dark, systemic issues, but always with a redemptive arc that reclaims hope and identity.
One might argue that the urgency and necessity of my writing stems from the same context that gave rise to the emergence of unique and unconventional Greek cinema, exemplified by filmmakers like Yorgos Lanthimos and Athina Rachel Tsangari, known as the Greek Weird Wave. I had to navigate through difficult situations, including personal and family crises (with seven family members succumbing to Covid, including my beloved father), two national crises (the Greek crisis and Brexit), as well as the Greek wildfires at Ancient Olympia in 2007 and 2021. No aspect of life is immune to catastrophic developments.
Through various media, I reflect on the influence and struggle to persist in creating amidst adversity, viewing it as the ultimate act of hope. Themes of biopolitics, derived from Michel Foucault's philosophy, explore the regulation of human life by the state, echoing power dynamics. Dimitris Papanikolaou, the author of the book "Greek Weird Wave: A Cinema of Biopolitics," emphasizes that it is the crisis itself that unveiled the social, cultural, and power dynamics leading to its utilisation. Lanthimos is regarded as the pioneer of this emerging movement, continuing to produce films that embody the distinctive traits of "weird" cinematography, as evidenced in his seminal 2009 urban dystopia. These traits include oppressive familial and societal systems mirroring socio-political reality, themes predominantly focused on biopower, feelings of claustrophobia, social isolation, and enclosed spaces, among others.
As a screenwriter, I specialise in writing stories about underdogs and misfits, individuals who perpetually struggle due to their own flawed decisions deeply ingrained in their background, culture, society, and personality traits, yet persistently rise despite their setbacks. This parallels another connection between the new Greek cinematic movement and ancient tragedy: individuals who are too powerless to shape their destinies, are condemned to navigate a society governed by rules and laws imposed by superior entities. The distinction lies in the fact that it is no longer the Gods dictating fate, but rather a faceless, detached system of power and governance. For similar reasons, this effort intertwines the hero's journey with their emotional journey, exploring the universality of these themes. Medea, for instance, denies Jason the right to mourn by murdering her children and concealing their bodies where he could never find them—an ultimate act of vengeance. The quintessential archive of a perennial past, the enduring legacy of ancient drama sets an imposing standard for all.
My Creative Storytelling Books
The English book 'The Art and Practice of Creative Storytelling' is out by Cambridge Scholars Publishing, UK.
Amazing Forewords by BAFTA Winner Catherine Williams and Agis Marinis.
Available on Cambridge Scholars Publishers and Amazon
The Greek book 'Contemporary Creative Writing & Storytelling' will be out in 2025 by Grigoris Publications, Athens, Greece.
Λαμπροπούλου, Ν. & Κυρίτση, Κ. (2025). Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή & Αφήγηση. Αθήνα: Γρηγόρη. [Lambropoulos, N. & Kyritsi, K. (2025). Contemporary Creative Writing & Storytelling. Athens: Grigoris Publications.] Foreword by Gina Kalogirou and Triantafyllos Kotopoulos.
Ancient Olympia Train Station, 1896
Biography
My name is Niki Lambropoulos. I grew up in Ancient Olympia, the place where the Olympic Games were born, which exposed me to a conflicting environment where ancient civilisation meets the colourful, bizarre, and sometimes, prejudice, and nepotism. As my dad owned the first open-air cinema in Western Greece, I was happy being immersed in the pictures. My studies and work as a Digital Humanities researcher in Athens, London, Paris, and Barcelona, and my world travels led me to write stories of the underdogs, the misfits, all those who struggle to get ahead, always tripped up by their own bad decisions deeply rooted in their background and personality traits, who fall and stand up as many times as needed.
My specialisation equips me uniquely as a genre screenwriter to write exciting character ensembles in science-fiction, fantasy action-adventure as well as drama and live-action/animation. My writing conveys the meaning and emotion of the story via interesting and relatable characters, powerful emotional rollercoasters, modern storytelling structures, as well as awareness and experience of diverse social structures and worlds, connecting humanity into personal and emotional stories. I merge history and past with present, reality, and future in the way we experience them.
After 15 years of living, studying, and working in London, I went back to Greece to have more time for writing and filmmaking. But that world reacted unexpectedly, triggering old traumas, provoking forces, and creating stories waiting to be told.
My stories have acquired several international awards and accolades. I now teach creative storytelling at the University of Patras in Western Greece and produce films engaging in several filmmaking stages.
GET CONNECTED!
GET CONNECTED!
The urgency and necessity in my stories stem from the same context that gave rise to the emergence of unique and unconventional Greek cinema known as the Greek Weird Wave. A large population has been in survival mode for too long. I've had to navigate through difficult situations for a decade, including personal and family crises, seven deaths in our family during COVID-19, two national crises (the Greek crisis and Brexit), and the Greek wildfires in my hometown, Ancient Olympia. No aspect of social and cultural life is immune to catastrophic events.
My emotional and transformative journeys towards symmetry, assimilation and catharsis include loss, PTSD, coming of age, violence and abuse, emotional manipulation, addiction, abandonment, and transgenerational trauma, to name a few. These themes are set within oppressive families and societies, alienation, social isolation, the realm of hungry ghosts, and enclosed spaces. Despite the setbacks, the heroes keep rising. This parallels another connection between the Greek wave and ancient tragedy: individuals too powerless to shape their destinies are condemned to navigate a world governed by rules and laws usually imposed by others (biopolitical realism).
What do my colleagues say about me? Original high concepts; exceptional characters actively engaged in emotional journeys; opening imagery in a preamble of sets, genre, tone, and theme; imaginative and filled with cinematic visuals that will be strong on a screen; parallel worlds with multiverse elements and transitions; the big is in the small, and the universal in the specific, engaging the international audience.
Η αμεσότητα και η αναγκαιότητα στις ιστορίες μου προέρχονται από το ίδιο πλαίσιο που γέννησε το Greek Weird Wave. Οι Έλληνες βρέθηκαν σε κατάσταση επιβίωσης για πολύ καιρό, όπως κι εγώ προσωπικά. Για μια δεκαετία, βρέθηκα σε δύσκολες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων προσωπικών και οικογενειακών κρίσεων, 7 θανάτους την περίοδο του COVID-19, δύο εθνικών κρίσεων (την ελληνική κρίση και το Brexit), και τις πυρκαγιές στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αρχαία Ολυμπία. Κανένα στοιχείο της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής δεν είναι άτρωτο στα καταστροφικά γεγονότα.
Τα συναισθηματικά και μεταμορφωτικά ταξίδια του ήρωα προς τη συμμετρία, την αφομοίωση και την κάθαρση περιλαμβάνουν απώλεια, μετατραυματικό στρες, ενηλικίωση, βία και κακοποίηση, συναισθηματική χειραγώγηση, εξάρτηση, εγκατάλειψη και διαγενεαλογικό τραύμα, για να αναφέρω μερικά. Αυτά τα θέματα εκτυλίσσονται μέσα σε καταπιεστικές οικογένειες και κοινωνίες, αποξένωση, κοινωνική απομόνωση, τον χώρο των πεινασμένων πνευμάτων και κλειστούς χώρους. Παρά τα εμπόδια, οι ήρωες συνεχίζουν να αναδύονται. Αυτό παραλληλίζεται με μια άλλη σύνδεση μεταξύ του ελληνικού κύματος και της αρχαίας τραγωδίας: άτομα πολύ αδύναμα για να διαμορφώσουν τη μοίρα τους είναι καταδικασμένα να πλοηγηθούν σε έναν κόσμο που διέπεται από κανόνες και νόμους που συνήθως επιβάλλονται από άλλους (ρεαλισμός της βιοπολιτικής).
Σχόλια συναδέλφων για τις ιστορίες: πρωτότυπες ιδέες· εξαιρετικοί χαρακτήρες που συμμετέχουν ενεργά σε συναισθηματικά ταξίδια· αρχικές εικόνες σε προοίμιο σκηνικών, είδους, τόνου και θέματος· φαντασία και γεμάτες κινηματογραφικές εικόνες που θα είναι εντυπωσιακές στην οθόνη· παράλληλοι κόσμοι με στοιχεία πολυσύμπαντος και μεταβάσεις· το μεγάλο βρίσκεται στο μικρό, και το παγκόσμιο στο συγκεκριμένο, προσελκύοντας διεθνές κοινό κάθε ηλικίας.
Η Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή και Αφήγηση / Ψηφιακή Αφήγηση (άρθρο στο Πατρινόραμα 30/12/2024)
Νίκη Λαμπροπούλου
Στην αντιμετώπιση των προκλήσεων του 21ου αιώνα και το νέο πλαίσιο δεξιοτήτων γνωστών ως 7Cs (δημιουργικότητα, επικοινωνία, συνεργασία, κριτική σκέψη, ιθαγένεια, πολιτισμός και ΤΠΕ/συνδεσιμότητα ως ψηφιακές δεξιότητες) υποδεικνύουν την ανάγκη για συμμετοχική επιστήμη, κουλτούρα και συνδεσιμότητα μεταξύ των ατόμων και των κοινοτήτων τους. Η μάθηση αυτών των ήπιων δεξιοτήτων είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς διαδικασίας αλλαγών στις γνωστικές δομές, όπου ο ρόλος του κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος είναι σημαντικός ως το πλαίσιο στο οποίο η μαθησιακή διαδικασία και οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα. Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής έχει πλέον εντάξει τη δημιουργική γραφή στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα συνιστά στους εκπαιδευτικούς να αξιοποιούν στοιχεία της παιδαγωγικής της δημιουργικής γραφής και το θεωρητικό τους πλαίσιο. Έτσι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει σημαντική αύξηση των εκδόσεων και της Παιδαγωγικής της Δημιουργικής Γραφής και Αφήγησης / Ψηφιακής Αφήγησης (ΔΓΑ/ΨΑ) με έκρηξη στον ακαδημαϊκό χώρο.
Η ΔΓΑ, αν και συνδέεται συχνά με τη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή, έχει βαθιές ρίζες στην αρχαία ελληνική σκέψη, ιδιαίτερα στην «Ποιητική» του Αριστοτέλη όπου αναλύθηκε η δομή της τραγωδίας και η έννοια της κάθαρσης, της συναισθηματικής εκτόνωσης μέσω του ελέους και του φόβου. Αυτή η αρχή παραμένει θεμέλιο στη σύγχρονη ΔΓΑ/ΨΑ με ψυχοπαιδαγωγικό χαρακτήρα στοχεύοντας όχι μόνο να ψυχαγωγήσει, αλλά και να μεταμορφώσει τον αναγνώστη ή θεατή μέσω της εμπλοκής σε ηθικά και συναισθηματικά διλήμματα. Οι κανόνες και οι τεχνικές της αρχαίας τραγωδίας, όπως οι 3 Πράξεις (αρχή, μέση και τέλος), η σύγκρουση, η αναγνώριση και η ανατροπή, παραμένουν ισχυρά εργαλεία για τους σύγχρονους συγγραφείς και αφηγητές, αποδεικνύοντας πως η ΔΓΑ είναι διαχρονική και εξελίσσεται χωρίς να χάνει τον ελληνικό πυρήνα της.
Η ΔΓΑ/ΨΑ λειτουργεί ως μέσο έκφρασης ιδεών, συναισθημάτων και εμπειριών, ενώ παράλληλα αποτελεί μορφή επικοινωνίας που μεταδίδει μηνύματα, θέματα, και ηθικά διδάγματα μιας κοινότητας και κουλτούρας. Η έμφυτη τάση της ανθρωπότητας για αφήγηση, σε συνδυασμό με την ικανότητά της να αντλεί διδάγματα από τις αφηγήσεις, αποτελεί τη βάση της οργάνωσης της ανθρώπινης εμπειρίας. Λειτουργεί επίσης ως παρατήρηση και τεκμηρίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνεται ο αφηγητής. ‘Έτσι, η ΔΓΑ είναι γνωστικό εργαλείο που παρέχει τις προσωπικές και συλλογικές ταυτίσεις και προβολές για τη μετάδοση πολιτισμού, αξιών, γνώσης και παραδόσεων που μπορούν επίσης να εμπνεύσουν την καινοτομία και την αλλαγή. Μέσω της ουσιώδους απλότητας στην πολυπλοκότητα, οι ιστορίες συχνά διερευνούν κοινωνικά ζητήματα, αμφισβητούν τους κανόνες και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, πυροδοτώντας τη δημιουργικότητα προς τη θετική πρόοδο. Μαζί με την ΨΑ δημιουργεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον στην εκπαίδευση που ενισχύει την ανάπτυξη δεξιοτήτων και κάνει τη γνώση πιο ελκυστική και πιο αποτελεσματική. Συνιστά διέξοδο έκφρασης και παρέχουν τη δυνατότητα απελευθέρωσης μαθητών και αφηγητών που μοιάζει με παιχνίδι με στοιχεία φαντασίας, αναζήτησης, περιέργειας, πειραματισμού ή δράσης, δημιουργώντας ένα πιο παιγνιώδες περιβάλλον ψυχαγωγίας που προσφέρει πρωτοτυπία και εξέλιξη. Μέσω της ΔΓΑ οι άνθρωποι μπορούν να γνωρίσουν άλλες κουλτούρες, να εισέλθουν σε φανταστικούς κόσμους και να αντιμετωπίσουν προκλήσεις, συμπεριφορές και καταστάσεις. Ο αφηγηματικός λόγος προϋποθέτει την ικανότητα κατανόησης και σύνθεσης διαφόρων μέσων (κείμενα, εικόνες, πολυμέσα κ.λπ.) και τη διατήρηση νοημάτων εντός της αφήγησης, εφευρίσκει νέους τρόπους επικοινωνίας και δράσης, με την αφήγηση να λειτουργεί ως μέσο μετάδοσης κατάλληλων μηνυμάτων, αντιλήψεων, αξιών και συμπεριφορών. Η «αφηγηματική νοημοσύνη» και ο «αφηγηματικός γραμματισμός», η δεξιότητα λειτουργικής και κριτικής πρόσληψης και σύνθεσης αφηγήσεων αφορούν εγγενείς γνωστικές διαδικασίες κατανόησης και ερμηνείας του ανθρώπου και του κόσμου. Η αφηγηματική σκέψη αναφέρεται στη γνωστική διαδικασία μέσω της οποίας τα άτομα κατανοούν τον κόσμο, κατασκευάζοντας και ερμηνεύοντας ιστορίες ή αφηγήσεις. Περιλαμβάνει την οργάνωση πληροφοριών, γεγονότων και εμπειριών σε μια συνεκτική και ουσιαστική αφηγηματική δομή και προσδίδει οργάνωση στις εμπειρίες μας, δηλαδή στα γεγονότα και στη σχέση μας με αυτά, και νόημα στην κοινωνική πραγματικότητα δημιουργώντας αφηγήσεις από την ανθρώπινη δράση. Επίσης, αναφέρεται σε προσωπικές, πολιτισμικές, ιστορικές και φανταστικές αφηγήσεις που μπορεί να συνυπάρχουν και στην ίδια ιστορία.
H Ψηφιακή Αφήγηση (ΨΑ) είναι ο συνδυασμός της παραδοσιακής, προφορικής αφήγησης και επικοινωνίας που συνδυάζουν διαφορετικούς τύπους υλικού και εργαλείων πολυμέσων, συμπεριλαμβανομένων εικόνων, κειμένου, βίντεο κλπ., ακουστικής αφήγησης και μουσικής. Οι νέες τεχνολογίες δημιουργίας πολυμέσων και διαμεσικών εφαρμογών και η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) αποτελούν ισχυρά κίνητρα για τη βελτίωση των 7Cs. Αν και η ΤΝ εγείρει ερωτήματα για την αυθεντικότητα, την πνευματική ιδιοκτησία και τα ηθικά όρια της δημιουργίας, σήμερα εισέρχεται δυναμικά ανοίγοντας νέους ορίζοντες στη ΔΓΑ λειτουργώντας ως εργαλείο έμπνευσης, υποστήριξης και πειραματισμού. Αντί να αντικαθιστά τον δημιουργό, μπορεί να υποστηρίξει μια νέα, δυναμική συνεργασία ανθρώπου και μηχανής, όπου η τεχνολογία δεν περιορίζει ή αντικαθιστά, αλλά ενισχύει τη φωνή και το ύφος του συγγραφέα.
Παρά το γεγονός ότι η ΔΓΑ/ΨΑ δεν έχει αναγνωριστεί ευρέως ως γνωστικό αντικείμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια, η διδασκαλία της πολύ συχνά εμπλέκει δύο αλληλοσυμπληρούμενα στοιχεία ως συνεχόμενη διαδικασία: την πράξη της δημιουργικής γραφής και την πράξη να σκεφτεί κριτικά την προηγούμενη και τα αποτελέσματά της και να την αξιολογήσει. Ως γνωστικό εργαλείο υποστηρίζει τα άτομα να εξωτερικεύουν σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες, δημιουργείται το αίσθημα της ανακάλυψης και της δημιουργικής ευφορίας και συμμετέχουν σε ιστορίες με τα χαρακτηριστικά, τα βιώματα και τα ενδιαφέροντα των άλλων. Έτσι, η διαδικασία αυτή παρέχει το διαθεματικό πλαίσιο για την εννοιολογική αναπλαισίωση, την ορατότητα και αυτοέκφραση όλων των συμμετεχόντων, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη δημιουργικότητα, τη διαφορετικότητα, τη δημοκρατία και τη συμπερίληψη. Γίνεται εποικοδομητική ανατροφοδότηση και αναπτύσσεται η μεταγνώση και ο αναστοχασμός, η αυτοεκτίμηση, η ανθεκτικότητα και η αυτονομία με τη μεταφορά σε μια διαφορετική, μη-αγχογόνο πραγματικότητα.
Η αφήγηση είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργεί και μοιράζεται ιστορίες, ως μέσο κατανόησης του κόσμου, συγκρότησης της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας και διάχυσης της γνώσης και εμπειρίας. Η ΔΓΑ/ΨΑ είναι βασικός πυλώνας της ανθρώπινης επικοινωνίας, της εκπαίδευσης και της πολιτισμικής εξέλιξης. Στην προσπάθεια για την αναγνώριση της σημασίας της στην Ελλάδα ως ακαδημαϊκό γνωστικό αντικείμενο η Νίκη Λαμπροπούλου συμμετέχει με 3 βιβλία: Η Δημιουργικότητα και η Δημιουργική Αφήγηση στην εκπαίδευση: 9 Βήματα για Συνειδητοποίηση και Δράση (2024) από τις Εκδόσεις Γρηγόρη, The Art and Practice of Creative Storytelling από τους Cambridge Scholars Publishers (2025) και η Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή και Αφήγηση (2025, υπό έκδοση) από τις Εκδόσεις Γρηγόρη.
Η Παράδοση και ο Ελληνικός Πολιτισμός Συναντούν την Ψηφιακή Εποχή (άρθρο στο Πατρινόραμα 05/11/2025)
Συνέντευξη της Ευτυχίας Λαμπροπούλου
Στην εποχή όπου η τεχνολογία συνομιλεί με την τέχνη και η ανθρώπινη φαντασία βρίσκει νέες εκφάνσεις μέσα από την οθόνη, η Δημιουργική Γραφή και Αφήγηση μεταμορφώνεται σε γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Η Νίκη Λαμπροπούλου, συγγραφέας , σεναριογράφος ΕΔΙΠ του Πανεπιστημίου Πατρών, ερευνήτρια και διδάσκουσα της Δημιουργικής και Ψηφιακής Αφήγησης, οδηγεί αυτή τη συνάντηση με τρόπο που ενώνει την ελληνική παράδοση με την ψηφιακή καινοτομία. Μέσα από τη διδασκαλία, τα βιβλία και τα ερευνητικά της προγράμματα, αναδεικνύει τη δύναμη της ιστορίας να παραμένει βαθιά ανθρώπινη ακόμη και μέσα σε έναν κόσμο αλγορίθμων και τεχνητής νοημοσύνης.
Η Νίκη Λαμπροπούλου μιλά στο περιοδικό Πατρινόραμα -Hellenic και τη δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου για τη σύγχρονη Οδύσσεια της Δημιουργικής Γραφής και Αφήγησης, για τη στιγμή που η παράδοση συναντά το ψηφιακό μέλλον, για την τέχνη που εξακολουθεί να θεραπεύει και να εμπνέει. Στο κέντρο όλων παραμένει ο άνθρωπος, ο αφηγητής, ο δημιουργός που μέσα από τις λέξεις αναζητά τη δική του αλήθεια και τον τρόπο να τη μοιραστεί με τον κόσμο.
Πώς υποστηρίζεται η σύγχρονη Δημιουργική Γραφή/Αφήγηση στη Δυτική Ελλάδα;
Η ΔΓΑ δεν είναι απλώς μια τεχνική γραφής και πλοκής. Είναι ένας τρόπος να κατανοούμε τον κόσμο και τον άνθρωπο ώστε να δημιουργούμε μοντέλα κόσμων και χαρακτήρες με τη δημιουργία ιστοριών. Το Πανεπιστήμιο Πατρών υποστηρίζει τη Σύγχρονη Δημιουργική Γραφή/Αφήγηση και Ψηφιακή Αφήγηση με μαθήματα, σεμινάρια και δραστηριότητες. Για παράδειγμα, στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας (ΤΕπΕΚΕ) που συμμετέχω ως ΕΔΙΠ, δημιουργήθηκε από την τότε Πρόεδρο Καθηγήτρια κ. Άννα Φτερνιάτη το μάθημα ΔΓΑ που πλαισιώνεται από τη μέθοδο πρότζεκτ (project-based learning). Για τη διδασκαλία του ως ακαδημαϊκού γνωστικού αντικειμένου έχω γράψει τρία ακαδημαϊκά βιβλία – δύο στα ελληνικά, ένα από τις Εκδόσεις Γρηγόρη κι ένα υπό έκδοση κι ένα στα αγγλικά από τον Cambridge Scholars Publishing.
Παράλληλα, το Εργαστήριο Επιστημών της Εκπαίδευσης και Ανθρωπιστικών Προγραμμάτων (ΕΤΕΑΠΗ) αναπτύσσει καινοτόμες δράσεις ΔΓΑ που αξιοποιούν σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία μέσω προγραμμάτων. Σεμινάρια και βιωματικά εργαστήρια στο ΠΠ έχουν ήδη προσελκύσει εκατοντάδες φοιτητές, εκπαιδευτικούς, συγγραφείς και δημιουργούς.
Καθιερώθηκε επίσης η Ετήσια Ημερίδα Δημιουργικής Γραφής και Αφήγησης, που με μεγάλη μας έκπληξη αποτέλεσε και δημιουργία κοινότητας ακαδημαϊκών, εκπαιδευτικών, δημιουργών και επαγγελματιών του πολιτισμού. Η πρώτη ημερίδα, τον Μάρτιο του 2025, πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Πρύτανη κ. Χρήστου Μπούρα. Φορείς συνδιοργάνωσης της Ημερίδας ήταν το Εργαστήριο Σκηνικής Πράξης και Λόγου του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών,το Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία και το Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Πατρών, ανοίγοντας νέους δρόμους για διεπιστημονικές συνεργασίες εντός και εκτός του Πανεπιστημίου. Στη δεύτερη συνάντηση τον Μάιο του 2026 θα γίνει η δεύτερη ημερίδα με την ελπίδα να υπάρχει συμμετοχή περισσότερων Τμημάτων.
Επίσης, η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και οι πολίτες όπως οι χορηγοί και οι συμμετέχοντες, τη στηρίζουν ενεργά με σεμινάρια, εκδηλώσεις και ευρωπαϊκά προγράμματα με μεγάλη συμμετοχή των πολιτών. Φέτος, για δεύτερη χρονιά, η ΔΓΑ εντάχθηκε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Πάτρας, με τη δημιουργία βιωματικού σεμιναρίου Από την Ιδέα στην Ιστορία και την Οθόνη στον Πύργο. Στα σεμινάρια αυτά η θεωρία μετατρέπεται σε πράξη, το θεωρητικό μάθημα αποκτά υπόσταση, καθώς ο καθένας ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του και τις μετουσιώνει σε λέξεις, δημιουργώντας κάτι μοναδικό, όπως μοναδικός είναι ο κόσμος του κάθε ανθρώπου.
Υπάρχουν βέβαια και οι τοπικές συνέργειες, όπως με τον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας. Ο Δήμαρχος κ. Άρης Παναγιωτόπουλος είναι πάντα αρωγός στις προσπάθειες αυτές όπως και οι εκπαιδευτικοί σύλλογοι και οι σύλλογοι διδασκόντων των σχολείων όλων των βαθμίδων της περιοχής της Αρχαίας Ολυμπίας.
Πώς ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια για την Ημερίδα;
Είναι μια αστεία ιστορία. Μόλις είχαμε γυρίσει την πρώτη μας ταινία μικρού μήκους με τον Κάραν Πράσερ όπου οι πρωταγωνιστές και οι συνεργάτες ήταν κυρίως φοιτητές. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Κάραν είχε μια εξαιρετική ιδέα για σενάριο. Συναντήθηκα με τον κ. Μπούρα ώστε να μας υποστηρίξει οικονομικά. Επειδή είναι δύσκολο έως αδύνατο να χρηματοδοτηθεί απευθείας μια ταινία μέσω φορέα όπως το ΠΠ, πρότεινε τη δημιουργία της ημερίδας. Επειδή η ΔΓΑ στηρίζεται στην Ποιητική του Αριστοτέλη και τους κανόνες του αρχαίου δράματος προτάθηκε η συνεργασία με το Τμήμα των Θεατρικών Σπουδών και τον Αναπληρωτή Καθηγητή κ. Άγι Μαρίνη. Έτσι δημιουργήθηκε η ημερίδα, με την υποστήριξη του Συμβουλίου Διοίκησης του Ιδρύματος, και την οικονομική υποστήριξη του ΕΛΚΕ για τη διοργάνωση της Ημερίδας και την έκδοση των Πρακτικών. (, με τους Προέδρους και Καθηγητές των τριών Τμημάτων, την κ. Φτερνιάτη, τον κ. Κόμη και την κ. -νομίζω πέρσι ήταν η Βίκυ Παπαθεοδώρου.)
Πώς από τον προφορικό λόγο φτάσαμε σε αυτό το ψηφιακό σύμπαν;
Οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις, η παγκοσμιοποίηση και οι νέες μορφές επικοινωνίας έχουν δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο οικοσύστημα αφήγησης. Ο δημιουργός καλείται να διατηρήσει τη δική του φωνή και πολιτισμική ταυτότητα, ενώ επικοινωνεί με το παγκόσμιο κοινό, γίνεται δηλαδή παγκοσμιοποίηση μέσω της τοπικής ταυτότητας και το παγκόσμιο στο συγκεκριμένο (the universal in the specific). Η τεχνητή νοημοσύνη, οι αλγόριθμοι των 9 δευτερολέπτων και η «οικονομία της προσοχής» επαναπροσδιορίζουν τα όρια της τέχνης. Όπως έλεγε ο Marshall McLuhan, «the medium is the message» και το μέσο σήμερα γίνεται περισσότερο από ποτέ συνδιαμορφωτής του μηνύματός μας.
Οι νέες τεχνολογίες και η Τεχνητή Νοημοσύνη, προσφέρουν νέα μέσα αφήγησης και νέους τρόπους διαμόρφωσης πλοκής και νοήματος, ενώ η παιδαγωγική αξιοποίησή τους αναδεικνύει τον δημιουργό ως ενεργό, συναισθηματικά εμπλεκόμενο και κοινωνικά συνειδητοποιημένο πολίτη στην εποχή της ψηφιακής δημιουργικότητας.
Και με την Τεχνητή Νοημοσύνη στη ΔΓΑ τι γίνεται;
Καλή ερώτηση. Νομίζω ότι κάθε επαγγελματική κοινότητα δημιουργεί και προσδιορίζεται από τα εργαλεία και τα τεχνουργήματα που χρησιμοποιεί, δες για παράδειγμα την ιατρική. Ένας γιατρός υπάρχει πίσω από τη χρήση της ρομποτικής τόσο για να κάνει τη διάγνωση και να «δει» τον ασθενή όσο και να κατευθύνει το «ρομπότ». Έχω πιστοποίηση στον προγραμματισμό ΤΝ από το 2005 ώστε να περνά την εξέταση Turing. Πιστεύω δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη χρήση της ΤΝ στη ΔΓΑ. Πιο παλιά, όπως υπάρχει απ’ ότι ξέρω ακόμα στη δημοσιογραφία, ήταν ο αναγνώστης, ο «Reader», που πήγαινε σε πανεπιστήμια και μοναστήρια, διάβαζε τα βιβλία, έβγαζε το νόημα και τις περιλήψεις και γύριζε στο πανεπιστήμιο και τους έλεγε γι’ αυτά που διάβασε. Αυτό μπορεί να το κάνει χωρίς να έχει άποψη αλλά η ΤΝ δεν μπορεί να «δει» τον άνθρωπο. Τα Large Language Models δημιουργούν μια επιφανειακή πλοκή κι εξαρτάται από εμάς να το κατευθύνουμε και να το ενισχύσουμε με την ψηφιακή δημιουργικότητα, την κριτική σκέψη, τη σύνθεση και τον προβληματισμό γνωρίζοντας βέβαια σε βάθος το αντικείμενό μας. Διαφορετικά η ΤΝ διαμορφώνεται σε «Τεχνητή Ανοησία» κι αναγνωρίζεται εύκολα.
Μια τελευταία ερώτηση, λένε ότι η ιστορία ‘θεραπεύει’. Ισχύει;
Στην καρδιά της Δημιουργικής Γραφής και Αφήγησης βρίσκεται ο άνθρωπος: οι σχέσεις, τα συναισθήματα και η ανάγκη για κάθαρση και κατανόηση του κόσμου και του εαυτού του μέσα από τους χαρακτήρες της ιστορίας. Η διαδικασία αυτή μέσω των βιωματικών εργαστηρίων για το συγγραφέα αλλά για τους ακροατές/θεατές/αναγνώστες έχει συχνά και θεραπευτική διάσταση καθώς βοηθά στην οικοδόμηση μοντέλων κόσμων και κοινωνιών, ανάλυση χαρακτήρων και διαχείριση των συναισθημάτων και καταστάσεων. Είναι δηλαδή διαδικασία επίλυσης προβλήματος, δημιουργώντας νόημα και προσφέροντας το περιβάλλον και τον εσωτερικό χώρο για την κάθαρση του Αριστοτέλη, την ανακούφιση και δημιουργική έκφραση.
Μην ξεχνάς ότι η δημιουργικότητα λειτουργεί ως θέση – αντίθεση – σύνθεση ιδεών και προσεγγίσεων και συνεπώς προϋποθέτει τη διαφορετικότητα, τη συμπερίληψη και άρα τη δημοκρατία. «Γράφοντας, ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου· μέσα από τις ιστορίες των άλλων, βλέπεις τον πολυπρισματικό κόσμο που κατοικείται από πολυδιάστατους ανθρώπους », λένε συμμετέχοντες στα μαθήματα και τα εργαστήρια που κάνουμε.
Η Οδύσσεια της Δημιουργικής Γραφής και Αφήγησης συνεχίζεται στη σύγχρονη εποχή της ψηφιακής δημιουργικότητας, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη δύναμη της ιστορίας που υποστηρίζει και συνενώνει ανθρώπους, πολιτισμούς, εποχές, και διαμεσικές τεχνολογίες.
—
* Το τεστ Τούρινγκ (Turing Test) δημιουργήθηκε από τον Άλαν Τούρινγκ το 1949 και είναι μια δοκιμασία της ικανότητας μιας μηχανής να επιδεικνύει νοημοσύνη αντίστοιχη με την ανθρώπινη. Στο τεστ, ένας αξιολογητής εξετάζει μια γραπτή απομαγνητοφώνηση ή το κείμενο μιας συνομιλίας μεταξύ ενός ανθρώπου και μιας μηχανής. Ο αξιολογητής προσπαθεί να αναγνωρίσει τη μηχανή, και η μηχανή περνά τη δοκιμασία αν ο αξιολογητής δεν μπορεί αξιόπιστα να ξεχωρίσει αν ο συνομιλητής του είναι άνθρωπος ή μηχανή. Τα αποτελέσματα δεν εξαρτώνται από την ικανότητα της μηχανής να απαντά σωστά σε ερωτήσεις, αλλά μόνο από το πόσο οι απαντήσεις της μοιάζουν με ανθρώπινες.
Who is Who
Η Νίκη Λαμπροπούλου έχει γεννηθεί στο Πελόπιο Αρχαίας Ολυμπίας. Έχει γνωστικό αντικείμενο την κοινωνικοπολιτισμική μάθηση και τη δημιουργική γραφή/αφήγηση και ψηφιακή αφήγηση βασισμένη στην Ποιητική του Αριστοτέλη, και με την υποστήριξη των νέων τεχνολογιών ως Ψηφιακή Αφήγηση και Ψηφιακό Πολιτισμό στις Ψηφιακές Ανθρωπιστικές Σπουδές. Γράφει μικρές ιστορίες, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και σενάρια για τον κινηματογράφο έχοντας κερδίσει διεθνή βραβεία και αναγνώριση.
Είναι συντάκτης σε 2 βιβλία κι έχει γράψει συνολικά 5 βιβλία/μονογραφίες, τα 2 από αυτά για τη δημιουργική αφήγηση, στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Γρηγόρη και στη Μ. Βρετανία από τον Cambridge Scholars Publishing. Έχει Διδακτορικό από το London South Bank University, όπου κατόπιν έκανε μεταδιδακτορική έρευνα Marie Curie με χρηματοδότηση της Ε.Ε, και Μάστερ στη συνεργατική μάθηση με Η/Υ στην Εκπαίδευση, από το Institute of Education, University College London, πιστοποίηση δημιουργικής γραφής/αφήγησης από το Central Saint Martins, University of the Arts, London, και αφήγησης από το University of East Anglia, στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει τελειώσει την Ακαδημία Τριπόλεως, Εξομοίωση στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δίπλωμα στο Μαράσλειο Διδασκαλείο του ΕΚΠΑ και πάνω από 30 χρόνια εκπαιδευτικής εμπειρίας σε διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, Μ. Βρετανία και Γαλλία.
thanks for stopping by
Page updated
Google Sites
Report abuse